Let the walls break down (atl) 20

"Het spijt me, ik heb spijt van het vertrek zonder afscheid, dat iedereen heeft toegekeken op onze ruzie, en zeker dat ik je verweten heb. Ik weet niet wat me bezielde, het spijt me echt." zegt hij schuldig. "Wat maakt het uit? Na vanavond zien we elkaar nooit meer." Ik wend mijn blik af van hem en kijk naar het tuinfeest dat nog steeds aan de gang is. "De muren zijn er nog steeds zo te horen." Ik ga naar mijn kast en haal er een doos uit die ik aan Jack geef. "Wat moet ik met een schoenendoos?" vraagt hij verward. "Mee naar huis nemen." antwoord ik onverschillig. "Ashley, let the walls break down. Ik weet dat ik je gekwetst heb en ik zal het mezelf nooit vergeven. Het zou de pijn wel verlichten moest jij me vergeven en me terug toelaten bij jou te komen." Hij komt voor me staan en blokkeert daarmee mijn zicht. Hij neemt mijn handen vast. "Alsjeblieft Ash, laat me weer toe." Ik trek mijn handen los en ga weg van hem. "Het gaat gewoon niet." zeg ik nog voor ik mijn kamer uitloop.

Wanneer ik merk dat hij ook weer beneden is probeer ik hem te ontlopen. Ik denk dat ik hem eindelijk kwijt ben wanneer het 11 uur gepasseerd is. Maar net dan loop ik tegen iemand op. "Ik ga naar huis. Bedankt om me de schoenen terug te geven die ik in het weeshuis vergat. Ik weet dat ik in fout ben, dat ik de schuldige ben en dat jij het slachtoffer inderdaad bent. Ik wil dat je weet dat ik je keuze me niet meer te zien respecteer. Er moet me nog 1 ding van het hart voor ik vertrek en dat kan de situatie alleen maar verbeteren of net verslechteren. Het laatste dat je nog moet weten is dat ik..." Hij wordt onderbroken door een meisje die op zijn rug springt. Ze is ongeveer zo oud als ons, heeft blond haar en draagt een jeans-shortje en diep uitgesneden t-shirt. "Mandy, ik probeer te praten met haar zonder gestoord te worden. " zegt Jack terwijl hij haar van zijn rug probeert af te laten gaan. "Jack, ik wou me komen verontschuldigen voor vorige week. Ik mis je" zegt ze terwijl ze voor hem gaat staan met haar rug naar mij. "In bed" maak ik haar zin af tussen twee nep-kuchen. Wanneer ze me aankijkt doe ik alsof ik niets gezegd heb en loop daarna de menigte weer in die nog steeds aan het feesten is. Ze gaan op dit moment de hele tuin door in een lange sliert op één van die klassiekers waar je met een lange sliert mensen een huis, tuin of feestzaal mee doorgaat. Ik sluit me erbij aan en geniet nog van de liedjes die volgen. Nu kan het feest pas echt beginnen, geen Jack die me staat te verwijten of zich staat te excuseren.

Het buurtfeest loopt op zijn einde. De laatste mensen vertrekken. Ivy ligt al te slapen en ik help mijn ouders alles een beetje op te ruimen. Jack heb ik niet meer gezien... gelukkig.

De volgende dag word ik gewekt door de deurbel. Ik loop naar beneden en open de deur. Een vrouw staat voor de deur met een grote ruiker rode rozen. "Dit is voor Ashley Turner." zegt ze vriendelijk. "Dat ben ik." zeg ik verbaasd. "Weet u soms van wie het komt?" Terwijl ze naar een kaartje wijst zegt ze "Er hangt een kaartje aan." Ik bedank haar en sluit de deur weer.
Het spijt me heel erg. Ik moet je trouwens nog steeds iets zeggen. Bel me op het nummer...., dan kunnen we afspreken en dan vertel ik het je.If I could start again
I'd go back to that, back to that night
If I could just pretend
I did everything, everything right

"Wie was het? Oh, een bos bloemen, van wie?" vraagt mijn moeder verbaasd en nieuwsgierig. "Jack" mompel ik. "Doe maar net alsof ze van papa komen en dit smijt ik in de vuilbak." IK trek het kaartje van de bloem waar het aan vast hing en gooi het in de vuilbak. "Wat stond erop?" Een moeder hebben die nieuwsgierig is kan leuk zijn, maar op dit moment heb ik daar echt geen zin in. "Hij wil me iets zeggen, daarom zou ik hem moeten bellen. Voor de rest nog een zinnetje uit een liedje van Push play. Het interesseert me niet, 1 keer gekwetst worden was erg maar ik kon het hem nog vergeven, dan kwam hij niet opdagen en dacht ik van het hem te vergeven ALS hij me erom vroeg, maar 3 keer is teveel. Ik heb zijn excuses niet meer nodig."