Elisabeth Morgen.

“Lizzie?” Vechtend tegen de slaap probeerde ik mijn ogen te openen, maar op één of andere manier lukte het gewoon niet. Vaag kon ik me nog herinneringen dat ik een drankje van die rare Belgische assistent had aangenomen en vanaf het moment dat ik het goedje in mijn mond had gegoten was alles zwart geworden.
“Liz, wordt wakker.” Een zachte zucht verliet mijn lippen terwijl ik weer vocht tegen de slaap die door heel mijn lichaam heerste. Wat zat er toch in hemelsnaam in dat drankje? Het moest blijkbaar wel iets serieus sterk zijn want nog nooit had ik zo’n last gehad met wakker worden.
Een zachte kus op mijn voorhoofd liet me voor een seconde verstijven en voor ik het wist vlogen mijn ogen open. Gelijk herkende ik Harry die me met een glimlach aankeek voordat hij een pluk haar achter mijn oor streek.
“Hoe voel je je?” Aan de schorheid in zijn stem en aan zijn krullen die volledig in de war waren merkte ik direct op dat hij waarschijnlijk ook nog niet zo lang geleden wakker was geworden. Voorzichtig probeerde ik recht te kruipen van het bed waar ik in lag, maar werd gelijk door Harry weer naar beneden gedrukt.
“Niet zo snel. Rust nog even voordat je plotse bewegingen maakt.” Volgens mij had ik Harry nog nooit zo bezorgd gezien in de tijd dat ik hem kende en om eerlijk te zijn had het wel iets. Zijn charmante kant die ik zo gewoon was van hem was volledig verdwenen en het enigste wat ik nog in zijn ogen zag was het teken dat hij echt om me gaf. Misschien wel meer dan ik ooit gedacht had.
“Lizzie, je bent wakker!” Geschrokken keek ik op naar Liam die met een brede glimlach de kamer ingelopen kwam. Het viel me nu pas op dat ik blijkbaar terug in hotel lag en dat er naast het nachtkastje een zak van medische hulp stond. Fronsend keek ik op naar de twee jongens die me beide aankeken.
“Wat is er gebeurt? Hoe lang lag ik hier al?” vroeg ik direct toen ik uiteindelijk toch ging rechtzitten, wat al snel geen goed idee bleek te zijn. Duizelig door mijn actie greep ik direct naar mij hoofd en werd door de stevig handen van Harry recht gehouden.
“Ik zei toch dat je niet zo snel moest recht komen.” Fluisterde hij geamuseerd door mijn koppigheid voordat hij zich achter mij zette zodat ik tegen hem kon aanleunen. Glimlachend door zijn zorgen keek ik hem dankbaar aan om me vervolgens terug op Liam te richten die ons met wantrouwige ogen aankeek.
“Het drankje dat je dronk was een soort van verdovingsmiddel die de ambulanciers gelukkig snel uit je bloed konden halen. Uiteindelijk lag je hier wel al een halfuurtje.” Vertelde hij me uiteindelijk.
“Een halfuur?! Maar wat met de missie…?!” Paniek maakte zich al snel meester over mijn hele lichaam waardoor Harry met een snelle beweging in mijn schouder kneep als teken dat ik me geen zorgen moest maken. Niet begrijpend hoe hij zo kalm kon blijven keek ik hem aan, maar voordat ik iets kon vragen was Liam me al voor.
“Niall zit hiernaast te communiceren met Sienna en Louis die de achtervolging hebben ingezet op een busje. Zayn is ondertussen nog altijd opzoek naar de echte Cameron die precies van de aardbol is verdwenen.” Zuchtend door het feit dat de hele missie leek mis te lopen liet ik mijn hoofd op Harry’s schouder vallen en sloot mijn ogen weer. Hoe was het mogelijk dat we zo’n makkelijke missie zo konden verprutsen?
“Wacht eens, Zayn had toch gemeld dat er een groep mensen in het Europees gebouw zaten die er maar gevaarlijk uitzagen?” merkte ik opeens op waardoor de beide jongens me niet begrijpend aankeken, maar voordat ik hen iets wilde uitleggen kroop ik van het bed af wat met luid protest van Harry onthaalt werd, maar toen ik mijn kleed langzaam begon los te knopen viel hij direct stil.
“Liz, wat doe je?” hoorde ik Liam met een stotterende stem vragen toen ik met mijn rug naar hen gekeerd mijn kleed uittrok om het pak dat ik onder mijn buikriem had verstopt omhoog te trekken.
“Liz?” Zuchtend door hun ongeduld draaide ik me om terwijl ik de rits van mijn pak nog aan het dichtritsen was. Hierdoor vlogen de jongens hun blik direct naar mijn bh, die ze uiteindelijk maar een seconde zagen.
“Ik ga die groep onderzoeken. Volgens mij hebben zij er mee te maken.” En met deze woorden draaide ik mijn rug weer naar hen toe om richting de deur van de kamer te lopen.
“Elisabeth!” Met een ruwe snok werd ik omgedraaid door Harry die me doordringend aankeek. “Jij gaat echt niet alleen in die kokers. Wat als de mannen door hebben dat je daar bent en ze beginnen te schieten op je? Je hebt geen enkele bescherming aan.” Bijtend op mijn onderlip om zo te vechten tegen een brede grijns legde ik voorzichtig mijn hand op zijn wang.
“Je weet toch dat ik altijd voorzichtig ben, Haz. Ik zou het niet durven om je hier alleen achter te laten.” Knipoogde ik naar hem en wilde me meer omdraaien maar werd door Harry opnieuw omgedraaid aan de hand van mijn pols. Fronsend omdat hij me niet wilde gaan keek ik hem aan, maar toen ik zijn blik zag verdween direct die frons.
“Ik meen het Liz, ik kan je niet alleen laten vertrekken. Je hebt niet eens een wapen opzak.”
“Harry Edward Styles, hoe vaak heb je me al in actie gezien en hoe vaak heb je al gezien dat mijn missies goed eindigen?” vroeg ik met een doordringende ondertoon, maar het leek precies echt niet door te dringen bij hem.
“Ik wil je gewoon niet kwijt, Liz.” Verbaast door zijn plotse bekentenis keek ik gelijk naar Liam die ons met wantrouwig aankeek, alsof hij kon voelen hoe er iets heerste tussen mij en Harry.
“Ik wil met je mee.” Ging Harry ongestoord verder alsof Liam op dit moment niet meer bestond voor hem. Alleen ik was er nog in zijn ogen. Onzeker keek ik naar hem en wist me even geen houding houden. Volgens mij zou Cowell het nooit goed vinden, maar hoe kon ik in godsnaam neen zeggen tegen deze jongen?
“Oké.” Mompelde ik uiteindelijk en voor ik het wist voelde ik weer zijn zachte lippen tegen de mijne voordat hij richting zijn eigen kamer liep op het einde van de gang. Voor de tweede keer deze dag keek ik Harry verbaast na terwijl ik met mijn vingers langzaam over mijn lippen streelden waar ik nog geen seconden geleden zijn lippen op gevoeld had.
“Ik zie jullie straks.” Hoorde ik opeens de kwade stem van Liam zeggen voordat hij langs me heenliep. Geschrokken keek ik toe hij wegliep naar de kamer waar waarschijnlijk Niall zat. Zou Liam kwaad zijn omdat Harry me gekust had of omdat ik de regels verbrak door mijn eigen missie op te stellen? Waarom moest ik ook altijd terecht te komen tussen de jongens hun affecties…