H6

'Mam? Pap?' Ik liep mijn ouders' hotelkamer binnen, met mijn haarborstel in de ene, en mijn ongebruikte eyeliner in de andere hand. Mijn vader, die op het bed zat, keek op. 'Cat? Wat is er?'
Ik keek om me heen. 'Waar is mama?' Hij grinnikte. 'Naar het strand met Sarah. Denk je dat je het op kunt brengen om je vraag aan mij te stellen, misschien? Of ben ik niet waardig genoeg om....' Ik zuchtte. 'Heel grappig. Maar dat is niet het punt. Ik heb morgen een feestje, waar ik naartoe ga met... Waar ik naartoe ga,' verbeterde ik mezelf. Mijn vader trok zijn wenkbrauwen op. Heel fijn. 'Nou ja,' ging ik verder, met rode wangen. 'Ik wil er een beetje leuk uitzien dan, en ik heb niet echt feestelijke jurkjes, dus...' Mijn vader grinnikte opnieuw, en haalde zijn portemonnee tevoorschijn. Hij haalde er een briefje van 100 uit en gaf het aan me. Mijn mond viel open. 'Dat ging wel heel makkelijk, zeg.' Hij lachte. 'Er zit een klein addertje onder het gras. Vertel me met wie je gaat.' Ik plofte naast hem neer op het bed. Ik zuchtte weer. 'Herinner je toen ik een dagje op Sarah paste? Die jongen die daarbij was? Dat was Jason. Ik ga met hem.'  Mijn vader knikte. 'Ja, hij lijkt me wel geschikt voor je. Nou ja, ga een jurk kopen, meid. Je hebt het verdient.' Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en ik werd de kamer uitgezet.
Nog steeds stomverbaasd door mijn vaders kalme reactie, liep ik een winkel in. Ik wandelde langs de rekken, en bekeek de kleding. Opeens viel mijn oog op een kort, lichtroze jurkje, met een strapless topje en een zweverig rokje. Er zat een strik op. 'Die zou je goed staan,' zei de jongen die bij de kassa stond. Hij had muisbruin haar en bruingroene ogen. Hij glimlachte. Ik lachte aarzelend terug. 'Ehm... bedankt. Ik weet alleen niet of ik hem zal kunnen betalen.' Hij kwam vanachter de toonbank vandaan en bekeek het prijskaartje. 150 euro. 'Hoeveel heb je?' vroeg hij. Ik liet mijn 100 euro zien. Hij keek bedachtzaam naar het jurkje. 'Weet je wat? Als het je goed staat, betaal ik die vijftig euro voor je.' Ik keek hem verrast aan. 'Echt waar? Wat aardig van je!' Hij glimlachte opnieuw. 'Dat doe ik graag voor een mooi meisje als jij. Nou, ga hem passen.' Ik knikte, bedankte hem nogmaals, en liep naar de pashokjes.
Het jurkje stond me, als je naging dat ik ongeveer de jurkenkennis van een vuilniszakkenverkoper had, erg goed. Ik schoof het gordijntje van het pashokje open. De jongen, die Enrique bleek te heten, keek me lachend aan. 'Hij staat je inderdaad geweldig,' zei hij. 'Kom, zullen we hem af gaan rekenen?' Ik glimlachte en dook het pashokje weer in.