A ranger/traitor 104

“Skandiërs… wie anders?” zei Will
“Die komen hier al lang niet meer”, antwoordde Halldor.
“En andere zeeschepen wel?”
“Nee dat ook niet.”
“Dit moeten we uitzoeken.” Miko knikte en speurde onmiddellijk de grond af naar meer voetsporen. Die waren niet moeilijk te vinden. De Skandiër of wie het dan ook was, had geen moeite gedaan zijn aanwezigheid te verbergen. Zonder moeite volgden ze de sporen. Terwijl zij er wel op lette dat ze hun aanwezigheid zo min mogelijk verraadden. Halldor bleef bij de boot. Hij wilde die niet alleen laten, en hij was een visser geen grijze jager.
“Hier hebben er nog gelopen en niet allemaal op hetzelfde moment.” Will knikte.
“Het zijn er meerdere, zoveel is duidelijk en ze waren hier niet om even te overnachten.” Miko’s hart bonsde zo hard, dat hij bang was dat ze het aan de andere kant van het eiland konden horen. Als er iets was waar hij niet met op één eiland wilde zitten dan was het wel een bende Skandiërs, zeker niet nu ze hadden besloten alle grijze jagers uit de weg te ruimen.
“Will, wat doen we als we ze vinden?”
“De kans is groot dat er hier een hele bemanning zit, dat is veertig tegen twee. Van zodra we kunnen, maken dat we hier weg zijn.” Miko staarde zijn leraar aan.
“Weg gaan?” Will knikte
“Ja, ik zou heel graag een paar pijlen op hen afschieten, maar ik blijf nog liever leven. Als we er één neerschieten dan hebben we meteen al de rest achter ons aan. En hier kunnen we ons nergens verbergen.” Miko moest eerlijk toegeven dat wegwezen hem best een aantrekkelijk vooruitzicht leek.
“Maar eerst moeten we weten wat er hier aan de hand is.” Miko slaakte een inwendige zucht. Dat was nu eenmaal de taak van een grijze jager.