90.

Elena Johnson

We waren twee dagen geleden definitief ingetrokken in ons nieuwe huis. Ons oude appartement stond te koop, maar volgens de makelaar zou het zo verkocht zijn, omdat het hartje Londen lag. Ik had bij Nate nog geen verandering gezien. Het was niet beter of slechter gegaan. Vandaag hadden we een gesprek met zijn behandelend arts. Ik had er een slecht gevoel over, omdat er totaal geen vooruitgang te zien was. Ik wilde niet horen dat hij doodging, en keek daarom ook enorm op tegen dit gesprek. Natuurlijk bleef je hoop houden, maar je moest ook realistisch blijven. En al er na tweeënhalve weer nog steeds geen vooruitgang te zien was, dan was er echt iets mis in mijn ogen. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de bel. Ik stond op en liep naar de hal. Toen ik de deur opende zag ik een grijnzend Niall en Zayn in de deuropening staan. 'Wat doen jullie hier?' vroeg ik verbaasd. 'We hebben een cadeautje voor jou, van ons en de andere jongens, en Lissa natuurlijk,' zei Niall. 'Voor mij?' vroeg ik verbaasd. 'Nou, het is natuurlijk ook voor Louis, maar ik denk dat jij er meer mee bezig zult zijn,' lachte Zayn. 'Lou!' riep ik het huis in. 'Bezoek!' Even later hoorde je hem de trap afstommelen en stond hij naast me. 'Kom erin,' nodigde ik de jongens -veel te laat- uit. Ze keken elkaar even aan. 'Ga maar, ik help wel,' zei Niall tegen Zayn. 'Helpen met wat?' vroeg Louis meteen. 'Met jullie cadeau, voor in jullie nieuwe huis,' zei Zayn luchtig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik haalde mijn schouders op naar Louis ten teken dat ik ook van niks wist. Opeens hoorde ik nog een auto en even later kwam er een bestelbusje de oprit oprijden. Liam stak lachend zijn hoofd uit het raam en zwaaide een keer. 'Een bus?' vroeg Louis verbaasd. 'Ik denk dat het gaat om wat er in de bus zit, Lou.' Niall schoot in de lach. De auto kwam tot stilstand en Harry en Liam sprongen lachend uit de auto. Ze liepen naar de achterkant waar ze de klep openmaakte. Nieuwsgierig keek ik toe en hoorde ze druk met elkaar overleggen. Na enkele minuten kwam er een piano tevoorschijn. Ik keek Niall aan, die een enorme grijns op zijn gezicht had. 'Is dit voor mij?' vroeg ik. Hij knikte. Ik viel hem om de hals en knuffelde hem bijna dood. 'Uh, jongens, hoe krijgen we die piano het trappetje op?' Harry stem klonk een beetje hulpeloos en ik kon het niet laten om in de lach te schieten. 'Nou, ik zou zeggen, laat jullie spierballen een zien, mannen,' lachte ik vrolijk. Naast me zuchtte Louis theatraal. 'Daar hoor ik zeker ook bij?' 'Natuurlijk, bink van me,' lachte ik vrolijk. Louis liep het trappetje af en met zijn vijfen lukte het ze op de piano de voordeur door te krijgen. 'Zeg alsjeblieft dat hij niet naar boven moet,' klaagde Harry. Ik keek Louis even aan. 'In de woonkamer is denk ik het beste, toch?' vroeg ik. Hij knikte en zo werd de piano de woonkamer in gereden, waar hij tegen de muur werd geparkeerd. Harry liet zich op de bank vallen en zuchtte diep. 'Nu heb ik wel zin in een biertje,' zei hij, tevreden. Ik besloot maar vijf biertjes te halen en verdween naar de keuken. Toen ik terugkwam was het verdacht stil. 'Wil je iets spelen?' Het was Louis die het vroeg. Nadat ik de biertjes op de tafel had gezet nam ik plaats achter de piano. Ik zocht even naar de juiste toetsen, maar al snel klonk een prachtig pianospel door de ruimte. Toen ik uitgespeeld was draaide ik me naar de jongens toe. 'Bedankt! Dit is echt het beste cadeau ooit.'

Ik denk dat dit verhaal na 100 hoofdstukken zo'n beetje klaar is. Maar ik heb al twee nieuwe verhalen waar ik druk voor aan het schrijven ben! X