We're not the perfect two

Pov Ally.
Terwijl ik de deur van de ingang opende zuchtte ik diep, ik wist dat ik straks iemand pijn ging doen en ook al voelde ik niks voor hem ik wist dat het voor hem pijn zou doen. Terwijl het personeel dat voorbij liep me al begroette liep ik door alsof ik het niet hoorde, loop ik hier dan in een kort broekje en een hemdje in een ziekenhuis lekker dan. Terwijl ik richting de tweede etage liep waar Ibrahim lag kwam ik Robin al weer tegen. "En dit keer ben je zonder koffie?"Vroeg hij. "Als je niet op past heb ik wel water bij me."Zei ik terwijl ik door loop. Terwijl hij me terug trok aan me arm zuchtte ik diep."Wat moet je nou?"vroeg ik, hier kon ik me zo aan irriteren, mensen die me niet lieten doen wat ik moest doen. "Wat doe jij hier eigenlijk, je wilt Ibrahim niet en je denkt dat die alleen maar liefde voor een bal heb, ga naar Lars en sla liever hem op zijn bek, door hem ligt Ibrahim hier nu en jij bent naar hem toe gegaan om je relatie te redden? Ally waar ging het mis bij jou?"zei hij. "Het is nergens fout gegaan, Ibrahim is mijn type niet en wat Lars heb gedaan kan ik niet goed praten, het enige wat ik nu kan doen is verdwijnen uit het leven van Ibrahim en zorgen dat zijn leven normaal kan worden en hij niet aan mij hoeft te denken."Zei ik. "Snap je dan niet dat hij van je houd, die zoen. die heeft heel Spanje en Nederland gezien en de vonken vlogen er vanaf hoor, Ally lieg niet tegen jezelf, daar ben je te lief voor"zei hij. "Waar bemoei jij je mee? Je kent me niet goed genoeg, je kent me alleen als het meisje van de jongen die Ibrahim in elkaar sloeg, niks persoonlijks."zei ik. Ik had echt geen zin in mensen die denken dat ze me kennen."Als je zo'n bitch was waarom zat je dan vaak bij Ibrahim, komop Ally je geeft om hem." Zei hij. "Luister als jij nou gewoon is lekker koffie gaat halen en die over jezelf heen gooit ga ik Ibrahim wijsmaken dat ik niks met hem wil."Zei ik en liep door. Ik voelde zijn ogen branden in me huid maar ik gaf er niks om, ik sprak de waarheid,echt! Ibrahim en ik zijn niet gemaakt voor elkaar, zelfde als tja als wat eigenlijk. Zelfde als een kat en muis, of een vis en een kat, het gaat gewoon niet samen. Ik zuchtte diep en liep naar de kamer van Ibrahim. Ik bleef even voor het raampje staan,hij keek erg geïnteresseerd naar de tv, vast en zeker voetbal dacht ik bij mezelf. Terwijl ik op de deur klopte hoorde ik zijn stem "Binnen"zei die. Terwijl ik de deur open deed en even naar hem keek kon hij zijn lach niet onderdrukken. "Mis je me nu al?"Vroeg hij grijnzend. Terwijl ik me tas neergooide op een stoel die er stond en zelf op een krukje ging zitten dat naast zijn bed stond kon ik er niet om lachen."We moeten praten."zei ik. Even keek hij me serieus aan maar al snel veranderde zijn serieuze blik in een zelfverzekerde blik. "Wil je anders even naar buiten?"Vroeg hij. "Mag je naar buiten dan?" vroeg ik. "Ja, ik mag nog niet veel lopen maar je wilt me vast wel duwen in een rolstoel, dit ziekenhuis is niet echt een geweldige plek en ik heb het park gemist."zei die lachend. Dit keer kon ik ook wel lachen ik moest toegeven zijn lach was ongelooflijk sexy, maar daar bleef het bij. "Goed idee, moet ik je in de rolstoel helpen?"vroeg ik. "Als je wil graag."zei hij, Terwijl ik me hand uitreikte voelde ik zijn oog branden op me tattoo. Hij was niet echt hoor maar ik vond een plakplaatje af en toe wel leuk. "Is die echt?"Vroeg hij meteen. "Nope, ik vind zo op zijn tijd een plakplaatje geweldig."Gaf ik toe. Hij lachte even maar leuk was anders."Ben je dan tegen tattoo's?"vroeg ik. "Ja, ik moet er niks van hebben, een mens is prachtig zo als die is en neppen dingen horen daar niet bij."Zei hij. Terwijl ik hem zachtjes uit bed hielp en hij zijn arm over mijn schouder heen had zo dat die kon steunen liepen we naar zijn rolstoel die iets verder in de kamer stond waarin hij voorzichtig ging zitten."Je mag wel me tas dragen."Zei ik lachend en zette me tas op zijn schoot. Terwijl we richting het park lopen bleef het aardig stil, we genoten van het prachtige weer maar de situatie was awkward, een stille tocht naar het park en dat terwijl ik normaal graag praat. Terwijl ik hem op de plek naast een bankje neerzetten ging ik naast hem zitten. "Heerlijk die zon"Zei hij. "Voor jou is het ook een lange tijd geleden dat je een zon zag he."zei ik. Hij lachte maar zij niks, hij genoot van de zon terwijl dit echt een awkward situatie werd en dus begon ik gewoon het gesprek met de waarheid. "Luister, Robin en Lanischa zien ons graag samen en willen dat we wat krijgen en jij ook volgens mij maar ik wil duidelijk tegen je zijn, ik wil geen relatie met je, we zijn te verschillend en we passen niet bij elkaar, die zoen betekende niks het was een domme vergissing, Je moet ons zien als een kat en een muis, het gaat niet samen."Zei ik en keek hem aan. Ik zag dat hij dit niet had zien aankomen maar ik probeerde sterk te blijven voor mezelf en niet te lang naar zijn blik te kijken. "Dus je zoent altijd mensen, puur omdat het niks betekend."vroeg hij, ik hoorde dat hij een brok in zijn keel had. "Nee, ik weet niet hoe het bij ons gebeurd is, maar ik wil na Lars geen relatie meer, niet nu en ook niet over een tijdje, ik wil me studie hier afmaken en vertrekken uit Spanje, zo snel mogelijk."Zei ik. Ook ik kreeg nu een brok in me keel, wat een prachtig avontuur had moeten zijn is in een maand tijd al helemaal kapot gemaakt. "We kunnen elkaar beter niet meer zien, ik maak me eerste jaar versneld af en vertrek dan uit Spanje, dat is het enige hoe ik jou leven beter kan maken."Zei ik "Voor mij hoef je niet te gaan hoor, ik train toch zat en ik zal je heust niet opzoeken."Zei hij, hij deed nu alsof het hem niks kon schelen maar ik merkte wel dat het hem pijn deed. "Ik wil hier zelf gewoon weg, dit had een droom moeten worden en het is nu al één hel, het word niet beter en dus kan ik beter weer terug gaan naar Nederland, of ergens anders heen ik kijk nog wel, maar hier wil ik niet blijven."Zei ik. Even keek die me aan maar zei niks en dus ontstond er weer een stilte. "Waar wil je dan gaan studeren?"vroeg hij na een tijdje. "Ik zie nog wel, ik maak dit gewoon versneld af vertrek uit Spanje en ik zie wel waar ik terecht kom, misschien ga ik wel terug naar mijn ouders of naar me beste vriendin toe, ik heb verder nog geen plannen"zei ik."Dus je gaat weg maar je hebt geen plannen?"zei hij met verbazing in zijn stem. "Ooit moet je rare dingen doen in je leven, zoals nu."zei hij. "En dat meisje dan waar je mee bent? Laat je die achter."vroeg hij. "Ik zie wel, misschien gaat ze mee. Ik ga sowieso weg, ik wil geen levens meer kapot maken en dan kan ik beter weg gaan hier, misschien ga ik wel naar Duitsland of zo, ik zie wel."zei ik. Terwijl ik uit me tas een flesje water pakte en een slok er van nam keek hij me aan. "Is het heel interessant hoe ik me water dronk?" Vroeg ik lachend. "Nee, hoezo?"zei hij "Omdat je blijft staren."zei ik lachend. Nadat we een aantal uur nog hadden gepraat had ik hem weer netjes afgeleverd bij het ziekenhuis waar ik nog even bleef."Bedankt voor de wandeling vandaag."Zei hij. "T is oké, ik ga richting huis,ik hoop dat ik duidelijk ben geweest tegen je en dat je weet dat wij niks worden."Zei ik en pakte me tas. Terwijl ik weg wou lopen trok Ibrahim me aan me hand terug."Ibrahim wat doe je?"Vroeg ik. "Luister,wij horen bij elkaar dat is nu al duidelijk en je moet weten, nobody will love you like I do."Zei hij. Ik voelde een brok in me keel komen maar trok me hand los."Doe dit niet, ik wil je niet begrijp dat."Zei ik en liep toen weg terwijl ik me echt vreselijk voelde.Dit voelde even heel zwaar dat die dit zei. Ik wil hem niet maar blijkbaar drong ik niet tot hem door, terwijl ik naar huis liep probeerde ik de gedachte te verzetten en kon ik maar aan één ding denken, ik moest hier echt weg. Weg bij Ibrahim zodat hij me kon vergeten en zodat ik opnieuw kon beginnen.