Hoofdstuk 1 deel 2

"En weet je zeker dat ze komt?" vroeg Ty.
"Ja." Amy zag zijn sceptische blik. "Echt waar! Deze keer heeft ze het beloofd." Ze greep haar rugzak, ging de stal uit en liep naar het witgeschilderde huis.
Ze kon het Ty niet kwalijk nemen dat hij twijfelde. Haar zus Louise was een jaar geleden van Engeland naar New York verhuisd voor een belangrijke baan bij een bank. Nu ze dichter bij Heartland woonde, had ze telkens beloofd om op bezoek te komen, maar tot nu toe was er altijd iets tussengekomen, zodat ze op het laatste moment toch moest afzeggen.
Amy duwde de achterdeur open, schopte haar gymschoenen uit en ging de keuken in. "Hoi! Ik ben thuis," riep ze.
De keuken was groot maar vol. In een hoek stond een boekenkast, volgepropt met paardenboeken en paardentijdschriften. De gebutste oude tafel lag vol met allerlei spullen: een hoevenkrabber, een bit, een handschoen, sleutels.
Jack Barlett, Amy's opa, zat aan de keukentafel en repareerde een houten poetskist. "Dag meid, hoe was jouw dag?" zei hij, terwijl hij zijn schroevendraaier weglegde.
Amy trok een vies gezicht en schonk een glas fris in. "Hm. Nu school is afgelopen kan die ermee door. Heeft Lou nog gebeld?"
Jack schudde zijn hoofd. "Die belt waarschijnlijk pas na haar werk."
Amy knikte en pikte een paar koekjes uit de trommel. "Ik ga me even omkleden."
Ze rende de trap op naar haar kamer, twee treden tegelijk. Zoals gewoonlijk was haar kamer een puinhoop. Gekreukelde tijdschriften slingerden over de vloer en het bed was niet opgemaakt. Paardenborstels lagen verspreid over haar tafel. Terwijl ze haar werkspijkerbroek en een T-shirt aantrok, keek ze uit het raam naar de voorste stallen. Chester keek over zijn staldeur naar buiten en Ty ging net de stal van Pegasus binnen. Amy bond haar haar in een paardenstaart en rende terug naar beneden,
Net toen ze in de keuken aankwam, ging de telefoon. Ik neem hem wel," riep ze, terwijl ze de draadloze telefoon greep. "Wedden dat het Lou is?"
Het was Lou. "Dat was telepathie," riep Amy uit. "Ik wist gewoon dat jij het was."
"Ja. Hoi."
"Hoe laat ben je er morgen? We eten om zeven uur, maar mam zei dat je waarschijnlijk eerder zou komen. Ik heb zo'n zin om je eindelijk weer te zien!"
"Tja..."
Amy hoorde de aarzeling in de stem van haar zus. "Je komt toch nog wel?" vroeg ze.
"Het spijt me, Amy," zei Lou ongemakkelijk. "Maar ik heb nog werk te doen... En ik kan het echt niet afzeggen."
"Maar je hebt het beloofd! En het is mijn verjaardag..." Amy wist dat ze klonk als een zeurend kind, maar dat kon haar niets schelen. Ze kon gewoon niet geloven dat Lou alweer afbelde.
"Ik weet dat het je verjaardag is en het spijt me heel erg." Lou's stem klaarde plotseling op. "Weet je wat? Waarom kom je niet weer 'ns naar mij toe? Er is zoveel te doen in New York. We kunnen gaan winkelen of naar een musical. We kunnen alles doen waar je zin in hebt."
"Ja, tuurlijk," zei Amy vlak.
"Kun je tegen mam en opa zeggen dat het me heel erg spijt? Ik heb een cadeautje met de post gestuurd. En Carl doet iedereen de groeten."
Amy zei niets. Carl Anderson was Lou's vriendje. Amy had hem maar één keer ontmoet, maar ze had meteen al geweten dat ze hem niet mocht. Toen ze hem had verteld wat haar moeder voor werk deed, had hij gelachen. "Paardenpsychiaters! Wat mensen allemaal niet verzinnen." Ze kon zich niet voorstellen wat Lou in hem zag.
Lou leek de ongemakkelijke stilte op te merken. "We praten snel weer eens bij, goed? Beloof ik. Maar nu moet ik gaan. Dag!"
Amy knalde de hoorn neer. Ze had het kunnen weten. Haar blik kruiste die van haar opa.
Die keek haar vragend aan. "Komt Lou niet?"
"Nee! Ze moet werken. Het is altijd hetzelfde met dat mens."
Jack Barlett zuchtte. "Ach Amy, je weet hoe Lou over haar baan denkt. Die is heel belangrijk voor haar."
"Alsof mijn verjaardag niet belangrijk is," riep Amy uit. "En dat van het werk was volgens mij een smoesje. Ze wil gewoon niet hier komen. Dat weet jij ook wel. Ze verzint elke keer een excuus."
"Ze vindt het moeilijk," gaf hij toe. "En dát weet je best."
Amy mompelde iets onverstaanbaars en plofte in een stoel. Haar opa verdween in de hal. "Hier: iets om je op te vrolijken," zei hij toen hij weer binnenkwam. Hij gaf haar het nieuwe nummer van Paardenleven.
"'t Is binnen!" Amy sloeg het tijdschrift open en vloog met haar ogen langs de inhoudsopgave. Yes! Daar was het: Leven op Heartland, pagina 23.
Ze bladerde door het tijdschrift. Wat zouden ze over Heartland hebben geschreven?

In de golvende heuvels van noordoost Virginia zijn de magische handen van Marion Fleming, 'de paardendame', aan het werk op Heartland, een opvangtehuis voor paarden, pony's en ezels. De dieren komen hier om te genezen en om de littekens van het verleden kwijt te raken.

Amy grinnikte. Dat was een mooie zin. Ze las verder.

Marion Fleming, ooit een van de beste vrouwelijke springruiters van de wereld, begon met Heartland na haar scheiding, twaalf jaar geleden. Haar echtgenoot, de Britse springruiter Tim Fleming, was door een val in de World Cup tijdelijk aan een rolstoel gekluisterd, en zou nooit meer kunnen rijden, Niet lang na het ongeluk ging het echtpaar uit elkaar.

Fronsend racete Amy door de rest van de paragraaf. Het ging over het ongeluk van haar vader. Hij was de favoriet geweest voor de gouden medaille. Tijdens de barrage tegen de klok had hij zijn paard, Pegasus, te scherp op de laatste hindernis aangereden. Omdat Pegasus niet goed kon afzetten, was de bovenste balk van de hindernis tussen zijn benen gekomen en was hij gevallen, boven op zijn berijder. Tim Fleming was na de val tijdelijk verlamd geweest.
Amy voelde zich ongemakkelijk. Ze was pas drie geweest en kon zich weinig herinneren van het ongeluk of van de afloop, toen haar vader, die niet met zijn handicap kon omgaan, bij hen was weggegaan. Haar eerste echte herinneringen waren aan Heartland, het huis van haar Amerikaanse opa, waar haar moeder en zij uiteindelijk met Pegasus waren gaan wonen. Tot haar grote opluchting zag ze dat de volgende paragraaf weer over Heartland ging. Haar ogen vlogen over de woorden op het papier.

Heartland heeft dertig stallen voor de opvang van de paarden die zijn gered van ernstige verwaarlozing of mishandeling. Paarden waarvan wordt gezegd dat ze gevaarlijk en niet te berijden zijn, of die nergens anders heen kunnen, krijgen een nieuwe kans op Heartland. Marion gebruikt bij het behandelen van deze paarden een mengeling van conventionele diergeneeskunde en andere geneeswijzen, die ze heeft geleerd toen ze de beroemde Pegasus er geestelijk en lichamelijk weer bovenop hielp. Door haar geduld en medeleven weet Marion Fleming tot de paarden door te dringen. Als ze beter zijn, wordt er veel werk van gemaakt om voor elk paard een nieuw en blijvend huis te vinden.

Het artikel ging nog verder, over hoe Marion ook paarden met gedragsproblemen behandelde. Amy las aan één stuk door tot het einde.
"Wat vind je ervan?" vroeg Jack toen Amy opkeek.
"Gaaf! Mam wordt de hemel ingeschreven. Nu komen er vast massa's mensen hun paard hier brengen!" Ze sprong op, weer helemaal vrolijk.
"Ho ho, niet op de zaken vooruit lopen!"
Maar Amy trok zich niks aan van de praktische woorden van haar opa. Ze was veel te opgewonden. "Heeft mam 't al gezien?"
"Nog niet."
"Dan ga ik het meteen brengen." Amy trok haar gympen aan en sprintte naar buiten, hopend dat haar moeder nu wel klaar zou zijn met Copper. Haar hoofd gonsde van de ideeën. Door het artikel zouden er vast en zeker meer betalende klanten komen. Dat betekende meer geld, zodat ze meer paarden zouden kunnen helpen. Haar fantasie sloeg op hol. e zag een nieuwe stal met twintig boxen voor zich, en nog een trailer, en een veewagen. Misschien zelfs een binnenbak voor in de winter, als je in de buitenbakken tot je knieën in de blubber zakte. Ze wilde niets liever dan dat Heartland steeds beter ging lopen en een groot succes werd. En dit artikel zou daar wel eens flink aan mee kunnen helpen.
Toen ze bij de trainingsbaan aankwam, stond haar moeder in het midden Copper te aaien. "Kom erbij," riep ze tegen Amy.
Amy klom over het hek. "Het artikel in Paardenleven is er. Kijk!" Ze zwaaide met het tijdschrift, terwijl ze naar haar moeder toe rende.
Marion pakte het tijdschrift aan en begon het artikel te lezen. Amy aaide Copper voorzichtig over zijn warme hals.
"Dit is een mooie zin," glimlachte Marion. "Om de littekens van het verleden kwijt te raken... Dat is goed."
"Vond ik ook," grinnikte Amy. Ze viste een pepermuntje uit haar zak voor Copper, die het voorzicht ophapte, zijn warme adem tegen haar handpalm.