Elisabeth Morgen.

Met snelle pas liep ik naar de helikopter die al op het dak van ons gebouw aan het wachten was. Mijn ogen vlogen direct naar de stalen deur die opstond en herkende hierdoor vaag al een paar jongens die zich al hadden neergezet, maar aan het aantal te zien was ik gelukkig niet de laatste.
Met mijn zak stevig rond mijn linkerschouder gewikkeld liep ik onder de draaide vleugels en zette me zonder echt te kijken neer in één van de plaatsen. Pas toen ik mijn zak bij mijn voeten had gelegd en mijn gordel stevig rond mijn middel geslagen keek ik op naar Sienna die me glimlachend aankeek van mijn linkerkant. Al snel liet ik mijn blik naast mij vallen en zag dat ik me naast Niall had gewurmd die aan zijn brede glimlach te zien het helemaal niet erg vond. Zacht gniffelend over het feit dat de jongens vaak niet bepaald zo subtiel waren liet ik mijn blik weer glijden naar mijn verborgen pak die ik aanhad getrokken onder mijn vaste werk kleren: een zwart officieel kleedje die braafjes tot aan mijn knieën kwam met een paar ouderwetse schoenen eronder. Opgelucht merkte ik dat het pak helemaal niet opviel.
“Volgens mij is Zayn de laatste.” Verbaast keek ik op naar Louis die tegenover Sienna zat met Harry naast zich en Liam aan zijn andere kant. Ik had het niet eens doorgehad dat ze er al waren. Bijtend op mijn onderlip keek ik door de deur naar het dak en zag gelijk hoe Zayn met zijn werkpak onze richting uitkwam en nog geen seconde laten de stalen deur had toegedaan.
Glimlachend keek ik toe hoe Zayn zijn gordel rond zijn middel sloeg om daarna op zijn horloge te kijken.
“Normaal gezien zijn we binnen een halfuurtje in London waar we samen met Cameron het vliegtuig naar België moeten nemen.” Hoorde ik Liam in Zayn zijn plaats zeggen voordat de zwartharige jongen ook maar de kans kreeg om te vragen om hoe laat we verwacht werden in London zelf. “Vanaf dat we in België zijn moeten we ons verspreiden en communiceren via oortjes.” Ging hij rustig verder. Vechtend tegen een brede grijns keek ik naar Harry die gelijk opkeek naar mij. In de vorige missie hadden we ons niet echt aan die regel gehouden en waren we tijdens een feest naast elkaar bij de bar terecht gekomen. Ik wist dat Harry dit met opzet had gedaan, maar om eerlijk te zijn vond ik het niet erg, tot ik haast doof werd aan mijn linkeroor door Liam die kwaad had geroepen van de controle kamer dat we niet bij elkaar mochten zijn. Daarom wisten Harry en ik beide goed genoeg dat deze regel nog eens uitdrukkelijk gezegd werd door hem vanwege de vorige keer.
“Lizzie.” Direct vervaagde de herinneringen van die avond toen ik de zachte Ierse klanken naast me hoorde. Langzaam draaide ik me naar de blonde Ier die me met een onschuldig glimlachje aankeek.
“We hebben daarstraks niet echt kunnen praten over het weekend.” Een lichte blos verscheen op zijn wangen waardoor ik een zachte ‘oh’ niet kon inhouden. Hij was ook zo schattig als hij onzeker was.
“Wat wil je dan graag doen in het weekend?” vroeg ik daarom zo lief mogelijk, hopend dat ik hem zo wat op zijn gemak kon stellen. Voor mij voelde ik hoe de blik van de jongens op ons gericht waren, maar veel trok ik er niet van aan. Dit gesprek was tussen mij en Niall.
“Euhm… Wel… Er is zo een plaatsje… Niet zo ver van het gebouw af… En euh…” Zacht gniffelend door zijn gestotter legde ik een hand op zijn knie als teken dat het oké was.
“Ik ga met veel plezier met jou iets gaan eten.” Knipoogde ik naar hem waardoor de blos op zijn wangen alleen maar erger werd en blijkbaar was ik niet de enigste die het merkte.
“Je weet toch dat een relatie niet mag op de werkvloer.” Mompelde Liam naar me met een blik die ik niet volledig begreep. Een diepe frons verscheen op mijn voorhoofd door zijn plotse uitsprak en voor ik het wist had ik terug geantwoord.
“Jij moet zo nodig spreken, Payne.” Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn mond en hoopte stiekem dat ik dit niet had gezegd, maar door de stilte die er opeens heerste in de helikopter wist ik dat ik weldegelijk mijn mond had voorbij gepraat. Shit!