A ranger/traitor 105

“Hutten?” Will en Miko lagen plat op de grond onder een paar struiken. “Waarom zou iemand de moeite doen om hutten neer te zetten op een eiland als dit?” Miko antwoordde niet. Hij wist niet meer dan zijn leraar. Maar ergens hoopte hij dat het toch geen Skandiërs bleken te zijn. Het was onwaarschijnlijk dat zij de moeite zouden nemen hier een paar stevige hutten te bouwen, terwijl ze vlakbij hun eigen land en dorpen waren. Die hoop werd echter al snel de grond in geboord toen er uit een van de hutten een man tevoorschijn kwam. Gewapend met de traditionele Skandische strijdbijl en duidelijk met de littekens van vele gevechten op zijn lichaam.
“Een roeier,” zei Will, “Dat zie je duidelijk aan zijn armen.” Miko had geen idee hoe je aan iemand kon zien dat die roeier was of niet. Goed, de krijger was gespierd, maar dat gold voor bijna elke Skandiër. Maar als Will het zei, dan zou het wel zo zijn. Het was tenslotte Will.
“Het zijn Skandiërs, en het loopt tegen de avond, maar ze hebben geen kampvuur of ze zijn niet aan het drinken of dobbelen of straffe verhalen vertellen… En dan die hutten. Hier is iets grondigs mis.” De roeier liep het bos in.
“Blijf hier.” Het volgende moment was Will verdwenen. De roeier achterna. Er zat voor Miko niets anders op dan te wachten tot hij terug zou komen. En ondertussen de hutten goed in de gaten te houden. Maar Will had gelijk. Het was erg stil. En als Skandiërs iets niet waren, dan was het wel stil. Dat had zijn vader hem vaak genoeg verteld. Een man kwam naar buiten en liep een andere hut binnen. Ook hij droeg een reusachtige strijdbijl. Maar verder gebeurde er erg weinig. Een keer droeg de wind het geluid van enkele mannenstemmen tot bij hem, maar veel te zacht om verstaanbaar te zijn. Plots hoorde hij iemand iets schreeuwen in het Skandisch, maar het kwam niet van de kant van Will en de roeier.