Elisabeth Morgen.

Bijtend op mijn rode lippen keek ik toe hoe Harry rond zich heen keek terwijl we richting het café liepen. Het was raar om te doen alsof ik hem niet kende, zeker na wat er in de badkamer gebeurt was maar ik moest me professioneel houden en vooral omdat er waarschijnlijk gevaar heerste in de buurt. Ik kon door al de vragen die in hoofd spookte er niet voor zorgen dat Harry zijn job niet goed zou doen. Als er dan iets met hem zou gebeuren zou ik het mezelf nooit vergeven.
“Hier is het.” Hoorde ik hem zeggen en met een knikje keek ik weg van Harry om een oud café in te lopen. Niet goed snappend waarom de ministers hier zouden willen afspreken keek ik om me heen of dat ik al een teken van Cameron zag, maar blijkbaar waren we nog wat te vroeg. Het enigste wat aangaf dat het niet lang meer zou duren waren de mannen van de security die over heel de zaal verspreid stonden.
Langzaam zette ik me neer op één van de barkrukken en nam gelijk zoals een echt assistente de bladerbundel van de minister door. Ik wist dat het over de crisis ging die er heerste en over assistentie tussen elkaar landen, maar dat de wereld er zo min mogelijk over mocht weten vanwege dat het nog maar alleen onderhandelingsgesprekken waren tussen hen.
“Is het interessant?” hoorde ik een hese stem naast mij vragen waardoor ik een glimlachje niet kon onderdrukken. Ook al keek ik niet op van mijn papieren, ik kon zo aanvoelen en natuurlijk horen dat het Harry was. Het verbaasde me dat ik nog niks had gehoord via mijn oortje vanwege dat Harry tegen me sprak waardoor ik het uiteindelijk ook durfde om iets terug te zeggen.
“Je moest eens weten.” En met een glimlachje nam ik mijn pen vast en maakte al wat aantekeningen voor tijdens het gesprek. Naast me hoorde ik Harry zacht lachen door mijn opmerking en aan zijn voetstappen te horen kwam hij alleen maar dichter bij me staan.
“Wel, ik vond ons momentje in de badkamer toch ook wel interessant.” Met een vuurrode blos keek ik op naar Harry die me breed grijnzend aankeek, maar voordat ik iets kon terug zeggen hoorde ik de kwade stem van Liam door mijn oortje roepen.
“Wat hebben we gezegd over het feit dat jullie elkaar niet kennen?! Uit elkaar jullie!” Vechtend tegen een zachte gniffel keek ik toe hoe Harry al zuchtend een paar meter van me vandaan ging staan, wachtend tot er iemand in de café in actie zou schieten. Pas toen zijn ogen de mijne vonden en hij een flirterige knipoog naar me toewierp kon ik de zachte gniffel toch niet tegenhouden.
“Guys, doe eens professioneel.” Hoorde ik de stem van Sienna door mijn oortje heen praten waardoor ik me maar al snel weer op mijn aantekeningen richtte. Het was moeilijk om niet voortdurend op te kijken naar Harry, wetende dat zijn blik op mij gericht was. Hij had geluk dat het zijn job was om me zogezegd te beschermen waardoor hij wel genoodzaakt was om naar mij te kijken. Ik moest juist doen alsof hij niet bestond of er zouden nog vragen gesteld worden door de security in het gebouw.
“Excuseer.” Verbaast keek ik op naar een man in een maatpak die opeens voor me in het Nederlands begon te praten. Hopend dat mijn spoedcursus Nederlands goed genoeg zou zijn om hem te verstaan knikte ik als teken dat hij verder mocht gaan.
“Ben jij de assistente van minister Cameron?” vroeg hij door en met een knikje bevestigde ik zijn vraag. Een klein glimlachje verscheen op de man zijn lippen voordat hij zijn hand naar me uitstak. Achter hem zag ik hoe Harry wantrouwig naar de man keek terwijl ik zijn hand schudde, ook al was hij nog al oud om een plotse beweging te doen. Aan de beweging die hij maakte met zijn lippen zag ik hoe Harry waarschijnlijk aan het communiceren was met Niall om uit te zoeken wie deze man was.
“Ik ben de assistent van de Belgische premier. Ik moest van hem vragen of je zou willen meelopen naar een zaaltje achter die deur waar hij vol verwachting op u en meneer Cameron wacht.” Hoe overtuigend zijn vriendelijk toon ook was, ik vertrouwde dit niet volledig. Waarom kon de minister van België niet hier een gesprek houden in de plaats van die afgelegen zaal.
“Liz, blijf waar je nu bent. Niall is aan het opzoeken wie hij is. Je beweegt pas als Cameron in het café verschijnt.” Hoorde ik Liam op een bezorgde toon zeggen. Hij vertrouwde deze man dus ook niet.
“Dat is heel vriendelijk van u, meneer, maar ik wacht het liefste op de minister.” Melde ik met mijn gebrekkig Nederlands. De glimlach op de man zijn gezicht verdween eventjes, maar voor ik het wist keek hij me terug vriendelijk aan.
“Zoals u wilt, mevrouw.” En met een plotse kneep in mijn knie liet hij zijn hand over mijn been glijden om vervolgens de ruimte weer te verplaatsen. Met grote ogen door zijn plotse actie keek ik de man na voordat ik terug naar Harry keek. Op zijn gezicht kon ik duidelijk woede aflezen door die aanraking voordat hij zonder geluid aan me vroeg of alles oké was. Glimlachend door zijn bezorgdheid knikte ik en richtte me gelijk weer op mijn werk. Hopelijk waren niet al die Belgen zo’n perverts.