Chapter 1: Repetition

De drumstokjes van Stanley tikten in de verte tegen elkaar. Jakes gitaar en de basgitaar van Aaron galmden ritmisch mee door de boxen. Ik hield mijn hand stevig om mijn microfoon geklemd en wachtte af tot het juiste moment om te beginnen.

Het was tijd dat ik moest zingen. Ik zong de tekst van ons nieuw geschreven liedje: Second Hand Lullaby.

Ondertussen waren mijn gedachten bij mijn lieve Ty. Mijn zoontje van tien maanden. God, wat wou ik graag dat hij een voorbeeld had. Ik was nou eenmaal de moeder, maar een zoon had iemand nodig om tegen op te kijken. Robert zou de perfecte vader zijn geweest. Als zijn agent er niet was achter gekomen.

“Zoë! Je had weer moeten zingen!” tetterde Jake in mijn oor.

Ik keek hem verward aan. “O, sorry, kunnen we even pauzeren?” Ik trok een pruillip en keek hem met puppyogen aan. Ik wist dat hij daar niet tegen kon.

“Best,” zuchtte hij en kneep in mijn wang.

Ik keek even rond in onze studio. Of zei maar gerust studiootje. We hadden lang gespaard om de garage van Jake om te bouwen naar een studio. Het zag er best officieel uit, maar het was niets vergeleken bij een echte studio. We namen onze liedjes op en zetten het op de computer. Het klonk best aardig, maar ik kreeg minder tijd om te oefenen door Ty. Maar dat maakte me helemaal niet uit. Ty was alles voor me.

“Zet de tv even aan, er komt zo een leuk programma op,” beval Aaron me.

“Ja, baas,” mompelde ik en ik pakte de afstandsbediening.

Het breedbeeld dat daar stond, was geïnvesteerd door de vader van Stanley.

Ik deed de tv aan op een willekeurige zender. Ik wilde net weg zappen naar het stomme programma van Aaron, maar ik kon mijn vingers niet bewegen. Robert was op tv. Mijn grote liefde. Hij zag er ongelukkig uit. Hij glimlachte fake naar de interviewer. Hij beantwoordde de vragen alsof hij een robot was. Alles daar maakte hem ongelukkig, zonder mij. Hij vond zijn carrière echt geweldig, maar hij zei altijd dat het zonder mij in zijn leven niets was.

“Toe nou Zoë, straks is het programma al begonnen en dan mis ik het begin,” klaagde Aaron.

Ik keek hem dodelijk aan en drukte de afstandsbediening in zijn handen. “Alsjeblieft.” Ik wendde mijn aandacht weer naar de tv. Ik keek nog één keer naar zijn gezicht. Hij wist niet eens dat hij vader was. Er moest toch iets zijn waardoor hij het te weten kwam?