~Amy Green~

We zaten nu met zen zessen op de zetel naar een zwart beeldscherm te staren. Ik keek even opzij en zag Harry voor zich uit staren. Ik zuchtte. Waarom had hij het gedaan. Eigenlijk is het mijn fout. Hij wou misschien opnieuw beginnen. Nee, dat wou hij niet. Hij wilt je breken. Zei een stem in mijn hoofd. Ik zuchtte. Laat me toch met rust rot ding dat je bent. Ik keek naar de andere kant en daar zat Zayn. Hij is mijn beste vriend hij heeft me geholpen maar er zou een punt komen dat hij moest kiezen tussen Harry en mij en hij ging zowizo naar Harry gaan want ze kende mekaar al langer. Ik zuchtte nog eens. 'Te veel adem?' Vroeg Niall lachend. Ik grinnikte. Hem ging ik ook missen zijn hongerige maag. Als we iets samen deden was hij de enigste die om eten ging zagen. Ja nu zul je denken waarom denkt zij dat allemaal nou ik heb besloten niet meer tussen hun vriendschap te staan en weg te gaan. Maar geen zelfmoord no way. Maar gewoon een ander leven. Klinkt raar? Het gaat moeilijk zijn maar ik moest het doen. 'My little carrot your so quient?' Vroeg Louis. Ik grinnikte, 'Sorry.' Mompelde. Louis de grappige, zorgeloze van de groep. Bij hem kon je altijd zijn voor een grapje. Dan had je Liam de serieuze waar je een goed gesprek met kon hebben maar even goed uit de bol kon gaan als Louis. Ik grinnikte bij die gedachten. En dan Harry. Hij was lief, zorgzaam, grappig. Hij is gewoon perfect. En dat maakt het zo moeilijk. Ik wou gewoon met hem praten en alles misschien vergeven maar het was moeilijk. Hij had me pijn gedaan. En dat doet het nu nog steeds. De tranen welde zich op in mijn ogen. 'Jongens ik ga.' Mompelde ik. Ik kon het niet langer volhouden. Ik hield van ze allemaal stuk voor stuk, wel te verstaan allemaal op een andere manier. Maar ik ging ze missen. 'Oké, tot morgen.' Zei Zayn. Ik slikte. Er kwam een brok in mijn keel te zitten. 'ummh, nee ik denk het niet.' Mompelde ik. Ze keken me allemaal aan. 'Ik ga weg, ik ga jullie laten. Dus kom me ook niet opzoeken. Ik hou van jullie maar het lukt niet. Sorry.' Zei ik, ik draaide me om en liep naar de deur. Ik trok ze dicht en tranen liepen langs mijn wangen. Dit moet goed voelen. Geen Harry meer. Niemand die nog naar mijn problemen moet luisteren. Maar nee ik voel me rot. Ik zakte door mijn knieën. Na vijf minuten stond ik recht veegde de tranen weg en liep naar het park. Ik ging op een bankje zitten en staarde in het niets.. En dit was niet het gevoel dat ik hoopte te hebben, nee ik voel me rot, leeg. Het enigste wat ik kon doen is emotieloos voor mij uit staren..