Hoofdstuk 1 deel 1

De schoolbus verdween in de verte. Amy Fleming slingerde haar rugzak over haar schouder en liep de lange oprijlaan naar Heartland op. Aan beide kanten van de stoffige weg lagen weilanden, waar pony's en paarden lui in de zon graasden, zwiepend met hun staarten om de wolken vliegen te verjagen. Amy glimlachte, zoals altijd wanneer ze de laan naar huis opliep.
Ze haastte zich naar het houten huis en de bakstenen stal met de witte deuren. Toen ze dichterbij kwam, zwaaide een van de staldeuren open en kwam Ty, de zeventienjarige stalknecht van Heartland, naar buiten met Copper, een vosruin.
Amy stak haar hand op, maar Ty was zo geconcentreerd met het paard bezig dat hij haar niet zag. Hij leidde Copper naar de trainingsring die een diameter van een meter of vijftien had en waar een hoog hek omheen stond. Amy hield haar hand boven haar ogen tegen de zon. Bij het hek zag ze de gestalte van een slanke vrouw met blond haar: Marion, haar moeder, die op Ty en Copper stond te wachten.
Amy liep langs het woonhuis, achter Ty aan. Ze hield ervan om haar moeder aan het werk te zien, en het leek erop dat Marion net een trainingssessie met Copper ging doen.
Toen Ty het paard halt liet houden bij het hek, schudde de ruin met zijn hoofd om een paar vliegen weg te jagen. Zonder erbij na te denken, deed Ty zijn hang omhoog om ze weg te slaan. Copper schoot plotseling achteruit van angst.
"Copper!" riep Amy geschrokken. Het paard steigerde, zijn voorhoeven maaiend door de lucht.
"Ho!" riep Ty, maar het halstertouw werd uit zijn handen getrokken.
Coppers hoeven kwamen met een klap terug op de grond. Door de paniek was het wit van zijn ogen zichtbaar. Ty kreeg het touw weer te pakken, maar door zijn plotselinge beweging steigerde het doodsbange paard opnieuw. Zijn hoeven floten rakelings langs Ty's gezicht.
"Laat mij maar," klonk Marion Flemings stem luid en helder. Het volgende ogenblik stond ze naast Ty en greep het halstertouw. "Rustig maar. Ho, braaf," zei ze geruststellend tegen het paard.
Copper kwam even naar beneden, maar steigerde gelijk weer recht omhoog. Marion hield het einde van het touw losjes vast en liet hem gaan. Amy keek toe hoe haar moeder het angstige dier kalmeerde door zacht geruststellende woorden te fluisteren.
Copper liet zich snuivend op vier benen zakken en steigerde toen nog eens, maar deze keer niet zo hoog. Marion bleef doorpraten. Weer kletterden Coppers hoeven op de grond, maar nu bleven ze daar. Trillend stond hij stil.
Lange tijd bleef Marion onbeweeglijk staan, haar ogen op die van het paard gericht, haar stem laag en zacht. Toen Copper zich begon te ontspannen, draaide ze haar lichaam een beetje van hem weg en liep langzaam naar hem toe, haar ogen naar de grond. Amy hield haar adem in. Marion reikte naar Coppers halster. Hij brieste en liet zijn hoofd zakken.
Amy zuchtte van opluchting.
Ty was bleek. "Hoe kon ik nou zo stom zijn," mompelde hij en hij haalde een hand door zijn donkere haar.
Marion keek om. "Geeft niet, Ty. Het was naar een klein foutje. We moeten er gewoon altijd aan denken dat Copper het nog steeds niet kan hebben als iemand zijn hoofd aanraakt." Ze aaide het paard. "Met reden, trouwens."
Amy wist wat ze bedoelde. Copper was vier weken geleden op Heartland aangekomen. Hij was een verpest springpaard, dat bij zijn eigenaren was weggehaald omdat ze hem op zijn hoofd en hals sloegen als hij een hindernis omgooide of een fout maakte in de ring. Door Marions zorg was Coppers vertrouwen in mensen langzaam aan het herstellen.
Marion Fleming leek voor het eerst op te merken dat haar dochter er was. "Hé, Amy," zei ze, met een vrolijke glans in haar blauwe ogen. "Was het leuk op school?"
"O, ging wel," zei Amy. Ze had geen zin om over school te praten. "Komt het wel goed met Copper?" Ze keek van haar moeder naar de grote vos.
"Vast wel." Marion leidde het paard de baan in. "Ik ga een join-up proberen. Wil je kijken?"
"Tuurlijk!" Amy ging naast Ty bij het hek staan. "Hoi," zei ze en ze dumpte haar tas op de grond.
"Ook hoi." Ty's haar viel over zijn voorhoofd toen hij zich naar haar omdraaide. In zijn groene ogen was te lezen dat hij baalde van wat er net gebeurd was. "Heb je 't gezien?"
Hij bedoelde Coppers paniekaanval, begreep Amy. Ze haalde haar schouders op.
"Ik dacht er helemaal niet bij na. Ik wilde alleen die vliegen wegjagen," zei Ty hoofdschuddend. "Stom, hè?"
"Joh, maak je nou maar niet druk." Ze legde haar armen op het hek en stootte hem aan. "Moet je 'm nu zien."
Copper galoppeerde rondjes langs het hek, ritmisch in het zand stampend. Marion Fleming stond in het midden van de baan. Er was geen lijn of touw tussen haar en het paard, maar het leek alsof ze door een onzichtbare draad met elkaar waren verbonden. Als Amy's moeder een stap naar achteren deed, ging Copper langzamer. Als ze een stap vooruit deed, versnelde hij weer. Het buitenste oor van Copper was naar voren gespitst, maar zijn binnenste oor bleef voortdurend op Marion in het midden van de baan gericht. Hij strekte zijn hals tijdens het galopperen en blies over de grond. Zo liet hij Marion zien dat hij haar vertrouwde.
Amy keek opzij naar Ty.
Hij keek terug en ze lachten. "Het is zo gaaf om je moeder te zien werken. Zelfs als ik maar half zo goed met paarden zou zijn als zij, dan was ik al gelukkig."
"Nou, anders ik wel," antwoordde Amy.
Marion dreef Copper de baan rond. Na nog twee rondjes galopperen, begon hij zijn mond open en dicht te doen alsof hij op iets kauwde. Amy wist dat dit het signaal was, waarop haar moeder wachtte. Nu wendde ze zich van Copper af, zodat ze half met haar rug naar hem toe stond. De ruin ging langzamer en stopte toen. Hij draaide zijn hoofd naar het midden, waar Marion stond te wachten. Amy hield haar adem in. Dit was het moment waarop Copper zou beslissen of hij een join-up wilde. Copper aarzelde even en liep toen zelfverzekerd naar Marion toe. Hij stopte naast haar en snoof even. Marion wreef hem zachtjes over zijn voorhoofd.
Amy kon haar opwinding nauwelijks beheersen. Ze wist dat het gebeurd was - haar moeder had een manier gevonden om contact te maken met Copper. Hij was zo bang geweest voor mensen, maar nu had hij laten zien dat hij Marion vertrouwde. Dat was een eerste grote stap op weg naar herstel.
Toen Marion Copper weer in galop de baan rondstuurde, draaide Ty zich om. "Kom op, die twee kunnen het verder alleen wel af."
Amy knikte en raapte haar tas op. Ze liepen langs de stal met de twaalf boxen en gingen naar de voorste stal.
Ty was drie jaar geleden op Heartland gekomen om te helpen. Eerst werkte hij alleen in het weekend en na schooltijd om wat bij te verdienen. Toen hij zestien was geworden, was hij van school afgegaan om fulltime bij Heartland te komen werken. Hij had altijd al iets met paarden gewild. Ty kon erg goed met ze omgaan en Amy vond het leuk dat hij er nu vaker was.
"Ik moet Chester nog poetsen." Ty stopte om een halster en een poetskist te pakken uit de zadelkamer.
Amy liep naar een box waar een groot, bruin paard over de onderdeur naar buiten keek. Chesters eigenaar had zijn paard naar Heartland gestuurd om hem van zijn angst voor paardentrailers af te laten helpen. "Hoe is het ermee, schoonheid?" Ze aaide Chester over zijn neus.
"Ik wist wel dat je me leuk vond," grinnikte Ty, die net met halster aan kwam lopen.
Amy gaf hem een stomp tegen z'n arm. "O ja, alsof ik het tegen jou had!"
Ty liep de stal in en klopte de bruine op zijn nek. "Morgen gaat-ie weer naar huis. Volgens je moeder is hij er klaar voor."
"Morgen al?" Amy vond het jammer dat Chester zo snel weer weg ging. Een van de vervelendste dingen op Heartland was afscheid nemen van paarden die naar een nieuw tehuis gingen of die, zoals Chester, teruggingen naar hun eigenaar. "Ik zal hem missen."
Ty knikte, "Ik ook."
Even waren ze alle twee stil en aaiden Chester.
"Hé, niet zo treurig," begon Ty, terwijl hij Amy vrolijk aankeek. "Dit betekent..."
"...dat er een ander paard kan komen om geholpen te worden!" maakte Amy Ty's zin af. Ze grinnikte toen ze zijn verbaasde gezicht zag.
"Dachten we hetzelfde? Getver! Daar moet ik wat aan laten doen..." Ty ontweek haar poging om hem te slaan.
"Weet je of Lou nog heeft gebeld?" vroeg Amy, terwijl Ty een harde borstel pakte en Chester begon te poetsen.
'"Nee. Zou ze vandaag bellen dan?"
Amy knikte. "Ze komt thuis voor mijn verjaardag. Ze zei dat ze zou opbellen om te zeggen hoe laat ze aankomt. Ik heb haar al in geen eeuwen meer gezien."