1.2 de eerste ontmoeting

Dan valt het stil, zo stil dat ik haar zachte ademhaling kan horen. ‘wat moet ik zeggen’. Terwijl ik hierover nadenk kijk ik vanuit mijn ooghoeken naar haar. Ze veegt even haar lok opzij en ik zie dat ze een blauwe plek op haar voorhoofd heeft. “wat is dat!? Ben je gevallen ofzo?” ik zie haar schrikken van mijn vraag en snel doet ze haar haren weer voor het oog. “ja ik ben van de trap gevallen” komt er aarzelend uit, geloven doe ik het niet, maar dat laat ik niet merken. ‘als ze dat niet wil vertellen moet ze het niet zeggen’
“goh het ziet er pijnlijk uit” zeg ik en snel voeg ik er nog aan toe: “zeg hoelang blijf je hier eigenlijk nog” verbaasd kijkt ze me aan:
“fijn dat je verder niets vraagt, ik blijf nog een paar weken, hoezo?”
‘yes!’ denk ik ‘nu hopen dat ze zin heeft om iets samen te gaan doen’
“nou ik vroeg me zegmaar af of je misschien zin had om morgen met mij naar de film te gaan en dan eerst even iets gaan eten ofzo” ik was zo zenuwachtig dat het eruit kwam zonder punten of komma’s maar ze had me verstaan: “nou eeuhm, ik wil best wel maar ik moet eerst even vragen of dat wel kan.”
Blozend kijkt ze de andere kant op. ‘hoe oud zal ze zijn’ vraag ik me ineens af ‘ik dacht een jaar of 17 maar dan zou ze geen toestemming hoeven te vragen maar oke’
“ik vind het goed hoor! Ik zal je mijn nummer geven dan kun je even whappen of je mag”
We wisselen nummers uit en dan moet ik gaan. Aarzelend kijk ik haar aan
“ik moet gaan nu, misschien tot morgen en anders een andere keer. Knuffel?”
Ik ben er aan gewend om iedereen knuffels te geven maar toen ik het vroeg dacht ik ineens 'oh misschien is dat niet zon goed idee, aangezien ze zo verlegen is’ maar dan staat ze toch of en geeft me een knuffel. “ik hoop tot morgen” zegt ze verlegen.