1. de eerste ontmoeting

Ik was 16 toen ik jou voor het eerst zag.
Je was zo mooi, je lange haren, prachtige bruine ogen waarvan je 1 verstopte achter je net iets te lange pony. Ik zag meteen dat je verlegen was, alleen zat je daar in dat hoekje met gebogen hoofd en schouders, en toen ik naast je kwam zitten zei je niets, je keek niet eens op, maar verwonderd dat ik over je was begon ik met je te praten. “hey, ik zag je hier alleen zitten, ik ben Amber.” Langzaam gaat haar hoofd omhoog en aarzelend kijkt ze me aan, en meteen kijkt ze weer weg. Maar die ene seconde was genoeg, genoeg om mij te betoveren met je ogen zo mooi en prachtige rode lippen. Dan zegt ze iets, zo zachtjes dat ik het maar net kan horen. “je hoeft hier niet te gaan zitten als je niet wil, maar ik ben Laura, en ik ken hier helemaal niemand dus zit ik alleen.” “ben je hierheen verhuisd dan ofzo?” vraag ik aarzelend, niet wetend of ze wel met me wil praten, maar ze geeft toch antwoord:
“nou nee we zijn hier op bezoek, mijn moeder en ik, maar ik woon in noord Brabant”
“wow echt? Ik ben daar echt nog nooit geweest, ligt dat niet vet ver weg?”
Verlegen kijkt ze weer naar me, vanachter haar pony en ik voel de kriebels in mijn buik.
“je hoef niet met me te praten hoor, ik ben gewend alleen te zijn.”
Ik schrik van hoe verdrietig ze klinkt, ze moet echt vaak alleen zijn.
“hoezo! Je lijkt me echt heel aardig, dus ik wil graag met je praten!”
Ze bloost en lacht heel verlegen, het maakt me warm van binnen en in gedachten voeg ik toe ‘en je bent nog mooi ook’
“oow oke, nou ja het ik 2 uurtjes rijden dus best ver ja” onderbreekt ze mijn gedachten.