Chapter 002 ||

Ik schrik van al het lawaai achter de deur, nadat papa stopte met praten. Ik probeer de deur open te maken, maar dit lukt niet. De deurklink wordt omhoog gehouden! Ik ram tegen de deur, omdat papa inmiddels helemaal in paniek om hulp roept. De kat -die trouwens enorm dik is- kijkt me heel raar aan. Het roepen stopt en ik krijg de deur open. Ik ren de gang op, maar papa is nergens te bekennen. De gang lijkt een oneindig pad dat uitloopt in het duister. Ook mama is nergens te bekennen. De televisie van mama, die je normaal gesproken de hele dag hoort, staat uit. De zalmkleurige kaarsen die in de kandelaren op de gang stonden te branden, zijn uitgeblazen. Ik durf niet verder te zoeken en ik ren naar de zolderkamer. Ik gooi de deur dicht, spring in mijn bed en ik probeer wat te slapen. Dit lukt snel. Ik val huilend in slaap. Ik durf niet te ontdekken wat er gaande is, maar toch... Ik wil het weten. Ik wil niet in magie geloven.


Ik schrik op. De laatste nacht was vreselijk, elk half uur werd ik wakker. Plotseling kreeg ik de herinnering van wat er de laatste nacht allemaal gebeurt is. Ik twijfel even, maar ik wil dan toch de politie opbellen. De telefoon is verdwenen. Ik ren naar buiten om hulp te zoeken. Het hele dorp is uitgestorven. Langs een rots wappert een papier. Ik ren erheen en ik probeer de gegraveerde letters te ontcijferen. Het is een kaart, dat zie ik wel. Maar waar het heen leidt? Ik besluit de kaart te volgen.

Na bijna 130 minuten lopen, ben ik dood op., maar ik zie een vaag licht in de verte en ik loop door. Als ik dichterbij kom, zie ik een elfje zitten op een rots. Haar licht is heel vaag, het gaat niet goed met het elfje. Ik ren naar haar toe. "Ze zijn daarheen! De hele bende! Glortharck, zijn draak en zijn trollen!" Ik snap er niks van. "Wie is Glortharck?" vraag ik. "Engeland's grote tovenaar!" zegt het elfje. "Hij wordt de machtigste tovenaar van Engeland. Niets kan hem tegen houden! Hij ontvoert magische wezens, of slacht ze af!" roept het elfje. "Waarom?! Waarom slacht hij deze 'wezens' af? En wat bedoel je met 'wezens'?" vroeg ik. Ik kreeg bijna geen adem meer. "Wacht... Wie ben jij?" vroeg het elfje nadat ze mij minuten lang doodstil had geanalyseerd. "Ik ben Mignon Georgetta Orahdraza, voor het geval dat je mijn volledige naam wilt weten..." stamelde ik. "En hoe heet jij?" Het elfje staarde me aan. Ze wankelde langzaam naar me toen en legde mijn haren achter mijn oren. Mijn oren hadden de vorm van een elfen-oor gekregen. "Heet jouw moeder Georgetta Orahdraza?" vroeg het elfje langzaam. "Ja.." stamelde ik en ik keek haar verbaast aan. "George Orahdraza... Komt deze naam jou bekend voor?" vroeg het elfje. "Dat was mijn opa" zei ik. Het elfje keek me aan en zei: "Orahdraza is een elfennaam".



Dit was chapter 2, om jullie even kennis te laten maken met mijn schrijfstijl en dergelijke. Wat vinden jullie ervan? Doorgaan?