Rubber Duck Romance - 3

Arthur zat al om half elf in de Common Room op zaterdag. Hij was dertig minuten te vroeg, wat hem voor een groot dilemma stelde. Aan de ene kant wilde hij niet nerveus en overenthousiast overkomen, dus kon hij zich misschien beter nog even op zijn slaapzaal verstoppen, maar aan de andere kant zou hij misschien te laat komen als hij wegging en later op een of andere manier werd opgehouden. Daar stond weer tegenover dat Molly misschien van een vriendin te horen zou krijgen dat hij al op haar wachtte en zich daardoor schuldig zou voelen, wat hem weer een schuldgevoel zou geven, want hij wilde geen druk op Molly leggen alleen omdat hij zelf vroeg was en niets meer te doen had. Het was allemaal erg ingewikkeld.
      Hij overwoog net serieus of hij zich achter het gordijn moest verstoppen (niemand zou hem zien, maar hij zou niet te laat kunnen komen) toen iemand op zijn schouder tikte. Hij maakte een sprongetje van schrik, waardoor Molly een beetje bezorgd naar hem keek toen hij zich had omgedraaid.
      “Molly!”
      “Het spijt me, ik wilde je niet besluipen. Hallo Arthur.”
      “Het geeft niet. Je bent vroeg.”
      “Jij ook,” zei Molly met een glimlach.
      “Eh, ja.” Arthur plukte aan een de mouw van zijn trui en probeerde zo stoer mogelijk een verklaring te verzinnen die hem niet als een hopeloze loser afschilderde. Hij was er niet erg goed in, vreesde hij. “Ik had toch niets meer te doen, dus besloot ik je alvast op te wachten voor- voor het geval dat.”
      “Dat is erg aardig.” Molly werd een beetje meer roze dan ze al was. “Ik ben te vroeg omdat ik stikte van de zenuwen.”
      “Echt?”
      “Ja.”
      “O, goed,” zei Arthur opgelucht. “Ik ook.”
      Molly lachte, maar het was vooral het feit dat zij ook wat meer ontspannen leek dat Arthur moed gaf. Hij bood Molly zijn arm aan, zoals hij wel eens op mugglefoto’s had gezien.
      “Zullen we gaan?”
      Molly straalde terwijl ze haar arm door de zijne stak. “Graag.”
      Arthur had van tevoren geen precies plan gemaakt voor wat ze zouden doen in Hogsmeade. Toen ze er eenmaal waren vroeg hij zich af hoe hij ooit zo stom had kunnen zijn om zoiets belangrijks volkomen over het hoofd te zien, maar gelukkig leek Molly het prima te vinden om gewoon wat winkels binnen te gaan. Na een uurtje door het dorp te hebben geslenterd, kwamen ze uit bij Madam Puddifoot’s. Arthur voelde zich een beetje ongemakkelijk en was bang dat hij het erg delicate theeservies zou breken, maar Molly scheen het geweldig te vinden daar met hem te zitten, dus probeerde hij zich over zijn zorgen heen te zetten. Dat was geen probleem meer toen Molly wees op een beeldje van een eend dat in de vensterbank stond.
      “Dat doet me denken aan jouw badeend. Heb je die nog steeds?”
      Arthur knikte enthousiast. “Ja, natuurlijk. Ik denk zelfs dat…” Hij zocht eerst in de verkeerde jaszak, maar toen vond hij wat hij wilde.
      “Je hebt hem bij je,” stelde Molly verheugd vast. “Ik snap wel waarom muggles er zo dol op zijn. Hij is echt schattig.”
      “Jij ook,” zei Arthurs mond, zonder dat Arthur bewust toestemming had gegeven om waarheden die hij voor zichzelf wilde houden opeens hardop uit te spreken.
      Molly scheen het echter niet erg te vinden. Ze werd rood, maar op de goede manier, de manier die Arthur het gevoel gaf dat zijn buik gevuld was met kietelende, vliegende notities van het Ministry. Dat gevoel werd alleen nog maar erger toen Molly hem aan het einde van de dag voor het eerst kuste.