H3

In de avond kwamen mijn ouders Sarah halen, uitvoerig bedankjes stamelend en verbaasd naar Jason kijkend. Toen ze weggingen, lag Sarah in mijn moeders armen te slapen.
Jason en ik slenterden over het strand. 'Ik heb een broer die veel ouder is dan ik,' zei hij opeens. Ik keek hem aan. Hij glimlachte en haalde een hand door zijn haar. 'Ik heb nooit de kans gehad om leuke dingen met hem te doen.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Waarom niet?'
Hij keek naar de grond, en ik zou zweren dat ik een traan zag glinsteren op zijn wang. 'Hij is overleden,' zei hij kortaf. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. 'Het spijt me.'
Hij kneep in zijn neusbrug, en staarde naar de zee. 'Bedankt. Ik was nog best klein, maar ik gaf veel om hem.'
We gingen zitten in het zand. In een complete opwelling legde ik mijn hoofd op zijn schouder en pakte zijn hand. Hij leek er eerst van te schrikken, maar toen legde hij zijn arm om mijn schouders. We spraken niet, maar keken gewoon hoe de zon langzaam onderging, en de zee glinsterend achter zou blijven in een donkerblauwe sterrenhemel. Opeens draaide hij zijn hoofd om en keek me recht aan. Hij stak zijn hand uit en aaide heel licht langs mijn wang. Zijn ogen glinsterden in het licht van de sterren. 'Je hebt prachtige ogen,' zei hij opeens. Ik was verrast door hoe teder zijn stem klonk. 'Ze zijn niet blauw, ze zijn niet groen... Ik zou er eeuwen naar kunnen kijken.' We zaten elkaar een tijdje ademloos aan te kijken, en toen boog hij zijn hoofd naar me toe, en deze keer was er geen Sarah die hem af kon leiden, geen strandgangers die ons zouden kunnen storen. Hij kuste me voorzichtig, maar vol verlangen, verlegen, maar zo lang dat alles om ons heen allang wegsmolt, en we de enige mensen op de wereld waren, in een wereld waar alleen het schijnsel van de sterren en het geruis van de zee aanwezig was. Na wat een eeuwigheid leek te duren, liet hij mijn gezicht los. We zaten elkaar een tijdje aan te kijken, en toen schoten we in de lach. 'Dat wilde ik nou al doen toen ik je voor het eerst zag,' grinnikte hij. 'Toen je tegen me aanbotste, eigenlijk.' Ik grinnikte ook. 'Dat was niet mijn schuld. Alice...'
Hij rolde met zijn ogen en grijnsde. 'Ik had eigenlijk ook wel kunnen weten dat zij dat was. Ze is best sluw, hè?' 
Maar hij wachtte mijn antwoord niet af, en drukte zijn lippen weer tegen de mijne.

Ik wist niet hoe lang ik had geslapen. Jason en ik waren uiteindelijk toch nog naar Alice en de rest gegaan, die ons met veel gejuich begroet hadden. We hebben verder niet zo veel gedaan die avond, een beetje grappen gemaakt met de rest, gepraat, gegeten... Wat we normaal ook deden. Er was aan niets te merken dat Jason en ik op het strand iets anders hadden gedaan dan een vriendelijk gesprek gevoerd. We deden een beetje alsof we in een redelijk pijnlijke we--zijn-gewoon-vrienden-maar-ik-vind-je-ontzettend-leuk-maar-jij-mij-natuurlijk-niet fase zaten. Ik wist zeker dat iedereen het gemerkt had, maar dat maakte me niet uit. Ik wist het zelf eigenlijk ook niet. Als je gekust had, had je dan verkering? Dat hoefde niet, toch? Kon ik het maken om het Jason te vragen? Nee, dat was raar. Ik zou het afwachten. Maar wat als ik Jason verder niet meer zou zien? De dagen begonnen te tikken. Nog even en ik zou terug naar huis gaan. En wat dan? Ik wist dat het onzinnig was, dat ik helder moest blijven nadenken... Maar ik hield van Jason. Ik hoefde mijn ogen maar te sluiten of ik zag zijn prachtige gezicht voor me, hoorde zijn stem in mijn oor fluisteren, en voelde zijn lippen op de mijne. Ik kon me niets anders voorstellen dan dit, hij en ik. Het was wonderbaarlijk hoe ontzettend veel ik in deze korte tijd om hem was gaan geven. Ik had nooit echt "vriendjes" gehad. De jongens op school hadden me raar en irritant gevonden. Ik was sowieso nooit populair geweest. Mensen vonden me raar en vijandig. Ik begreep het ook wel. Ik was nou eenmaal niet gemakkelijk. Ik was erg stil, lachte weinig, en eerlijk gezegd had voor deze vakantie niemand ooit echt naar me omgekeken. Ik was nog steeds niet ontzettend populair, in ieder geval niet zo populair als Alex bijvoorbeeld. Alex was een meisje met helderblauwe ogen, lange bruine haren en een prachtig lichaam. De eerste dag dat ze hier was gekomen was iedereen meteen aan haar voeten gevallen. Na, wat zal het geweest zijn? Een aantal uurtjes, had ze haar oog laten vallen op Tim, een knappe Engelse jongen die iets ouder was dan ik. Diezelfde avond waren ze nauwelijks nog van elkaar weg te rukken, tenminste niet voor zover ik het had kunnen merken. Ondertussen renden haar "vriendinnen" af en aan, met dingen als drankjes en vetvrije bonbons voor haar.
Nee, ik was anders. Ik werd geaccepteerd op het strand, dat wel. Ik had Alice... Maar had ik Jason ook? Ik wist het niet. Ik wist wel dat ik altijd om hem zou blijven geven, dat er nooit een moment zou komen dat zijn naam niet in krullerige letters in mijn hart geschreven zou staan.
Maar wat dacht hij van mij? Het was niet mogelijk dat hij, absoluut het prachtigste schepsel dat ooit op dit strand had rondgelopen, om mij zou kunnen geven. Ik, met mijn altijd pluizige blonde haar, een verlegen, naïef meisje op een enorm strand. Ik zuchtte en draaide me om in bed. Ik sloot mijn ogen weer, en probeerde niet aan Jasons ogen te denken, die zelfs in mijn herinnering een gat in mijn ziel brandden. Ik viel in slaap.