Chapter 001 || First things first.

Hoi, ik ben Mignon. Ik ben 17 jaar. Toen ik 13 was, dacht ik dat ik mijn 18 jaar oude zus Melody had verloren aan een hersentumor. Ik hield van mijn zus, ze betekende alles voor mij. We deden samen spelletjes, en we werden samen boos als er iemand verloor. We waren samen één. Als de een huilde, huilde de ander mee. We waren als een hechte tweeling. Ik deelde alles met mijn zus en mijn zus deelde alles met mij, ook al snapte ik niet altijd alles. Dan moest Melody lachen en dan zei ze: "Het geeft niet honeybuns, jij bent en blijft voor altijd mijn lieve super Mignon, ooit zal je het echt wel snappen". Mijn zus was mijn grote voorbeeld en ik hield heel veel van haar. Ik was nooit bang. Nooit bang voor wat komen ging. Hoelang is 'altijd'? Ik dacht nooit aan alles wat fout kon gaan, waardoor ik haar zou kunnen verliezen. De manier hoe ik haar uiteindelijk verloor, was iets waar ik graag van tevoren nog wat tijd zou willen hebben gehad om erover na te denken. Ik dacht niet aan magie. Ik geloofde niet in magie. Ik wilde niet geloven in magie. Achteraf, was dat wel wat ik het beste had kunnen doen. Ik mis haar nog steeds elke dag. Mijn vriend Morgan weet alles van magie. Hij stoptte maar niet met praten over magie. Hij probeerde me ook altijd de meest bizarre 'magie-shit' te verkopen, waar ik heel chagrijnig van werd. Zo chagrijnig zelfs dat ik onze vriendschap voor een poosje had beëindigd. Maar juist toen, had ik Morgan het hardst nodig. Als ik dat nu had geweten, had ik dingen veel anders aangepakt. Ik dacht dat mijn zus dood was, datdaarom het einde van de wereld zich naderde. Ik sloot mezelf op. Ik dronk niet, ik at niet en ik sliep niet. Elk kwartier, probeerde papa me van de zolder af te halen. Na 5 dagen, kwam papa weer naar zolder en hij riep mijn naam, met zo'n bezorgde, dappere, vaderlijke klank, dat ik wel moest reageren. Toen hij zei: "Je zus is niet dood", luisterde ik aandachtig. "Melody was niet overleden". Het gekke was, dat nadat hij dat had gezegt, hij niks meer kon zeggen. Het klonk alsof er een klamme zweterige hand voor zijn mond werd gedrukt. Iets hielt hem tegen om te spreken. Alsof er iemand was die hem wilde laten zwijgen..



Dit was de eerste chapter, dit was meer een introducerend chapter, om het verhaal een beetje uit te leggen.
Doorgaan of niet? Tips en/of complimentjes hoor ik graag !