Chapter 2: What Am I Supposed To Do?

Starend naar het slapende gezicht van Ty zat ik te denken wat ik deze middag op tv had gezien. Zijn ogen, waarin altijd het licht van het leven te vinden was, waren dof. Zijn haar was nog onverzorgder dan het altijd al was en zijn stem klonk alsof hij in een graftombe zat. Net zoals ik bijna elke dag deed, vergeleek ik Ty met Robert. Ty had zijn ogen, zijn haar en zijn mond, maar hij had mijn neus. Ik stak mijn hand uit naar zijn gezichtje en streelde hem zachtjes over zijn wang. Ik zuchtte. Na nog even te hebben gekeken, stond ik op van de stoel waar ik omgekeerd op zat en liep de babykamer uit. Ik liep naar beneden, waar Jake net de voordeur open deed en binnen stapte. ‘hej’ zei ik, en ik keek hem vragend aan. ‘ik wil me je praten’ zei hij en ik knikte. Van onze close band, was hij de gene die me het beste kende. We gingen samen op de oude bank in de woonkamer zitten en hij keek me aan. ‘je denk aan hem hé?’ vroeg hij. ‘ik denk altijd aan hem’ zuchtte ik. ‘maar vanmiddag op tv… ik weet dat je hem mist en hij zag er zo gebroken uit, Zoë. Ik ken die gast niet, maar wie niet ziet dat hij ongelukkig is, is blind’ zei hij en ik staarde hem aan. ‘wat moet ik dan doen, Jake?’ zuchtte ik. Ik ging staan en liep naar de kleine openhaard, waar een foto van Robert en mij op stond, helemaal gelukkig. ‘zijn agent houd me toch wel bij hem uit de buurt en ik wil zijn carrière ook niet in de weg staan’ zei ik. ‘hij heeft juist iemand nodig met wie hij zijn carrière kan delen. Bij wie hij kan zijn wie hij is, buiten het feit dat hij een voorbeeld moet zijn voor vele jongens en meisjes. En buiten dat, Ty heeft een vader nodig. Nu mist hij het nog niet, omdat het nog een baby is, maar er komen tijden dat hij naar school gaat. Dat zijn vriendjes worden opgehaald door hun vader en dat hij ook zo’n figuur mist. En ik weet dat je denkt dat ik zo’n figuur voor hem kan zijn, maar dat kan ik niet. Hij is niet mijn zoon. Ik kan hem niet zo’n leugen laten geloven. Hij heeft Robert nodig’. Het bleef stil. Ik durfde niet te reageren en Jake was ook niet van plan om de stilte te verbreken, wachtend op mijn reactie. Ik zuchtte en draaide me naar hem toe. ‘wat moet ik dan doen?’ vroeg ik weer, deze keer met een hulpeloze blik in mijn ogen. ‘ik weet het niet, Zoë. Maar je komt er wel uit. Je bent volwassen genoeg om je eigen beslissingen te maken. Als je besluit er niks aan te doen, wie ben ik dan om je tegen te spreken? Als je wilt dat we mee gaan naar hem toe, zullen we dat met alle plezier doen, maar denk er alsjeblieft over na. Jij en Ty hebben Robert nodig, en hij heeft jullie nodig’ zei hij en hij stond op. Hij omhelsde me, drukte een kus op mijn kruin en liet me toen alleen achter in de woonkamer. Met een heleboel beslissingen te maken…