Elisabeth Morgen.

Ik had geen enkel besef van welke dag en hoe laat het was toen ik mijn ogen weer opende. Het enigste wat ik zag was dat ik in een witte kamer lag die gevuld was met de duisternis die afkomstig was van het raam.
Gelijk vlogen mijn ogen door heel de kamer heen, maar bleven uiteindelijk bij twee personen hangen die tegen elkaar in slaap waren gevallen in de zetel. Glimlachend keek ik toe hoe Harry eventjes bewoog voordat hij zijn hoofd alleen maar beter legde op Zayns schoot die met zijn hoofd half over de leuning hing. Hoe oncomfortabel ze ook lagen, aan hun vredige gezichtjes was daarvan echt niks te merken. Gelde dat ook maar voor mij…
Met mijn tanden opeen geklemd door de pijn draaide ik mijn hoofd naar mijn schouder en zag zo dat de verzorgers mijn pak hadden omgewisseld voor een verband die stevig rond mijn borstkast was gewikkeld zodat ik geen verkeerde bewegingen zou maken. Deels was ik wel blij dat ze het verband over mijn borsten hadden gebonden zodat ik hier niet te naakt lag bij die jongens. Onder de lakens voelde ik hoe ze mijn been ook hadden ingepakt met een stevig verband, maar tegenover mijn schouder deed deze veel minder pijn. Waarschijnlijk zou ik het pas voelen als ik recht zou staan.
Al genietend door de rust die er opeens heerste rond me heen kon ik het niet laten om weer naar de jongens te kijken. Ik had geen enkel beeld van hoe het met de missie was gegaan, het enigste wat ik wist was dat ik dankzij deze twee jongens nog in leven was en dat zou ik hen voor altijd dankbaar voor zijn.
Een zachte kreun weerklonk in de kamer en voor ik het wist zag ik hoe Zayns hoofd weer recht schoot met nog half gesloten ogen, maar toen hij zag hoe mijn ogen op hem gericht waren schoot hij gelijk recht. Helemaal vergetend dat Harry nog op zijn schoot lag viel de jongere krullenbol met een hard bonk op de grond en was hij zoals verwacht klaar wakker.
“Moest dat nu echt?!” snauwde Harry verontwaardigd, niet beseffend dat ik wakker was. Pas toen hij Zayn blik volgde zag hij wat de reden was van de plotse opschudding. Zijn prachtige groene ogen vlogen wijd open voordat hij recht naar me toeliep om mijn gezicht in zijn handen vast te houden.
“Je bent wakker.” Fluisterde hij vol ongeloof alsof het hem precies niet lukte om het te vatten. Glimlachend keek ik even naar Zayn die al hoofdschuddend naar Harry keek, waarschijnlijk door zijn zinloze opmerking.
“Je toestand was een paar uur geleden niet bepaald zo geweldig en de dokters maakte zich wat zorgen over of je het uiteindelijk wel zou halen.” Legde Zayn uiteindelijk Harry’s reactie uit voordat hij een vluchtige kus op mijn voorhoofd drukte. “Welkom terug, Liz.” Knipoogde hij breed grijnzend naar me en zette zich daarna terug in de zetel. Harry daarentegen bleef op mijn bed zitten met zijn handen nog altijd rond mijn wang geklemd. Gniffelend doordat hij me vol ongeloof bleef aankeek legde ik mijn hand voorzichtig op zijn hand voordat ik recht in zijn ogen keek.
“Ik zei toch dat ik niet ging doodgaan.” Mompelde ik schor en merkte door mijn beweging met mijn hand dat ik blijkbaar vasthing aan een bloedtransfusie. Terwijl ik al de apparaten die met mijn lichaam verbonden was bestuderen voelde ik hoe Harry met zijn hand door mijn haar streek om na een tijdje uiteindelijk mijn kin vast te nemen zodat hij mijn gezicht weer naar hem toe kon draaien.
“Hoe voel je je nu?” vroeg hij op een zachte toon en vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Zayn me ook nieuwsgierig aankeek. Glimlachend staarde ik naar Harry voordat ik antwoord gaf op zijn vraag.
“Zwakjes, maar dankzij jullie beide nog altijd in leven. Bedankt trouwens.” Bedankte ik hen vluchtig wat me brede grijns van Zayn opleverde en een zacht kus op mijn voorhoofd van Harry. Genietend door zijn warme lippen sloot ik mijn ogen even, maar opende ze gelijk weer toen ik voelde hoe zijn lippen mijn huid loslieten. Glimlachend door de schitterde glans in zijn groene ogen kon ik zo afleiden dat hij mijn reactie op zijn kus geweldig vond, deels omdat ik ook toegaf aan zijn charmes.
“Niall is daarstraks ook even langsgekomen en voelt zich wat schuldig omdat hij zo weinig moet jullie bezig was.” Bekende Zayn er tussendoor waardoor de magie die er tussen mij en Harry heerste voor een paar seconden verbroken werd.
“Hij moet zich helemaal niet schuldig voelen. Het waren gewoon verschillende omstandigheden waar niemand iets aan kon doen.” Mompelde ik direct en aan de geamuseerde blik die Zayn me toewierp wist ik dat hij net hetzelfde dacht.
“Zeg hem dat toch maar voor de zekerheid zodat hij niet met die schuldgevoelens blijft rondlopen. Naar ons wilde hij absoluut niet luisteren.” Bekende Zayn met een glimlach voordat hij zich languit legde in de zetel. Hierdoor keek Harry al fronsend op naar zijn maat en ik kon zo al aanvoelen dat er een opmerking ging volgen.
“En waar moet ik nu slapen? En zeg niet in mijn bed want ik wil Liz absoluut niet alleen laten.” Door zijn woorden verscheen er een lichte blos op mijn wangen terwijl ik afwachtte op wat Zayn ging antwoorden.
“Er is meer dan genoeg plaats in Liz haar bed en zo moet ik ook niet de hele tijd toekijken hoe jullie elkaar verliefde blikken toewerpen.” Ook al klonk zijn stem geïrriteerd, ik kon zo aan zijn houding en zijn brede grijns zien dat hij het helemaal niet zo erg vond dan hij liet uitschijnen.
“Vind je dat wel oké want anders schot ik Zayn wel uit de zetel?” vroeg Harry direct aan me en met een zachte lach klopte ik naast me als teken dat ik het zeker oké vond. Een brede glimlach verscheen op Harry’s lippen voordat hij voorzichtig naast me kroop. Al snel draaide ik me een beetje om zodat ik met mijn hoofd op zijn borstkast lag, stiekem luisterend naar zijn hartslag die duidelijk versneld was.
“Slaap nog maar wat, Liz. Je hebt je rust duidelijk nodig.” Fluisterde Harry terwijl zijn hand door mijn haar heen streek die hierdoor over heel zijn borstkast verspreid lag. Al knikkend gaf ik aan dat Harry gelijk had en sloot weer opnieuw mijn ogen om uiteindelijk nog geen minuut later weer inslaap te vallen.