0.6

Madison Stuart

De rest van de dag was in een roes voorbij gegaan en ik kon niet wachten om weer terug naar huis te gaan. Ik haalde mijn fiets van het slot en fietste weg. Tenminste dat was mijn plan. Iemand trok aan mijn bagagedrager waardoor ik bijna op de grond viel. Een paar meisjes schoten heel hard in de lach en liepen vervolgens om me heen en zo richting de jongens die overduidelijk géén zin in hun hadden. Ik stapte weer op en fietste gewoon verder. Toen ik langs het groepje meisjes fietste, die zich ondertussen bij de jongens gevoegd hadden, zwaaide ik even en fietste weer verder. Uit mijn ooghoeken zag ik dat een paar jongens die hier duidelijk nieuw zijn terug zwaaiden en dat de rest van de groep hun een blik gunde waarvan ik alleen kan zeggen :'Als blikken konden doden...' Ik fietste naar huis en besloot door het bos te gaan. Ik kwam hier vroeger altijd met Megan om dan naar de vissen en de kikkers te kijken die altijd in en rondom het kleine meertje te vinden waren. Ik fietste er zonder bij na te denken weer naar toe en ging op een van de rotsen zitten die onderaan een huisje lagen. Vroeger, toen mijn nichtje Megan nog hier woonde. Ze is een paar jaar geleden verhuist en sindsdien ben ik hier eigenlijk niet meer geweest. Het is nog precies het zelfde. De bomen stonden nog steeds even scheef als altijd en de paarse en gele bloemtjes groeien nog steeds als een wir war door elkaar heen. Ik zuchte even en dacht aan de dag dat Megan en ik hier voor het laatst waren.

We waren bijna aangekomen bij het meer waar Megan en ik altijd komen. We hadden het ontdekt toen we in de 1e de weg naar huis waren vergeten en willekeurige straatjes in fietste en uiteindelijk in een bos terecht kwam. We waren afgestapt en hadden het pad gevolgd tot we die óók kwijt waren. Na zo'n 5 minuutjes rechtdoor gelopen te hebben viel Megan bijna in het meertje waar we toen aangekomen waren. We hadden het huisje nog niet gezien en waren meteen een watergevecht begonnen nadat ik ook in het meer was gevallen. Toen we het huisje hadden ontdekt zijn we daar elk weekend geweest en elke vakantie om er ons eigen "vakantie" huisje van te maken. Het was aardig gelukt. 'AYE MADDY!!"riep Megan vanaf de brug die naar het huisje leid. 'WHAT?!?!'riep ik terug. Ze wenkte me en ik liep naar haar toe. Samen liepen we het huisje binnen en gingen ons alle twee omkleden naar onze bikini. Toen ik klaar was liep ik het huisje weer uit en sprong met een elegante, KUCH, sprong het water in. Nog geen 2 seconden later voelde ik dat er iemand bij was gesprongen en onmiddelijk werd ik onder water getrokken door iemands hand. Megan en ik kwamenn allebei proestend boven en schoten meteen in de lach zodra we elkaar aan keken. Na een aantal uurtjes zijn we het water weer uitgeklommen om op onze uitgespreide picknick doek gingen zitten. We aten onze luch in stilte op. Ik kon gewoon niet geloven dat ze straks voorgoed weg is. Mijn beste en enige vriendin. 'Ik ga je missen'zei Megan. 'Ik jou ook'zei ik. Weer een stilte. Geen ongemakkelijke stilte maar meer zo'n stilte dat je weet dat de ander over het zelfde denkt als jij. Megan haar berichttoon ging af en ik wist gewoon dat er in stond dat we terug naar huis moesten omdat ze zo zullen vertrekken naar Amerika. 'Ik..Ik..''Ik weet het'zei ik. We pakte onze spullen in zonder een woord of blik te wisselen met elkaar. We fietsten naar huis en zagen mijn oom, tante en neefjes al bij de auto staan. Megan gaf me een knuffel en zei :'Tot ziens'. We hielden niet van afscheid nemen dus zeiden we altijd in plaats van "Doei" "Tot ziens", zeker van onze zaak dat we elkaar hoe dan ook weer terug gingen zien. 'Tot ziens'antwoorde ik. 'Have fun in Amerika en geen dingen doen die ik ook niet zou doen he!'zei ik met een klein lachje. Ze glimlachte en atwoorde:'Alles mag dus, goed, zal ik onthouden'. Ze knipoogde naar me, draaide om en liep richting de auto. Ze zwaaide nog even en ik zwaaide terug nadat ze was ingestapt. Ik zag een traan uit haar ooghoek glippen en kon de mijne ook niet meer tegenhouden. De tranen rolde over mijn wangen terwijl ik keek hoe de auto mijn favoriete nichtje en beste vriendin van mij weg voerde.

Mijn ringtone bracht me terug naar het nu. Ik griste mijn mobiel uit mijn broekzak en keek naar de naam die op het beeldscherm verscheen terwijl ik een ontsnapte traan van mijn wang af veegde. :"Reece" gaf hij aan. Ik nam op en deed mijn best niet te laten horen dat ik gehuild heb. 'Heeyyy'klonk er opgewekt uit de telefoon. 'Hai'zei ik zo vrolijk mogelijk terug. 'Is alles wel geoed? Het klingt alsof je gehuild hebt'