Elisabeth Morgen.

Met gemak liet ik me glijden door de smalle kokers terwijl hoorde hoe Harry heel wat meer moeite had door al de voorwerpen die hij mee had. Hij vond het nodig dat toch één van ons iets van wapens voorzien was, ook al was ik er van overtuigend dat we ze niet nodig zouden hebben.
Met mijn pak die gemakkelijk over het ijzer gleed keek ik voor een seconde achter me waar ik Harry zag sukkelen met een nauwere ingang. Hoofdschuddend doordat hij nooit zo lenig als Zayn zou zijn draaide ik me om en kroop recht naar hem toe. Zijn groene ogen staren me verbaast aan toen ik mijn fijne handen naar hem uitstak maar leek toch zijn mannelijke trots opzij te schuiven en in de plaats van verder te sukkelen nam hij mijn handen vast zodat ik hem naar me toe kon trekken. Door mijn kracht wat te onderschatten vloog Harry knal tegen me aan en vielen we voor we het wisten door de kokers heen tot we na een paar metertjes tot stilstand kwamen: ik met mijn rug tegen de onderkant geplakt terwijl Harry recht boven me hing.
“Euh…” stotterde ik verlegen terwijl ik naar Harry staarde die duidelijk geen moeite deed om van me af te kruipen. Hij leek er precies zelfs van te genieten om zo dicht bij mij te kunnen liggen.
“Jongens?” Geschrokken keek ik weg van Harry zijn geamuseerde blik en legde in de plaats mijn hand op mijn oortje zodat ik Liam beter kon verstaan. Stiekem voelde ik me nog altijd schuldig vanwege dat hij daarstraks zo kwaad weggelopen was en ik niet eens achter hem was aangelopen. “Waar zijn jullie?” hoorde ik hem vragen. Gelijk zoekend naar een aanknopingspunt kroop ik vanonder Harry vandaan en liet me nog wat meer afglijden tot ik een rooster zag.
“Volgens mij zijn met net boven de gang van de tweede verdieping.” Fluisterde ik zo zacht mogelijk en keek terwijl door de gaatjes van het rooster heen om te zien of er niemand mij gehoord of gezien had.
“Oké, jullie zijn er bijna.” Hoorde ik Liam in mijn oortje zeggen, waardoor ik automatisch op keek naar Harry die al knikkend aangaf dat hij het ook had gehoord. Glimlachend keek ik weg van de knappe krullenbol en gleed verder de kokers in om zo’n 10minuten laten boven een nieuw rooster te blijven hangen waar dat ik de groep van onbekende mannen heen en weer zag bewegen. Al concentrerend om iets te kunnen verstaan van wat ze zeiden beet ik op mijn onderlip zonder het zelf te beseffen. Pas toen Harry met zijn vinger over mijn lip streelde liet ik mijn lip los terwijl ik op keek naar hem. Met een knipoog gebaarden hij terug naar de rooster als teken dat we nu best ons concentreerden op de missie in de plaats van op ons.
“Wat zien jullie?” hoorde ik Liam aan de andere kant vragen. Nog altijd proberend om de taal tussen de mannen op te vangen staarden ik naar de zetel waar zo’n 3 mannen fier hun wapens toonden aan elkaar.
“Volgens mij zitten we hier met een maffia.” Fluisterde ik zo zacht mogelijk zodat de mannen ons niet konden horen. Harry die languit lag in de koker keek me verbaast aan voordat hij zich weer richten op twee mannen die tegen elkaar in een onbekende taal aan het praten waren.
“Ze spreken Algerijns met elkaar, maar ik kan niet deftig verstaan met ze zeggen.” Bekende hij op een fluistertoon waardoor ik nu de persoon was die verbaast naar hem opkeek. De Albanese maffia, hier in dit gebouw? Wat deden ze opeens hier en wat wilde ze van de regering hebben?
Maar voordat ik ook maar kon vragen aan Harry of hij een paar woorden kon opvangen weerklonk er opeens een schot. Met mijn handen voor mijn mond om een gil te onderdrukken deinsde ik geschrokken achteruit, totdat ik een zachte kreun van pijn hoorde. Gelijk vlogen mijn ogen naar Harry die pijnlijk naar zijn been greep waar eens straaltje bloed doorkwam. Angstig door de plotse omstandigheden kroop ik naar hem toe, maar maakte hierdoor blijkbaar te veel lawaai. Onder me hoorde ik geroep en voor ik het wist werd het rooster onder mijn voeten vandaan gehaald zodat ik pijnlijk ten val kwam in de kamer.
“Wel, wel, wat hebben we hier?” Een man die ik niet ouder schatte dan 30 jaar kwam met een brede grijns naar me toe gewandeld terwijl een paar jongeren mannen mijn armen stevig vasthielden zodat ik niet eens kon weg geraken.
“Wat doet zo’n knap meisje als jij in de koker boven onze kamer?” Met zijn veel te dikke vingers streek hij geamuseerd over mijn wangen heen waardoor ik vol walging recht in zijn gezicht spuwde.
“Blijf van me af!” snauwde ik kwaad naar hem en wrong me gelijk uit de greep van de twee jongens naast me door een paar snelle bewegingen die zelfs de best getrainde maffiosi niet kon nadoen, maar voordat ik me ook maar een weg naar buiten kon vinden, werd ik hardhandig op de grond geduwd met een stevig greep rond mijn keel. Angstig begon ik te spartelen door te weinig lucht en probeerden de zware man van mijn lichaam te schoppen, zonder enige resultaat. Het enigste wat ik merkte was dat hij mijn keel alleen maar dichter kneep.
Een tweede schot weerklonk in de kamer en voor ik het wist werd de greep rond mijn keel slapper. Geschrokken keek ik op naar de man die levenloos naast me neerviel met een duidelijke schotwonde in zijn hoofd voordat ik opkeek naar Harry die half uit het gat van de koker hing. Met zijn pistool gericht op de overgebleven mannen gooide hij zijn reserve pistool naar me toe zodat ik de mannen in het nauw kon drijven, maar toen het leek alsof we de situatie in de hand hadden werd er een derde schot afgeschoten en nog geen seconden laten voelde ik een stekende pijn door mijn schouder. Al roepend van de pijn liet ik het pistool vallen en trok hierdoor op één of andere manier mijn oortje mee uit waardoor ik geen elk contact meer had met Liam. De enigste persoon waar ik nu nog op kon rekenen was Harry die gewond in de koker hing.