32~Harry

Enkele dagen later: Terugkomst van Harry

Harry pov.

Mijn bagage werd weg gevoerd door een lopende band, die vol stond met spullen van de jongens en ik. Om ons heen stonden groepjes mensen, waarvan sommigen nieuwsgierig naar ons wezen. Het gefluister bereikte mijn gehoor. ‘Zijn dat-?’ ‘Oh mijn god, kijk daar!’ Een lachje vormde zich om mijn lippen. Vandaag ging ik dan eindelijk naar huis. Ik was dood op en kon haast niet wachten om thuis aan te komen, mijn spullen op de zetel te gooien en, oh god, en Charlien weer te zien. Van alles wat ik me had kunnen wensen, was zij het dat op de eerste plaats kwam. Mijn gedachten dwaalde af en ik liet verschillende scènes waarin ik haar terug zag door mijn hoofd spelen. Gisteren had ze me een smsje gestuurd waarin stond dat ze geslaagd was voor haar examens en dat ze me miste. Ik miste haar ook. Vooral haar lach en haar ogen bleven door mijn hoofd glijden. Nee, Charlien zou ik nooit kunnen vergeten.
Net toen mijn gedachten begonnen uit te wijden naar ons trouwfeest en onze toekomstige kinderen, hoorde ik een lachje. Louis. Hij had tijdens de tour iemand nieuw leren kennen. Eleanor. Volgens hem waren ze soulmate’s. Ik grijnsde, soulmate was Louis’ nieuwe woordje. Hoe dan ook moest ik toegeven dat ze best schattig waren. Eleanor zou met ons meerijzen om daar Louis ‘beter te leren kennen’. Ze was een model en moest in het land waar wij toevallig ook waren een foto shoot houden en , nou ja. Toen kwamen ze elkaar tegen in een club na een lang dagje werken.
Louis trok zachtjes aan mijn arm en trok zo mijn aandacht. De rest van de jongens stonden al aan het vliegtuig.
Ik liet me zakken in de zachte stoeltjes en sloot mijn ogen. Het zou nog een lange reis worden en ik wist dat als ik straks mijn ogen zou open doen, ik thuis zou zijn.


3 uur later

Het vliegtuig zette met een schok voet aan wal en ik stond al te springen om naar buiten te gaan. Door de venstertjes trachtte ik een blik te vangen van Charlien, maar buiten een gigantische menigte, zag ik helemaal niets. In een lange rij verlieten mensen het vliegtuig. Langzaam sloten we aan.
Toen mijn voeten de grond raakte, barstte een gejuich los. Ik lachte onzeker, hier zou ik aan moeten wennen. Maar waar we ook gingen, hier zou altijd ons thuis zijn. Aarzelend stak ik mijn arm in de lucht en wuifde, de meiden gingen uit hun dak.
Maar veel aandacht aan hun had ik niet, mijn blik gleed over de gezichten om bij die van Charlien te kunnen blijven haken. Alleen was ze er niet. Geen nood, ik vond haar wel.
Ik deelde enkele handtekeningen uit en ging met fans op de foto. Na 3 lange uren dropen de fans eindelijk af en had ik meer overzicht over de mensenmassa. Maar nog steeds kon mijn blik haar niet vinden.
Uit eindelijk konden mijn vrienden en Eleanor niet meer wachten. Ze waren zo moe van de lange reis dat ze hun ogen amper open konden houden. Dus bleef ik alleen achter op een bijna verlaten vliegveld en ik kon niet geloven dat Charlien me misschien wel vergeten had. Ik zette me op een bankje en zette alles even op een rijtje.
Ik was alleen. 2 uur geleden waren de fans weg gegaan. 1 uur geleden mijn vrienden. En nu, nu mijn hoop om Charlien vandaag nog te zien.
Net toen ik me verdrietig recht zette en het vliegveld hoorde ik iemand mijn naam fluisteren. Zo zacht weerklonk mijn naam, dat het de wind zou kunnen zijn, maar toch. Daar was het weer. En nu gevolgd door een. ‘Koomm mee haaleeen.’ De klinkers waren pijnlijk lang uitgerokken en joegen me de stuipen op het lijf. Maar toen klonk er een zacht kreetje, gevloek en… het volgende moment lag ik op mijn rug. Iets zwaars lag op mij en kwijlde mijn gezicht onder.
Met een gil (vrij mannelijk natuurlijk..) duwde ik het van me af, kroop haastig recht en keek rond. Mijn hart sloeg een slag over. Ze was dan toch gekomen.




Lalala, sorry voor het wachten ;s Maar hier is toch een stukje En wees gerust, ik ga deze storie zowiezo afmaken XxJulie