2.2 Thuis

Ik pak mn telefoon en zie meteen dat ze al gereageerd heeft.

Overal voel ik kriebels als ik haar in mijn hoofd verlegen zie blozen. Ze heeft me betoverd meteen vanaf het moment dat ik haar zag.

mooi, eetsmakelijk! Ik kan niet wachten tot morgen

‘ik hoop dat we morgen een beetje kunnen praten, elkaar leren kennen.’ Het zit me nog steeds dwars dat ze zo schrok, maar wat kun je er aan doen. Ik kijk of ik verder nog berichtjes heb, maar gelukkig niet. ‘Hopelijk komt mn moeder zo thuis, dan ben ik niet meer alleen en zal er verder niets meer gebeuren.’ Vroeger vond ik het altijd fijn om alleen thuis te zijn, lekker rustig en kon ik doen wat ik wou. Maar nu schrik ik van ieder geluid en voel ik me totaal niet veilig, er gebeurd zoveel waar niemand iets van weet en niemand kan er niets aan doen zolang ik het niet durf te vertellen. Ik zet de tv aan en plof neer op de bank met Simba, mijn kat, op schoot.