Elisabeth Morgen.

Versuft door het bloed dat ik kwijt was geraakt lag ik met rug tegen een muur aan terwijl iemand mijn handen achter me stevig vast maakte. Een helse pijn was voelbaar in mijn schouder, maar ik was te zwak om er op te reageren. Harry, die naast me zat, had blijkbaar zijn shirt gescheurd zodat hij het bloeden in zijn been kon stoppen, keek nog altijd levendig rond zich heen, of vooral mijn richting uit.
Met een brute duw werd ik tegen Harry aangedrukt voordat de persoon achter van me wegliep. Door de vermoeidheid die door mijn lichaam heerste kon ik mijn hoofd maar half recht houden en deels op Harry’s schouder.
“Wat wilt u van ons?” hoorde ik zijn ruwe stem zeggen terwijl hij als troost zijn hoofd tegen de mijne aanlegde. Een luide lach weerklonk door de kamer voordat die persoon voor mijn voeten op zijn hukken kwam zitten. Zijn ogen vlogen van Harry naar mij en terug met zo’n brede grijns dat ik gewoon misselijk van werd.
“Kijk eens aan. Twee geliefden bij elkaar.” Weer begon hij geamuseerd te grijnzen voordat hij mijn kin tussen zijn vingers vastnam. “Wel logisch dat je partner iets voor je voelt, meid. Je zou zo in een mode blaadje kunnen verschijnen. Misschien had je dat beter gedaan dan spion te spelen.” En met een ruwe beweging gooide hij mijn hoofd tegen de muur aan waarna ik al kreunend van de pijn weer terecht kwam op Harry’s schouder. Aan de rillingen die zijn lichaam schoten kon ik direct afleiden dat de man Harry alleen maar kwader kreeg door me pijn te doen. Ik moest niet eens op kijken naar zijn gezicht om te weten dat hij zijn dodelijkste blik ooit zou afvuren naar de man.
“Wat doen jullie verwaande Britten hier?” vroeg een andere man die naast de lachende man verschenen was. Ik wist dat dit een soort van cover up was voor de echte baas die waarschijnlijk hier in de groep was, maar ik was toe moe om echt te zoeken naar die persoon en Harry was waarschijnlijk te kwaad om het nog maar op te merken.
“Dat zijn je zaken niet.” Beet Harry naar de man toe en spuwde vervolgens vol haat voor de man zijn schoenen. Zoals verwacht werd deze actie niet zo geweldig onthaald en voor ik het wist viel ik hard op de grond terwijl Harry door de man via zijn keel tegen de muur gedrukt werd. Angstig keek ik op naar hun beide en haalde al de kracht die ik had om met mijn voeten de man onderuit te schotten. Een luide grom van kwaadheid en veel geroezemoes weerklonk in de kamer en voor ik ook maar kon opkijken naar Harry klonk er een schot. Al schreeuwend liet ik mijn hoofd op de grond vallen door de pijn die door mijn been schoot.
“LIZ!” riep Harry in paniek voordat er een tweede schot weerklonk in de kamer, maar deze keer voelde ik geen pijn. Bang dat Harry neergeschoten was opende ik mijn ogen maar zag hierdoor dat Harry alleen maar verbaast naar een man keek die wezenloos voor zijn voeten lag.
“Niemand beweegt of jullie kunnen bij jullie vriend gaan liggen.” Verbaast door de stem die ik uit duizenden zou herkennen keek ik op naar de ingang van de kamer waar Zayn met een gefocuste blik zijn wapen op hen richtte.
“Met jullie gezicht tegen de muur en je handen boven je hoofd! Nu!” riep hij op een doordringende toon terwijl hij richting mij en Harry liep om ons zo snel mogelijk los te maken. Met de touwen die zo rond onze polsen hadden gebonden en een paar boeien die Zayn meehad lukte het om de jongens de mannen te boeien voordat ze naar me toeliepen.
“We moeten haar hier zo snel mogelijk vandaan halen.” Mompelde Harry direct terwijl hij me bijna angstig aankeek omdat hij wist dat het niet goed ging met me.
“Ik zou zo willen contact leggen met de rest, maar mijn oortje ben ik ergens tijdens een gevecht kwijt geraakt.” Bekende Zayn met een jammerlijke toon in zijn stem.
“Dan zullen we haar zelf naar een ziekenhuis moeten brengen.” Begon Harry direct, wetende dat onze oortjes daarjuist nog door de maffia kapot gestampt waren.
“En hoe gaan we dat doen, Haz? We hebben niet eens een auto hier en als we Lizzie door het gebouw dragen zullen mensen direct vragen stellen.” Zuchtend omdat ze deden alsof ik er niet was nam ik Harry’s hand vast zodat ze wel naar me moesten opkijken.
“Bel ze.” Fluisterde ik zacht, te moe om mijn stem nog te verheffen. Alsof ze beide er niet eens aan gedacht hadden schoten ze recht en begonnen de geboeide mannen te foerieren.
“Hebbes!” hoorde ik Zayn na een tijdje roepen en aan de luide toets geluiden te horen schoot hij direct in actie.
“Sienna? Zayn hier.”