Hoofdstuk 66

*** Jamie's pov ***

Als we aankomen in het reftertje heb ik meteen een vermoeden wie Matt is, en dat alleen bij het zien van de piercings. Enthousiast trekt Jack me mee naar de jongens. "Rustig Jack, ik ben inmiddels stokoud en een heel stuk minder mobiel dan jou." lach ik. "Sorry." verontschuldigt hij zich verlegen en gaat meteen een stuk trager. "Jongens, kijk eens wie ik gevonden heb." Fier houdt hij me voor zich. De jongens kijken me allemaal nogal raar aan, net zoals een koe naar een voorbijrijdende trein kijkt. "De nieuwe bewoonster van het rusthuis?" raadt Matt. "Dit is niemand minder dan de enige echte dokter Jamie." roept hij blij uit. Het volgende moment word ik van alle kanten geknuffeld. "Eindelijk zien we je weer! Laat ons nooit meer zolang wachten."mompelt Alex. "Sorry... Ik heb jullie zo gemist." mompel ik op mijn beurt en knuffel hem zo stevig als mogelijk.

Drie uur, vol muziek, later zit ik met Jack op mijn kamer, en op zijn schoot. "Ik heb je gemist." mompelt hij terwijl hij me kort tegen hem trekt. "Ik jou ook hoor." antwoord ik en leg mijn armen rond zijn nek. "Wat heb je de afgelopen 60 jaar eigenlijk nog gedaan?" vraagt hij na een korte stilte. "Veel patiënten geholpen, elke maandag met mama en Chris weg geweest en elke dag aan jou... Aan jullie gedacht. Ik heb veel kleine onopvallende dingen van jullie onthouden. Elke keer als ik er iemand op betrapte dacht ik aan jullie...." biecht ik eerlijk op en laat mijn hoofd zakken. Ik voel me er echt niet goed bij dat ik niet eerder de moeitenam om hen te zoeken. "Hé, je hoeft je toch helemaal niet schuldig te voelen. Wi hadden jou ook kunnen opzoeken. We hadden elk onze job en dat maakt het gewoon iet gemakkelijk om contact te houden..." Ik kan het niet laten en knuffel hem. "Ik heb dit zo gemist." mompel ik en pink een traan weg. "Ik heb jou gemist... Elke avond beeldde ik me in dat je bij me lag, net zoals vroeger." vervolg ik verdrietig. "Ik heb jou ook heel erg gemist... We hebben je allemaal gemist." antwoordt hij en wrijft eens over mijn bovenbeen. "Ik heb het nooit echt een plaatsje kunnen geven... Ik weet dat het een gezamenlijke beslissing was en dat het de beste beslissing op dat moment was... Maar ik heb het tegelijkertijd de domste beslissing ooit gevonden." biecht ik eerlijk op. "Ik heb het me heel erg beklaagd dat we tot die beslissinggekomen zijn." geeft ook hij eerlijk toe. "Ik ben eigenlijk nooit gestopt met van jou te houden... Na jou heb ik geen vriendin meer gehad. Niemand kon nog tippen aan jou." gaat hij eerlijk verder. "Waarom nemen we niet de draad terug op waar we hem 60 jaar geleden gelaten hebben?" stel ik voor. Als ik besef dat ik dat zonet luidp gezegd heb kan ik me wel voor het hoofd slaan. Maar als Jack me uit het niets kust, dan ben ik net heel blij dat ik dat luidop gedacht heb. Na de kus laat ik mijn hoofd tegen zijn schouder gelukzalig rusten. Dit heb ik zo gemist... Nu ik hier zo in zijn armen lig weet k maar al te goed dat ik hem niet meer wil laten gaan. "Jack... I love you." glimlach ik. "I love you too. Would ou like to be my girlfriend...?" antwoordt hij met een twinkeling in zijn ogen. "ja, en dit keer tot de dood ons scheidt." bevestig ik en verzegel het met een kus. Die laatste wordt verstoord door de jongens die vertederd naar ons kijken.




*** zondag***

"Hey Vinny, kijk wie er ons is komen verrgezellen in het rusthuis."deelt Rian mee aan het graf van Vinny. "Hey Vinny, lang geleden hè?" fluister ik moeilijk. "Dokter Jamie is terug in ons midden." reageert Zayn vervolgens blij. "I missed you." fluister ik. Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het gewoon moeilijk. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat valtme zwaarder dan gedacht. Langzaam maar zeker rollen tranen over mijn wangen. "Hé, niet huielen. Dat zou Vinny niet willen." Jack sluit me in zijn armen en wrijft troostend over mijn rug. "Jamie en Jack zijn terug samen, dus je had dan toch gelijk. Het ziet er naar uit dat ieder je 50$ zal moeten betalen." lacht Matt. Verbaasd kijken Matt en ik naar de anderen. "Wat? Hij heeft altijd gezegd dat jullie zouden samen eindigen. Hij heeft eens gezegd dat ieder hem 50$ moest betalen als hij gelik had. En kijk noi, na 60 jaar heeft hij zijn gelijk gehaald. "Geef dat geld dan aan een goed doel." stel ik voor. "Dat kunnen we doen, daar zou Vinny het nog mee akkoord zijn." bevestigt Zack. Na enige tijd gewoon in stilte te staan aan zijn graf nemen we afscheid met een gezamenlijke 'we love you'.




*** 3 jaar later ***
*** Alex's pov ***
zoals elke ochtend loop ik bij Jack langs om hem te wekken. Daarna gaan we langs bij de andere jongens. En als die allemaal wakker zijn gaat Jack bij Jamie langs om haar te wekken. Maar ik schrik me een ongeluk als ik zie dat zijn bed leeg is.verward loop ik dan maar bij de rest langs en samen gaan we naar de kamer van Jamie. Wist ik veel dat we ons allen nog maar eens een ongeluk zouden schrikken.

In de kamer van Jamie zijn verpleegsters bezig met Jack en Jamie.... Ze zijn...dood. "Nee, dit kan niet." fluister ik ongelovig. Eén van de verpleegsters komt onze kant uit. "Ze zijn beiden in hun slaap gestorven." deelt ze ons mee. "Ze hebben geen pijn gehad." vervolgt ze. Ongelovig kijken we elkaar aan. Het meest perfecte koppel ooit heeft hun laatste zucht vannacht gegeven. Verslagen draai ik me om en ga naar de kamer van Jack waar ik me machteloos in een stoel laat vallen. Dit kan gewoon niet waar zijn...

"Alex?" Matt komt naar me toe gereden en trekt me bemoedigend in een knuffel. "Ze hebben een mooi leven gehad. Ze leefden om anderen gelukkig te maken en ze hebben altijd van elkaar gehouden, ook toen ze niet samen waren. Het is net alsof het lot hen gunstig gezind was.... Ze leerden elkaar kennen, leerden lief te hebben, leerden terug zonder elkaar te leven en leerden uiteindelijk dat ze nooit stopten van elkaar te houden. Het zou me niet verbazen als dit is wat ze wouden.... Hoe raar het ook mag klinken maar dit is net mooi. Geen van beiden heeft met het verdriet moeten leven dat de ander er niet meer is en nooit meer zal terugkomen. Iets waar wij allemaal wel moeten leven..."Ik moet eerlijk toegeven dat ik het zo niet bekeken had, en hoewel het verdriet om hun verlies nog steeds groot is, het maakt het wel wat draaglijker. "Ik ben benieuwd hoe Vinny reageert als hij hen daar boven tegen komt. Ik zie ze daar al grinnikend hand in hand lopen." grijns ik.

"Zullen we hen een waardig afscheid geven?" vraagt Zack uit het niets als we even later in het reftertje zitten."We zingen allemaal een liedje dat bij hen past." stelt Rian voor wat heel positief aanvaard wordt. "A daydream away." stelt Matt meteen voor wat heel wat verbaasde blikken oplevert. "Ik herinner me nog hoe hij simpel I'll keep her a daydream away zei toen ik hem vroeg wat hij zou doen als hij verliefd werd op Jamie...." En zo werd beslist hoe we waardig van hen afscheid konden nemen.