{1} Home - Orlando Lumberjack

Ik stap door het vertrouwde bos van district XII, en snuif de zuivere lucht op. ik kijk naar de grote bruine stammen, die ik kleine takjes overgaan naar groen tot oranje bladeren. ik slenter wat door eht bos, en zie het als mijn thuis. de bomen, het bos, de bladeren, de struiken, alles.
district 12, mijn houten hutje, vlakbij ons kleine huis. langzaam stap ik door de bomen, terwijl ik denk aan mijn kleine broertje Thomas, die zo schattig is, maar nu hij gisteren 12 is geworden, is hij heel bang voor de boette voor morgen.
"Hey, Lando!" ik kijk om, en zie mijn grote broer Simon tegen een boom leunen. "Hoi." zeg ik dan.
"Zo diep in gedachten verzonken, broertje, wat is er aan de hand?" vraagt Simon.
"Wel, ik maak me zorgen om Thomas, ik wil echt niet dat hij morgen getrokken wordt in de boettebol."
"Wees gerust, Lando." zegt Simon dan. "Alles komt goed, broerie." stelt hij me dan gerust.
"Waarvoor kwam je eigenlijk?" vraag ik nieuwsgierig aan mijn grote broer.
"Pa heeft me gezegd dat we moesten helpen Houthakken, als je dat wil, natuurlijk." zegt mijn broer.
Ik moest denken aan de tijden, dat ik houthakte, met mijn vader, en toen ik met de 7jarige Thomas een klein houten hutje had gemaakt, aan een boom, met allemaal vallen voor Simon, overal gezellige houten takken.... wat waren dat goede tijden. geen zorgen over de boette, plezier beleven, een levende moeder.
"Natuurlijk" zeg ik dan. Samen met Simon loop ik door het gezellige bos, op naar mijn vader, en daar zie ik hem al staan, hij zit met zijn bijl in de stammen van de bomen te hakken, voor het vuur, voor het huis te versterken, maar vooral om het te verkopen. We hadden het niet breed thuis, sinds moeder stierf waren we droef, en kon pa niet werken. Simon zorgde toen voor Thomas en mij. "O, is Orlando hier ook, ik heb maar één bijl." zegt mijn vader tegen me.
"O, dan ga ik wel iets anders doen." zeg ik dan. Simon en Pa kappen voort hout, en ik ga op zoek naar mijn kleine broertje Thomas.
al snel tref ik hem aan aan ons hutje. "Hey Thomas!" roep ik naar hem toe.
"Orlando...." hoor ik. "Thomas?" vraag ik eens aan mijn broertje.
"Ik.... de boette..." hoor ik hem onzeker denken. "Thomas, wees zeker, je gaat nooit moeten meedoen aan de hongerspelen, nooit!" zeg ik dan.
"Maar Lando, als ik dan toch word getrokken....." "Dan ga ik in je plaats." zeg ik zelfzeker.
"Maar ik wil je niet kwijt!" zegt Thomas op een verslagen toon.
"Ik jou ook niet, broerie, ik jou ook niet." "Maar..." klinkt hij weer.
"Simon zal zich wel aanbieden voor je als je getrokken wordt, hij is heel sterk, en hij is 17 jaar, dan kan hij al die andere tributen op zijn gemak aan!" zeg ik overtuigend. ik weet dat het oneerlijk is tegenover mijn grote broer, maar Thomas moet gerustgesteld zijn.