Hoofdstuk 129

Yuna
Ben kijkt Aiden na terwijl hij de gang in loopt. Daarna verdiept hij zich weer in zijn boek.
Voor een hele tijd is het stil en word er niks gezegd.
Ineens horen we een hoop kabaal en voordat ik opspring is Ben die net nog naast me zat, al verdwenen.
Ik ren door de gang heen en zie dat Ben Rowan tegen de muur aan drukt om hem rustig te houden. Jack staat ineens naast me, zijn ogen zijn rood en nadat hij een keer naar Aiden heeft gekeken vloekt hij een keer.
Hoewel Aiden gelukkig nog wel bij kennis is ziet hij er niet goed uit. Ik ga naast hem zitten en til zijn hoofd iets omhoog zodat ik de wond op zijn achterhoofd kan bekijken. Diep is het gelukkig niet maar het is natuurlijk vrij groot.
Als Aiden zichzelf in de problemen helpt doet hij het altijd goed jammer genoeg.
Jack die ondertussen rondjes is gaan lopen stopt en trekt Aiden overeind en sleept hem mee de gang door, waarschijnlijk naar beneden.
Ben heeft inmiddels een bewusteloze Rowan tegen de muur aan zitten. Ik kijk hem licht geschokt aan.
‘Geen zorgen hoor. Hij is niet dood’ zegt hij nog voordat hij Rowan weer naar zijn plek brengt. Ik knik een keer en loop achter hem aan.
Rowan ligt weer in bed en heeft het zo te zien weer heel warm.
‘Bedoelen ze dit met de misleiding?’ vraag ik zachtjes
‘Ik geloof het wel, en hij is dus ook echt sterk’ zegt hij terwijl hij naar het grote gat in de muur kijkt waar eerst een deur in zat.
‘In ieder geval is hij niet bang en voelt hij zich goed, meestal dan’ het laatste zeg ik met een aarzeling.
Ondertussen is Jack weer terug en volgens mij zou hij Rowan het liefste meteen vermoorden zonder er over na te denken.
‘Met Aiden komt het wel goed hoor. Het is niet zo erg als het lijkt’ meld hij voordat ik de gang in wil lopen. Ik blijf staan en kijk hem aan.
‘Dan denk ik dat ik eerst deze troep maar opruim’ zeg ik terwijl ik de vloer bekijk.
Samen met Ben ruim ik de stukken van de deur op en na een tijdje ligt er alleen nog wat bloed op de grond. Ik pak de emmer met water die nog in de kamer staat en begin met het opdweilen van de rode vloeistof.
Jack is ondertussen weer naar bed gegaan omdat Ben hem het meerdere malen heeft gezegd. Als Ben en ik klaar zijn lopen we zachtjes terug naar de woonkamer en gaan weer zitten. Dit keer zonder boek op schoot.
‘Ik geloof toch echt dat hij bloed moet hebben, daarna gaat hij vast wel weg’ zeg ik zonder van het haardvuur af te kijken.
‘Dus je wilt een draak verwonden?’ Ik kijk op en zie dat Ben zijn hoofd schud.
‘Je moet het niet zo zeggen, je weet vast wel een plek waar ze niet zo veel tot niks voelen, toch?’ vraag ik langzaam.
‘Ik weet het niet.. laat me er even over na denken. Morgen bespreken we het wel’ zegt Ben.
Ik knik een keer. ‘Is goed, ik weet ook niet hoe het anders zou moeten. Maar ik ga naar bed hoewel ik waarschijnlijk eerst nog even bij Aiden’s wond zal moeten kijken’ zeg ik zuchtend en sta op. Ik hoor dat Ben ook opstaat en een welterusten mompelt. Snel pak ik maar weer een emmer water met een doek en slenter de trap op.
Eenmaal in de kamer zie ik dat alles nog donker is. ‘En bedankt Jack’ mompel ik terwijl ik op gevoel een paar kaarsen zoek zonder ergens over te vallen zoals bijvoorbeeld een stoel.
Nadat ik wat heb gevonden en het eindelijk wat lichter is sluit ik de deur achter me en zet zo stil mogelijk de emmer naast het bed van Aiden. Gelukkig voor mij ligt hij op zijn zij waardoor ik er zo bij kan. Terwijl ik bezig ben hoor ik hem een paar keer geïrriteerd zuchten. Net als ik klaar ben draait hij zich eigenwijs om. Ik schud mijn hoofd en haal grinnikend mijn hand een keer door zijn haar heen. Hij gaat iets anders liggen en trekt me tegen zich aan. Deze keer zucht hij tevreden. Ik daarin tegen probeer los te komen. Ik moet die emmer nog weg zetten en de kaarsen uitblazen, en mezelf omkleden zou ook wel fijn zijn.
Na een paar keer proberen geef ik het zuchtend op en voel mezelf warm en moe worden, ach zo erg is het niet.