OO3. Elynn Minuaris

Twijfelend kijk ik naar mijn mobiel, die nog steeds op dezelfde plek ligt als waar Sarah hem heeft neergegooid. Wie moet ik bellen? Wie ik ook bel, mijn andere vriendinnen gaan me allemaal terug bellen als ze horen dat ik weer bij bewustzijn ben. En daar heb ik dus echt geen zin in.
Dan schiet Rosa mijn gedachten binnen. Rosa woont tijdelijk in Engeland voor haar studie, die heb ik ook al een tijdje niet meer gesproken. Nog een beetje onzeker pak ik mijn mobiel van de deken en zet hem aan. Snel check ik even de tijd. Elf uur. Nog vijf uurtjes wachten, dan is mijn moeder er. Hoera.
Na een tijdje - totaal nutteloos - mijn mobiel telkens te hebben vergrendeld en weer ontgrendeld druk ik sneltoets drie in. Ik weet nog twee dagen gele-. Twee weken en twee dagen geleden, toen heb ik drie minuten mijn contactenlijst zitten doorscrollen op zoek naar het nummer van Juna, bleek haar nummer op sneltoets zeven te zitten. Toen haatte ik mezelf een kort momentje.
De mobiel van Rosa gaat drie keer over, dan hoor ik haar vrolijke stem weer.
'Elynn! Ik heb je zo lang niet gesproken, waarom liet je niks van je horen?' Dankjewel dat je me eraan herinnert, Rosa. Alhoewel, ze weet het niet. Blijkbaar.
'Rosa, ik heb een... Ongeluk gehad. Een ongeluk met de naam Jason.' Geschrokken hapt Rosa naar adem. Daarna komt er een stortvloed van woorden.
'Wat is er gebeurd? Hij heeft toch niet je hart gebroken? Oh, wacht, nee, natuurlijk niet, jullie hadden niks. En waarom zou je dan zo lang niet van je laten horen? Misschien zou je dat wel doen als je vriendje waarmee je al jaren mee hebt het uitmaakt, ma-. Wacht, nu haal ik je door de war met-. Kan je dat eigenlijk wel zo zeggen? Door de war halen met iemand? Vast wel. Maar, waar was ik... Ohja, nu haal ik je door de war met Julia, wist je dat het uit is tussen haar en Max? Zó erg! Ze hadden al vier jaren met elkaar! Maarja, dan zou het dus zo kunnen zijn dat je twee weken niets van je laat horen, maar dat kan natuurlijk niet met jou en Jason want jullie hadden niks. Heeft hij je bewusteloos geslagen en ben je pas net gevonden, bijna dood en met té veel bloed verloren? Wacht, nee, dan zou je niet kunnen bellen. Misschien ben je een week geleden gevonden en pas net beter!? Of... Heeft hij je van de trap geduwd en heb je vanalles gebroken en -... Je was gewoon je mobiel kwijt hè? Ik weet het! Jason is op je mobiel gaan staan!' Onbewust glimlach ik. Dat mens is gestoord. Ik maak een ontkennend geluidje in mijn mobiel.
'Hmmm. Ik geef het op. Vertel maar gewoon.'
'Hij is me met een mes te lijf gegaan...' Met een schorre stem fluister ik de woorden in mijn mobiel. Krampachtig klem ik hem vast in een ijzeren greep en bang peil ik haar reactie. Zover dat gaat via een mobiel.
'...'
'Rosa?' Onzeker haal ik de mobiel weg bij mijn oor en kijk ik op het schermpje. Heeft ze de verbinding verbroken?
'Ik ben er nog. Heeft hij dat echt gedaan?'
'Nee. Dit is een hartstikke leuke grap en ik lig helemaal niet in het ziekenhuis. Ha. Ha. Ha.' Het sarkasme droop eraf.
'Dus... Je bent twee weken lang bewusteloos geweest? Of korter, ben je al langer wakker?' Rosa klinkt bezorgd. Schattig.
'Nee, ik ben twee weken lang bewusteloos geweest. Jason heeft me niet op dodelijke plekken gestoken of vitale organen geraakt,' is dit niet eigenlijk hetzelfde, 'dus de mensen hier weten ook niet hoe dat komt.'
'Elynn, ik moet ophangen. Ik moet echt nog veel doen.' Er klinkt veel teleurstelling in haar stem, merk ik verbaasd op. Ik dacht dat ze dit soort gesprekken alleen maar vervelend vond. Zou ze mij even veel missen als ik haar? Want ik mis haar ontzettend veel. In de tijd dat we samen op de middelbare school zaten konden we goed met elkaar opschieten, in de zesde klas waren we beste vriendinnen. Toen ik hoorde dat ze naar Engeland zou gaan om te studeren was ik bang dat we contact zouden verliezen, wat gelukkig niet is gebeurd.
'Jammer. Ik bel je later wel terug, okay?' Ik klink net zo teleurgesteld als zij. Ik glimlach kort om mezelf. Ik mis haar echt.
'Is goed. Bye.' En toen had ze opgehangen. Ongeduldig check ik de tijd. Vijf over elf. Slaperig nestel ik mijn hoofd in mijn kussen en ik sluit mijn ogen.


'Lieverd, wakker worden... Ik ben het.' Langzaam open ik mijn ogen. Mijn keel is droog en ik heb pijnlijke steken in mijn zij, maar als ik zie wie er naast mijn bed zit schiet ik omhoog.
'Mam!' Lachend vlieg ik haar om de hals. Ze huilt, haar tranen maken een zout, nat spoor in mijn nek. Er ontstaat een natte vlek op mijn t-shirt, maar het kan me niks schelen. Het moet vreselijk zijn geweest om me twee weken niet te kunnen spreken, niet te kunnen vragen wat er is gebeurd, me alleen in het witte ziekenhuisbed te zien liggen. Waarschijnlijk heeft ze ook mijn wonden gezien toen ze nog vers waren. Ik heb ze nog niet eens gezien nu ze al twee weken oud zijn. Van mij hoeft dat ook niet, ik wil dit zo snel mogelijk achter me laten.
'Lieverd, je vader en ik hebben een besluit genomen, wees alsjeblieft niet boos op ons.' Vragend kijk ik haar aan. 'We ga-.' Midden in haar zin stopt ze en kijkt ze met grote ogen naar mijn zij, die blijkbaar zichtbaar is geworden. Bezorgd peil ik haar gezicht. Zo erg kan het toch niet zijn? Ik besluit dat het nu maar tijd is om mijn wonden te bekijken. Niet echt een tactisch moment, maar ik wil ze zien. Ik wil weten hoe erg Jason me heeft toegetakeld.
Voorzichtig pak ik de rand van mijn t-shirt vast en schuif ik hem omhoog. Net wanneer ik wil gaan kijken pakt mijn moeder mijn hand ruw vast en doet mijn t-shirt weer naar beneden. Ze kijkt me strak in de ogen en maakt de zin af waar ze net aan was begonnen.
'We gaan verhuizen naar Engeland.'