2 Flowers

Ik liep de eetkamer binnen en ging weer zitten aan de tafel. Bethanie nam naast me plaats. “Nou, wat is er?” Ze keek onze ouders strak aan. “Oke, waar moeten we beginnen?” begon mijn vader. “Ellie is al bijna achtien, en wij dachten dat we dit moesten vertellen. Toen ik en jullie moeder vijfentwintig waren, wilden we graag kinderen. Maar je moeder kon geen kinderen krijgen, dus leek adopteren ons de beste optie. We wilden geen Aziatisch of Afrikaans kind, maar een kind dat op ons leek. Dus hadden we Amerika uitgekozen als land om uit te adopteren. Om een lang verhaal kort te maken, jullie zijn geadopteerd.” Mijn vader keek serieus terwijl mijn moeder haar ogen uit haar hoofd huilde. Althans, dat leek zo. Pas toen realiseerde ik het. Dit waren mijn ouders helemaal niet. Ik was geadopteerd.
Het was inmiddels twee dagen, zes uur en tweeënvijftig minuten verder. Het was nacht, het was donker, het was lekker fris. En toch kon ik niet slapen. Ik zat in mijn vensterbank met het bordeauxrode boekje waar ik al sinds mijn zevende gedichten in schreef. Ik had geen inspiratie, iets wat me in tien jaar nog nooit was overkomen. Ik was gewoon leeg. Totdat er opeens een idee mijn gedachten binnen sprong. Ik ging mijn moeder zoeken, ik wou toch altijd al naar Amerika. Spontane acties, ja daar hield ik wel van. Helaas mag je voor je achttiende niet zelf reizen. Gelukkig werd ik op de eerste lentedag achttien.
Mijn iPhone speelde een maar al te bekend deuntje af. “Ellie hier.” Iets wat ik altijd zei als ik mijn telefoon opnam. “Ja ja, Paige hier! Ik sta voor je deur, kom naar buiten.” Zei Paige, een brutaal meisje met halflang donkerbruin haar en een pittige persoonlijkheid. Ook wel bekend als mijn beste vriendin. “Je bent gek.” Ik hing op en sloop de trap af.
“Ja sorry hoor, maar je ziet toch zelf ook wel dat je totaal niet op hun lijkt?” Zei Paige nadat ik haar het verschrikkelijke nieuws had verteld. Ik haalde nonchalant mijn schouders op terwijl ik naar de halfvolle maan keek. Het was drie uur en zes minuten. Ik nam een laatste trekje van mijn sigaret en gooide het toen op straat. “Oke, maar waar ik dus voor kwam he, kijk dit.” Paige rommelde even in haar tas en haalde er een tijdschrift uit. Op de voorkant stond een kussende vrouw met één of andere halfnaakte man. Het boeide me niet zoveel, totdat ik de titel las die erbij hoorde. ‘Olly Murs gesignaleerd met Bethanie Darkwoods!’ Ik kon niet anders dan in lachen uitbarsten.

Een klein zonnestraaltje verlichtte mijn kamer. Maar dat was niet de reden waarom ik wakker was geworden. Er stond namelijk iemand buiten hevig de deurbel in te drukken en te schreeuwen. Ik hijsde mezelf uit bed en trok een grijze broek en een bordeaurood shirt met een opgedrukte tekst: tea is great aan. Ik liep de trap af en wierp een blik op de grote klok die in de ruime hal hing. Het was kwart over twaalf. Ik had net zes uurtjes slaap gehad. Sloom keek ik door het raampje van de deur en zag dat daar Harry en Niall stonden. Geweldig begin van de dag. Ik zuchtte terwijl ik de deur open maakte. “Ja?” vroeg ik chagrijnig.
“Laat ons binnen, de paparazzi is overal.” Siste Harry. “Hadden jullie daar geen bodyguard voor?” Merkte ik flauwtjes op. “Geen tijd voor grapjes.” Harry duwde me aan de kant en stapte het huis binnen. “Sorry, maar is Bethanie er ook?” vroeg Niall terwijl hij ook al binnen stond. “Ik zal eens voor je kijken.” Antwoordde ik zoetjes en liet de twee jongens achter.
“Verdomme!” siste ik toen ik Bethanie niet aantrof in haar kamer. Zat ik ook nog eens opgescheept met die arrogante jongens. “Sorry ze is er niet!” schreeuwde ik terwijl ik van de trap af liep. Ik liep de keuken binnen waar Harry aan de donkere tafel zat en Niall een mandarijn pelde. “Ja, doe vooral alsof je thuis bent.” Niall rechtte zijn rug. “Ellie, weet je misschien waar Beth kan zijn?” ik vond het irritant dat Niall haar Beth noemde. Hij gooide de schil in de vuilnisbak. “Nee sorry, ik weet niet waar Bethanie is.” Ik legde de nadruk op Bethanie. Harry zuchtte hard en overdreven. “Ik mis haar, ik mis ons. Ik mis de leuke dingen die we deden.” Een kreun verliet mijn mond toen ik net iets te hard mijn nagels in mijn rechter handpalm zette. “Harry, je weet dat ze vreemd is gegaan, dat ze nu waarschijnlijk bij Olly in bed ligt en dat ze over je heen is?” Ik leunde tegen het aanrecht aan en hij keek op. De gekwetste uitdrukking op zijn gezicht kwam me helaas bekend voor. Vroeger, toen we een jaar of elf waren, had hij een nieuw vriendinnetje. Haar naam was Amelia. “Maar zij is vet lelijk!” riep ik jaloers. Natuurlijk was ik jaloers, hoe zou jij je voelen als je beste vriend elke week een ander vriendinnetje had? Harry keek me gekwetst aan. Hij stond op en klom via de boom weer naar beneden. “Ik hoef je niet meer Ellie, je bent één grote fout.” Schreeuwde hij kwaad. Daarna had ik hem drie weken niet gesproken. Maar nu zat hij - helaas - nog steeds in mijn huis.