29 - einde jaar 4

Als ik mijn ogen open lig ik op een grasveld, allemaal mensen zuchten opgelucht of juichen als ik mijn ogen open. De eerste die is scherp zie is George die me meteen een knuffel geeft en een kus op mijn wang, ik word weer rood. Hij grinnikt even. Maar zijn gezicht word dan weer ernstig ‘ik maakte me zorgen Blaire, doe dat nooit meer. als ik me alles weer herinner worden mijn ogen groot ‘hij..hij was er..’ fluister ik. Zijn ogen worden groot. ‘niet hier’ mompelt hij. ‘waar is Harry?’ vraag ik als ik weer normaal kan praten. ‘met professor dolleman en Perkamentus mee.’ Zegt hij. ‘oké, is hij. Ik slik. Gewond?’. ‘nee, gelukkig niet’ zegt hij gerustellend.
Als we ’s avonds weer allemaal herenigt en vrolijk zijn. Maken we ons klaar om naar huis te gaan. ‘Blaiirrreeee??’ kirt George. ‘Georrgeeee’ zeg ik terug. ‘kom je in de vakantie naar ons toe?’ en hij kijkt me hoopvol aan. ‘emh, ja is goed’ meteen glimlacht hij breed.

De volgende dag zitten we in The Hogwarts Express terug naar London.
Ik zit bij Harry, Ron en Hermelien in de coupé. ‘dus hij is echt terug vraagt Ron voor de 100x vandaag. ‘jahaaa’ mompel ik geïrriteerd, ik wou niet steeds herinnerd worden aan het moment. ‘ik ga even naar Fred en George. ‘George dus.’ Grinnikt Hermelien. Ik geef haar een vernietigende blik, waardoor de allen nog maar breder moet grijnzen.
Als ik Fred en George zie zitten open ik vrolijk de coupé. ‘haayyyy!’ zeg ik vrolijk. Opeen stop de trein waardoor ik bij George op schoot val. ‘sorry’ mompel ik. ‘je kon het ook gewoon vragen’ grijnst George. ik gaf hem een por. Fred en Leo lagen natuurlijk in een deuk. ‘ik wilde weer opstaan maar George trok me terug. ‘vind je het zo erg’ fluister hij in mijn oor. Doordat hij zo dichtbij komt krijg ik kippenvel.
Ik rol met mijn ogen. ‘best’ en hoor George even grinniken. ‘ik wil niet rottig doen ofzo, maar er is een reden dat we stil zijn. We zij er.’ Zeg Fred droog. ‘o! ik moet mijn koffer halen!’ snel ren ik naar de andere coupe om mijn koffer te halen. Wat ik niet door heb is dat George me achtervolgt. Als ik me omdraai druk hij zijn lippen onverwacht op mijn lippen. De eerste seconden sta ik verstijft. Maar dan reageer ik op zijn kus.
Als hij zich terug trekt en ik mijn ogen open is hij weg.
Een paar seconden sta ik stil maar dan pak ik mijn koffers en loop snel naar buiten.
Waar ik mijn moeder zie staan. Snel ren ik naar haar toe en neem haar in een omhelzing. ‘ik heb je gemist Laire’ mompelt ze in mijn haar. ‘ik u ook’.
En daar liep ik. Terug naar de normale wereld, al was ik bang dat het nooit meer het zelfde zou zijn…