89.

Elena Johnson

Nadat ik de deur achter me had gesloten liep ik de woonkamer in. 'Lou, waarom moest ik eerder naar huis komen?' vroeg ik hem maar meteen. Ik legde mijn tas aan de kant en schopte mijn schoenen uit. 'Ik heb een verrassing voor je. Ik heb dit al geregeld voor Nate in het ziekenhuis belandde. Ik wilde het eigenlijk uitstellen, maar misschien is het toch beter om het nu te doen, om je iets op te vrolijken,' zei Louis. Ik keek de man vragend aan. Hij haalde een doosje achter zijn rug vandaan. Het was te groot voor een ring, en daarnaast had ik er al een. Misschien was het een ketting, of een armband. Louis overhandigde me het doosje en nieuwsgierig maakte ik het open. Er lag een sleutel met een rode strik. Het was geen auto sleutel, dus dat viel af. Opeens viel alles in mijn hoofd op zijn plek. Met waterige ogen keek ik Louis aan. 'Heb je dit echt gedaan? Voor ons?' Louis kreeg zijn bekende grijns op zijn gezicht waar ik zo verliefd op was geworden. 'Kom, dan laat ik het je zien,' zei hij. Nadat ik mijn schoenen en jas weer aan had getrokken liepen we hand in hand naar buiten. Louis begeleidde me naar de auto en nadat ik zat deed hij een blinddoek bij me. Wat onrustig zat ik in de auto, niet wetend waar we heen gingen. Uiteindelijk zette Louis de motor af. Ik hoorde hoe hij zelf uitstapte en mij vervolgens de auto uit hielp. 'Nog enkele stappen,' zei Louis. 'Stop maar.' Ik bleef stil staan en voelde hoe Louis de theedoek losmaakte. Nadat ik na enkele seconden weer aan het licht was gewend, zag ik het prachtige huis voor me. Het was een villa, maar niet idioot groot. Er was een oprijlaan met aan beide zijden een grasveldje en bloembedden. 'Zal ik je binnen rondleiden?' vroeg Louis me. Met een glimlach op mijn gezicht liep ik naar de voordeur en maakte deze met mijn sleutel open. Het hele huis was al prachtig ingericht. Het was modern, maar niet te. Er hing nu al een fantastische sfeer. Aan de achterkant van het huis was een wand helemaal van glas gemaakt, met een prachtig uitzicht op de achtertuin. 'Lou, het is echt prachtig. Ik weet niet wat ik moet zeggen...' Ik draaide me naar hem om en viel hem in zijn armen. 'Ik hou van je,' murmelde ik voor ik mijn lippen op die van hem drukte. Louis tilde me op en ik sloeg mijn benen rond zijn heupen. Ik legde mijn handen op zijn wangen en haalde mijn lippen weer van die van hem. 'Hoe kan ik je hier ooit voor bedanken?' vroeg ik de man. Zijn blauwe ogen straalden. 'Blijf altijd lachen, blijf gelukkig en blijf voor altijd van me houden.' Ik glimlachte en drukte nog een kus op zijn lippen. 'Ik hou echt heel veel van je, echt waar!' 'Dat weet ik Elena,' zei hij, voor hij onze lippen weer herenigde.