Chapter 3: Decision

De voordeur hoorde ik dichtgaan. Jake was weg, naar huis. Ik trok mijn knieën op en legde mijn hoofd neer. Wat moest ik nou? Ik kon naar hem toe gaan, maar dan moest ik hem eerst nog zien te vinden. Ik dacht daarover na. Misschien stond er iets op internet waar hij op dit moment heen ging, of verbleef. Ik stond vlug op en liep stil, maar snel, naar mijn kamer waar mijn laptop stond. Ik ging achter mijn bureau zitten en startte hem op. Ik wachtte ongeduldig en ik tokkelde onrustig op mijn bureaublad. Eindelijk kon ik mijn wachtwoord intypen en internet openen. Ik tikte Google.nl in de adresbalk. In de zoekbalk van Google tikte ik Robert Pattinson in. In de hoop dat er iets uit zou komen waar hij zou kunnen zijn. Ik bekeek allerlei sites, maar niets zei iets over waar hij zou kunnen zijn. Had hij niet een officiële site? Ik zocht verder en kwam op een site uit. Ik las en ik voelde me steeds vrolijker worden. “New York, here I come,” fluisterde ik grijnzend. Ik liet me niet tegen houden door die agent van hem. Ik hoopte zelfs stiekem dat als ik Robert alles had verteld, dat hij die agent zou ontslaan. Dat zou goed voor zijn ego zijn. Maar moest ik Ty meenemen of hier laten? Nee, ik nam hem mee. Zeker weten. Als ik weer met Robert in contact kwam, moest hij zijn zoon wel zien. Oké, daar was ik over uit. Maar de band… Ze begrepen het vast wel. “Dan ga ik nu naar ze toe,” mompelde ik tegen mezelf. Plots begon Ty te huilen. “Morgen maar.” Ik stond vlug op en liep naar de babykamer. Ik troostte Ty en hij viel uiteindelijk weer in slaap. Ik zuchtte.



Ik kwam net bij de band vandaan. Ze vonden dat ik een goede keuze had gemaakt. Ik ging naar New York. Ik had al tickets gekocht voor een vliegreis. Ik hoopte natuurlijk dat Ty zich rustig hield en geen vliegangst had. Ik had er zin in om Robert weer te zien. Zijn warme, zachte lippen weer op mijn lippen te hebben. Zijn lieve woordjes weer te horen. Ik wilde hem niet meer ongelukkig zien. Hij verdiende het niet om ongelukkig te zijn. En Ty verdiende het niet om zonder vader te leven. Ik kwam thuis aan. Ty was bij mijn vriendin, Serra. Zij zou hem om twee uur thuis brengen. Morgen vertrokken we naar New York. Ik ging op de bank zitten en ik sloot mijn ogen. Ik dacht aan Robert en Ty. Hoe ze samen zouden spelen. Samen gesprekken zouden voeren waar Robert zelf niets van zou begrijpen. Dat Robert Ty zijn eerste fietsje zou geven en hem zou leren fietsen. Ik glimlachte. Morgen vertrekken, die dag erna zoeken naar Robert. Dat moest lukken toch?