Elisabeth Morgen.

Al bijtend op de binnenkant van mijn wang staarde ik voor me uit terwijl ik het drankje dat ik stevig in mijn handen hield heen en weer bewoog. Mijn ogen waren gericht op de tekeningen op de muur achter de bar van het hotel, waar ik me nu bevond. Toch waren mijn gedachten niet bij de oude tekeningen, maar meer bij de vlucht, eerder die dag. Ik was nog nooit uitgevlogen tegen Liam en al zeker niet over ons. Ik was helemaal niet zo.
Zuchtend nam ik mijn drankje vast en nam er een flinke slok van. Ik wist dat boven in mijn kamer al mijn papieren lagen van de missie, maar toen ik probeerde om alles in mijn hoofd te steken lukte het gewoon niet. Ik kon alleen maar denken aan de geschrokken gezichten in de helikopter en Sienna die me verzekerde dat iedereen er al van wist. Zou ze gelijk hebben? Waren we inderdaad niet zo subtiel geweest zoals we gedacht hadden?
“Kun je ook niet slapen?” verbaast keek ik op van mijn alcoholisch drankje toen ik Zayn naast me zag verschijnen. Zijn bruine ogen keken me haast met medelijden aan, alsof hij wist waarom ik hier zat. Met de zoveelste zucht schudde ik mijn hoofd en liet mijn blik op het drankje tussen mijn handen vallen.
“Je moet je niet zoveel zorgen maken, Lizzie. Liam is helemaal niet boos op je en heeft meer schrik dat jij boos bent op zijn jaloerse reactie.” Begon Zayn op een zachte toon, maar toen ik het woord jaloezie hoorde keek ik direct weer op naar hem. Was Liam jaloers? Maar Liam en ik waren al een jaar uiteen. Hoe kan het dan dat hij jaloers zou zijn? Blijkbaar waren de vragen duidelijk zichtbaar af te lezen van mijn gezicht want voor ik het wist begon Zayn zacht te lachen.
“Jij beseft echt niet wat je met ons jongens doet hé?” vroeg hij met een geamuseerde ondertoon in zijn stem. Nog altijd niet begrijpend waar Zayn het over had draaide ik me meer zijn richting uit, hopend dat hij verder zou uitleggen waar hij het over had.
“Oh Lizzie…” Hoofdschuddend keek hij me met een brede glimlach aan voordat hij zijn rechterhand op mijn knie legde. “Heb je echt niet door dat bijna iedereen achter jou aanloopt, behalve Louis dan want volgens mij heeft die meer een oogje voor Sienna.”
“Achter mij? Maar… Hoe…”
“Waarom denk je dat Liam de regels verbrak om met jou te gaan? Omdat je iets hebt waardoor je gewoon geen neen kan zeggen. Waarom denk je dat als we uitgaan ik amper van je kan afblijven? Omdat je haast onweerstaanbaar bent als je beweegt met die heupen van jou.” Bijtend op de binnenkant van mijn wang keek ik Zayn met grote ogen aan. Het was inderdaad zo dat als ik uitging Zayn en ik haast een hele avond aan elkaar plakken, maar ik dacht dat het altijd de alcohol geweest was waardoor we soms de regels verbraken in die nachten.
“Maar… Niall en Harry…” begon ik opnieuw omdat ik nog altijd moeite had met dit allemaal te vatten.
“Niall wordt altijd super verlegen als hij een meisje leuk vind en bij jou is dat niet anders. Harry is volgens mij nog nooit zo hebberig over iemand geweest. Je moest hem daarjuist eens horen in onze kamer tegen Liam. Blijkbaar had hij helemaal niet door dat jullie twee ooit een relatie gehad hebben en hij moest en zou alles weten over jullie verleden samen. Volgens mij zou Haz echt alles doen om je toch maar dicht bij hem te krijgen.” Slikkend door al de informatie die ik net gekregen had draaide ik me weer naar mijn drankje. Hoe was dit in godsnaam begonnen? Wat had ik gedaan om dit te veroorzaken?
“Liz, denk alsjeblieft niet dat je moet veranderen, want je kunt hier zelf niks aan doen. Je hebt gewoon iets waardoor de jongens aangetrokken zijn tot jou en dat is niet alleen je prachtig gezichtje.” Legde Zayn direct uit toen hij merkte dat ik weer met verschillende vragen zat. Een lichte blos verscheen op mijn wangen door zijn compliment terwijl ik vluchtig een slok van mijn drinken nam.
“Ik denk dat ik maar eens naar mijn kamer ga om mijn documenten door te nemen.” Mompelde ik uiteindelijk terwijl ik me van mijn kruk liet glijden. Stiekem wilde ik naar Sienna om met haar over dit alles te praten, maar ik wist dat Niall nu bij haar was dus dat dat onmogelijk was.
“Oké, maar pieker alsjeblieft er niet te veel over, Liz. Dit is niet jouw fout.” En met deze woorden drukte hij een tedere kus op mijn wang als afscheid voordat hij de hotelbar verliet en mij met al die info achter liet. Hoe moest ik dit gaan oplossen?