Hoofdstuk 29

Amy pov.

Langzaam open ik mijn ogen, maar ik ben niet in die muffe kamer.
Ik bevind me in de schaduw van een grote eik, middenin een groot grasveld.
Als ik om me heen kijk, zie ik dat dit grasveld een enorm grote open plek is van een prachtig bos.
Ik heb geen pijn meer, geen honger, geen kou.
Met een gelukzalig gevoel sta ik op en loop ik traag rond de eik.
Aan de andere kant staan een enorme spiegel, met een prachtige gouden omlijsting.
Een beetje bang om wat ik ga zien loop ik erop af. Maar dat gevoel verdwijnt meteen als ik mezelf bekijk.
Ik zie er weer gezond uit. Meer nog, ik zie er mooi uit. Verwonderd staar ik naar mezelf.
Mijn bloedrode haren golven over mijn schouders en rug. Ik heb een prachtige witte jurk aan,
met een strak bovenlijfje waarop met gouddraad patronen zijn genaaid, een brede gouden gevlochten riem
en vanonder een prachtige rok. Nog steeds verwonderd strijk ik over die stof,
die zijdezacht aanvoelt onder mijn vingers. Ik sta best goed met wit. Misschien moet ik het wat vaker dragen.
Plots zie ik via de spiegel dat Zayn uit het bos komt gelopen. Glimlachend draai ik me om en
terwijl mijn hart opzwelt van blijdschap loop ik op hem af. Ik heb zijn zachte lippen gemist!
Maar als ik dichterbij kom die ik dat hij niet alleen is.
Een zongebruind meisje met mooie rondingen en goudblond haar staat naast hem.
Wat doet zij daar? Zayn is van mij. 'Zayn, Zayn!' roep ik. Maar hij hoort me niet.
Dan zie ik iets wat mijn hart langzaam breekt: het meisje draait zich om naar Zayn en begint hem te kussen.
Zayn legt zijn handen op haar heupen en kust haar passievol terug.
Tranen beletten mijn zicht, hoe kan dit?! Ik probeer sneller te lopen maar ik raak niet vooruit.
'Hij houdt niet van je, hij gebruikt je en laat je vallen.' zegt een stem me,
die prompt wordt doorbroken door mijn scheeuw, vervuld van verdriet.
De wanhoop steekt me als een mes in mijn hart. Met elke stap die ik zet hoop ik vooruit te geraken, maar dat doe ik niet.
Het beeld van de kussende Zayn met een ander meisje is op mijn netvlies gebrand.
Met een gebroken ziel val ik op de grond, mijn benen werken helemaal tegen.
Als ik weer op kijk ben ik niet meer op de prachtige open plek. Al het licht en warmte is weg, net zoals mijn hoop.
Een donker kaal bos, dat is waar ik me begeef. Ik zit op mijn knieën, en twijgjes steken in mijn benen, maar ik voel het niet.
Geen enkele pijn kan de pijn in mijn hart overtreffen.



Met een schreeuw word ik wakker. Eerst weet ik niet waar ik me bevind, maar dan komt alles terug.
Meteen voel ik me even slecht als in mijn droom. Blijkbaar ben ik niet de enige die is wakker geworden.
Alex stormt mijn kamer binnen, of in ieder geval de kamer waar ik in bed lig.
'Alles ok?' hoor ik zijn zachte stem vragen. Stilletjes knik ik. 'Nachtmerrie', fluister ik schor.
Hij knikt begrijpend, en gebaart of hij naast me mag komen zitten. Weer knik ik.
Voor ik het weet legt hij zijn armen om me heen, en ik vind het niet eens erg.
Ik laat me troosten door iemand die ik nauwelijks ken, maar toch voelt het goed.