Try To Catch My Lovebug. 74

Je zit met je voeten in het koude van de fontein. De straal druppelt wat op je gezicht. Langzaam druppelt ook je woede weg. Er komt hopeloosheid, verwarring en verdriet voor in de plaats.
Wat moet je doen? Je zit hier, in Spanje, bij Luke. Waarom ben je eigenlijk mee gegaan? Was je zo blind?
Je zucht. Je was echt blind. Nu pas zie je dat alles gelogen was. Dat alles eigenlijk al niet klopte. Dat jullie niet bij elkaar passen. Totaal niet.
Je kunt niet jezelf bij hem zijn. Je deed je voor als iemand anders. Om te zorgen dat hij je leuk vond.
Je gedachten draaien in cirkels rond. Alles komt weer uit op dezelfde vraag. Wat zag je toch wel niet in Luke? Hoe heeft het zover kunnen komen? Je weet echt niet waar je nu heen moet.
Je haalt je mobiel uit je broekzak. De achtergrond vrolijkt je een beetje op. Jij en Nick in een benarde positie op Joe’s bed. God, wat mis je hem. Je toetst zijn nummer in.
Je zucht met een snik als er niet wordt opgenomen. Is er dan echt niemand die je wil?
Je denkt aan Nick. Alles flitst door je heen. Je hebt het zelf gezegd, dat Nick al die tijd eigenlijk belangrijker voor je was dan Luke. Nu je er over nadenkt. Nu je het hardop hebt gezegd kijk je er naar met andere ogen.
Je probeert hem nog eens te bellen, maar nog steeds geen reactie. Je snift. Je wilt met hem praten. Hij is alles wat je nu nodig hebt..
Hij is al die tijd alles geweest wat je nodig had. Hij heeft je gesteund met je ouders en alle andere dingen. Hij heeft je willen beschermen voor dit verschrikkelijke moment. Nick was er altijd voor je. Nick heeft altijd zijn best voor je gedaan..
Je knippert je tranen weg en slikt. Je kon hem ’s nachts bellen als je niet kon slapen. Hij was degene die tegen je woede uitbarsting in durfde te gaan. Je hebt hem verteld over Lisse en hij heeft je getroost en gesteund.
Je hebt voor hem gedurfd te zingen. Om jouw liedje te spelen en te zingen. Om piano te spelen. Hij moedigde je aan en gaf je kracht en vertrouwen. Bij hem kun je gewoon doen wat je wilt. Je hoeft je totaal niet te schamen. Hij begrijpt je en lacht je niet uit. Wat je ook zegt, hij zoekt er niets verkeerds achter. Hij beoordeeld je nooit verkeerd.
Langzaam beginnen de tranen weer te stromen. Waarom heb je nog nooit eerder gezien dat je van Nick houdt? Dat je alleen maar van Nick houdt? Dat hij alles is dat je nodig hebt in deze verrotte wereld. Dat hij jou kent zoals jij bent. Dat hij jou zo accepteert zoals je bent.
Snikkend sta je op. Je houdt je schoenen in je hand en rent op je blote voeten terug naar het hotel. Je moet Regan praten. Je moet terug naar huis. Terug naar Los Angeles, naar Nick.

De trein schommelt je heen en weer. De zon schijnt naar binnen en verwarmt de coupe.
Je bent blij dat je terug bent, terug in Los Angeles. Je moet straks alleen nog naar Nicks huis met de taxi.
Je rilt als je eraan denkt. Je hebt nu al zovaak in je gedachten herhaald wat je moet zeggen dat je het juist vergeet. Alles is een warboel.
Je staart uit het raam en denkt aan Nick. Aan zijn gezicht met zijn dansende krulletjes. Aan zijn glimlach. Aan de manier waarop hij praat, waarop hij je naam uit spreekt. Zijn stem echoot door je hoofd. Alles is leuk aan hem.
Je denkt terug aan de avond in de hangmat. ‘Voel je je gelukkig met hem?’vroeg hij. ‘Ja, ik ben gelukkig met hem,’antwoordde je. ‘Goed. Dan is het geen verkeerd type,’zei Nick neutraal.
Wist hij het toen al van Luke? Of was er iets anders waardoor hij zo reageerde? Wat is het dat hij achterhield?
Je denkt nog eens na over de vraag die Nick stelde. Je weet dat dat niet het juiste antwoord was. Je was niet zo gelukkig bij Luke als bij Nick.
Je kent Nick zo goed. Je kunt zijn zinnen afmaken en weet altijd wat hij bedoelt. En hij ook van jou. Jullie vullen elkaar precies aan in jullie denken en doen.
Hij heeft je in alle omstandigheden gezien. Voor hem maakte het niets uit. Voor jou ook niet. Hij heeft je zien huilen als een baby, zien schreeuwen als een bezetene, gezien toen je net wakker werd en je er spuuglelijk uitzag. Hij heeft je zo gek als en deur gezien en dolverliefd. Op de verkeerde persoon.

Je pakt een tijdschrift die voor je op het tafeltje ligt. Je moet nog een uur en dan ben je pas op het juiste station. Je slaat de bladzijdes niets lezend om. Tot je op een interview van Nick stuit.
Zijn lachende gezicht maakt alle gevoelens van deze dagen in je los. Snel lees je over de woorden.
‘Gotcha!: Vriendschap is een belangrijk ding voor jongeren. Zo vast ook voor jou. Hoe denk jij daar over?
Nick: Vriendschap is zeker belangrijk. Het is een manier om jezelf te leren kennen en de wereld. Je voedt elkaar op. In je jeugd luister je eerder naar je vrienden dan naar de zogenaamde wijze raad van je ouders. Je leert om dingen van twee standpunten te zien. Om altijd een oplossing te vinden. Het is een factor in je leven waar je altijd op terug kunt vallen.
Gotcha!: Is die relatie ook zo met June?
Nick: Ja, June en ik begrijpen elkaar super. Zonder woorden. Met geven en nemen.
Gotcha!: Je geeft echt veel om haar, hé?!
Nick: Ja, ik hou van haar. Meer dan van muziek.’
Je mond zakt open. Je slaat je hand voor je mond en leest die laatste zin steeds opnieuw. Hij houdt van je. Meer dan van muziek! Dat betekend dat hij je ziet als.. Dat hij in jou zijn ware ziet!
Je ogen lopen vol tranen en met trillende handen leg je het tijdschrift voor je neer. Hij heeft al die tijd zo van je gehouden. Hij wilde al die tijd al meer dan vrienden zijn. Dat was wat hij de laatste tijd zo hardnekkig probeerde te vermijden..
Je begint zachtjes te snikken.