Elisabeth Morgen.

“Liz?” Met moeite hield ik mijn ogen open om te kijken naar Harry die met zijn linkerhand zachtjes door mijn haar streek. Zijn diep groene ogen keken me bezorgd aan, maar tegelijkertijd zag ik ook angst. Hij zag er zelfs bijna gebroken uit.
“Maak je geen zorgen, Haz. Zo snel sterf ik niet.” Mompelde ik op een veel te zachte toon, maar blijkbaar kon Harry me toch nog verstaan. Vermoeid sloot ik mijn ogen, maar voordat ik weg kon drijven naar een andere wereld hoorde ik de stem van Harry weer.
“Liz, hou alsjeblieft je ogen open voor me.” Met zeer veel moeite opende ik terug mijn ogen en zag zo in een wazig beeld dat Harry nu bijna over me heen hing, met zijn gezicht maar een paar centimeter van me vandaan. In borstkast begon mijn hart sneller te slaan als zijn lippen de huid van mijn wang streelde.
“Haz…” begon ik voorzichtig, waardoor hij zich nog geen seconde later terugtrok. Zijn ogen keken me vragend aan alsof hij schrik had dat hij me pijn had gedaan terwijl hij opkeek naar mijn wonde in mijn schouder. Het pak dat ik aanhad was doordringt met mijn bloed en aan mijn been was het niet anders. Een rilling van kou liep over heel mijn lichaam en stiekem wist ik dat dit geen goed teken was, iets wat Harry blijkbaar ook doorhad.
Voorzichtig, zodat ik niet te veel pijn had, trok hij me recht van de vloer om vervolgens zijn vest rond me heen te slagen en uiteindelijk me op zijn schoot trok om zo lichaamswarmte door te geven aan mij.
“Liz, ik moet je iets bekennen.” Langzaam keek ik op naar Harry die nerveus op mijn lip beet. Niet goed wetend van wat ik moest verwachten bleef ik recht in zijn ogen staren tot er weer klank uit zijn mond kwam. “Ik denk dat ik echt volledig voor je gevallen ben…” Geschrokken door zijn woorden vlogen mijn eigen ogen volledig open en maakte ik een ongelukkige beweging met mijn pijnlijke schouder. Kreunend van de pijn liet ik mijn hoofd op zijn schouder vallen en greep gelijk zijn shirt vast in mijn vuisten. Damn, ik had nog nooit zoveel pijn in mijn leven gehad.
“Misschien is dit niet het moment…” mompelde Harry direct. Glimlachend keek ik naar hem toen hij schuldig naar mijn geschoten been keek. Ik wist dat hij dacht hij de schuld was van die laatste kogel, maar voor hem zou ik zelfs met een geschoten been die man nog eens omver schotten moest hij hem terug pijn gedaan hebben.
Voorzichtig, zodat ik mijn andere arm niet nog eens zou bewegen legde ik mijn hand op zijn wang zodat hij wel naar me moest kijken.
“Sinds wanneer zeg jij geen dingen op de verkeerde momenten? Het is niet voor niks dat Liam altijd kwaad wordt op jou door je flirterige opmerkingen tijdens het werk.” Fluisterde ik zeer langzaam terwijl Harry me geduldig aankeek met een klein scheef glimlachje.
“Ik denk dat Liam vooral kwaad wordt omdat ik met jou flirt.” Bekende hij met een zucht die ik gelijk nadeed. Dankzij Zayn wist ik nu ook wel zeker dat dat inderdaad de reden was van zijn gedrag.
“Liam en ik zijn al een jaar uiteen, Haz.” Begon ik voorzichtig, maar werd direct weer de mond gesnoerd door zijn eigen woorden.
“Maar dat haalt niet weg dat hij nog altijd gevoelens heeft voor jou. Jullie twee hebben een verleden samen.” Hoofdschuddend door zijn schrik om mij te verliezen sloot ik mijn ogen voor een seconde, maar moest ze van Harry gelijk weer open doen.
“Liam is mijn verleden, Harry en dat zal hij ook blijven. Mijn toekomst ligt bij iemand anders.” Bekende ik uiteindelijk waardoor de schrik in Harry’s ogen gelijk weer verdween en plaats maakte voor hoop. Ik kon zo aflezen aan zijn houding dat hij op het punt stond om me te vragen of hij die persoon misschien was, maar hij kreeg de kans niet door een groep van mensen die plots de kamer ingelopen kwamen. Aan de felle kleuren van hun jassen kon ik gelijk afleiden dat zij het medische team waren die ons kwam helpen en voor ik het wist werd ik van Harry weg getrokken om op een brancard gelegd te worden. Vanaf dan verliep alles vrij snel en voor ik het wist zat ik in een wagen die me veilig naar een onbekende locatie bracht waar ze me zouden kunnen verzorgen. Halverwege de rit verloor ik uiteindelijk mijn bewustzijn.