02

Zuchtend klap ik mijn boek dicht. Ik pak mijn tas van de grond en stop al mijn schoolspullen keurig in mijn tas. Ik haat het als blaadjes verkreukelen in mijn tas, dus ik doe extra voorzichtig. Als de pauze bel hard door het schoolgebouw galmt, pak ik mijn tas op en loop ik richting de deur. Blijkbaar gaat het mijn klasgenoten te langzaam, want ik word vol door de deuropening geduwd. Aan alle kanten lopen mijn schoolgenoten mij voorbij. Af en toe botst er iemand tegen me op. Aarzelend zet ik een aantal stappen in naar voren. Waar moet ik heen? Ik besluit de grote massa maar te volgen. Zij weten waarschijnlijk wel, waar je de pauze ‘moet’ doorbrengen. Ik trek mijn blouse goed, recht mijn rug en volg de meute. Ondertussen zoek ik in mijn tas naar het briefje dat de rector vanmorgen aan mij gegeven heeft. Daar staat mijn kluisjesnummer opgeschreven. Als ik het ruwe papier in mijn handen voel, haal ik mijn hand uit mijn tas en ik doe de rits weer dicht. Ik ontvouw het papiertje en kijk naar het getal wat er op genoteerd staat.



Ik kijk naar de kluisjes, die tegen de muur staan, en zie dat ik bij het nummer 398 ben. Ik moet dus nog wel even doorlopen. Zwijgend volg ik de rest van de school weer. Als er aan het einde van de gang een splitsing is, kiest iedereen de rechter gang. Ik besluit hetzelfde te doen en zie dan de plek waar iedereen naar op weg is: de kantine. Tot mijn grote vreugde valt mijn blik op een kluisje met het nummer 456. Direct stap ik erop af. Ik pak mijn schoolpasje uit mijn tas en haar de pas door de gleuf. Tot mijn verbazing lichten de lampjes rood op, in plaats van groen. Nogmaals haar ik de pas door de daarvoor bestemde gleuf. Huh? Weer rode lichtjes. Houd ik de pas dan verkeerd? Ik probeer het nogmaals, maar nu met de pas omgedraaid. Weer lichten de rode lampjes op. Ik raak lichtelijk in paniek. Waarom werkt het nou niet? Ik doe toch precies wat de rector mij heeft uitgelegd? ‘Wat doe jij met mijn kluisje?’ Verschrikt draai ik mij om. Een lange blonde jongen kijkt mij vragend aan. ‘Eh…’ stamel ik, ‘dit is toch mijn kluisje?’ De jongen schiet in de lach. Ik ben verbaasd. Waarom moet hij nou lachen? ‘Dat zou je wel willen, hè?’ ‘Huh, wat?’ Stamel ik. ‘Dat dit jouw kluisje is?’ Ik haal mijn schouders op. Even is de jongen afgeleid door een meisje, die hem een kust op zijn wang geeft. De jongen pakt haar hand vast en gebaart naar mij. Het meisje kijkt me nieuwsgierig aan. Kort lacht ze naar me. ‘Jas, dit is eh…’ De jongen kijkt me even hulpeloos aan. ‘Alice.’ Vul ik zijn zin zachtjes aan. De jongen knikt. ‘Ja, dit is Alice en ze probeert in te breken in mijn kluisje. Jas lacht. Ze reikt me haar hand aan. Ik pak hem vast. ‘Jasmine, aangenaam. Ben je nieuw hier?’ Ik knik verlegen. ‘Cool.’ Merkt de jongen op. ‘Laat me je briefje eens zien. Je weet wel, met het kluisjesnummer erop.’ Snel steek ik het briefje naar voren. Jasmine pakt het van me aan en vouwt het open. Dat schiet ze in de lach. ‘Nou Ash, ze heeft wel gelijk. Volgens dit briefje moet ze bij dit kluisje zijn. Ash trekt het briefje uit, ik vermoed, zijn vriendinnetjes handen. Zijn ogen worden groot. Hij trekt het mijn pasje uit mijn handen en haalt het door de gleuf. Gelukkig kleuren ook bij hem de lichtjes rood. Even krabt hij aan zijn hoofd. ‘Ik denk dat je bij kluisje 465 moet zijn. Meneer Johnson heeft het vast verkeerd opgeschreven.’ Jasmine knikt. ‘Natuurlijk, want Rose is net weggegaan en zij had dat kluisje.’ Ik zucht opgelucht. Het lag dus niet aan mij. Ash grijnst naar me. ‘Ik ben Ashton. Welkom op deze school.’ Ik bloos. ‘Dankjewel.’ ‘Kom!’ De jongen pakt mijn hand beet en trekt me mee richting de kantine. Lachend loopt Jasmine achter ons aan.

Als we bij een tafel achter in de hoek zijn aangekomen, stopt Ashton met lopen. ‘Jongens, dit is Alice.’ Twee paar ogen kijkt mij nieuwsgierig aan. ‘Ga zitten.’ Zegt een van de twee jongens. Verlegen neem ik plaats aan de ronde tafel. ‘Waar is Luke?’ Vraagt Ashton. De Aziatisch ogende jongen haalt zijn schouders op. ‘Ik denk dat hij wat te eten aan het halen is.’ De andere jongen knikt. ‘Maareh, wie is dit meisje, Ash?’ Gelijk zijn weer alle ogen op mij gericht. ‘Misschien kan ze dat het best zelf vertellen.’ Merkt Jasmine op. ‘Eh…’ stamel ik. ‘Ik ben Alice. Ik ben 16 jaar oud, woon sinds kort hier in Sydney. Ik heb een zusje Rachel. Zij gaat ook naar deze school. Ik houd van muziek en fotograferen.’ Verlegen kijk ik te tafel rond. Iedereen knikt goedkeurend. ‘Waar kom je vandaan?’ Het is Jasmine die het vraagt. Nog voordat ik antwoord kan geven, hoor ik een stem van achter, die het juiste antwoord geeft. ‘Ze is Brits, dat hoor je gelijk.’ Verbaasd draai ik me om. Een blonde jongen staat achter me. Hij heeft een dienblad in zijn handen. ‘Lukey!’ Schreeuwt Asthon blij. De blonde jongen is dus blijkbaar de Luke, waar ze het al eerder over hadden. Luke neemt plaats aan de tafel en begint aan zijn broodje gezond. Even zijn we allemaal stil. ‘Trouwens, wij zijn Michael en Calum.’ Zegt de Aziatisch ogende jongen. ‘Welkom op deze school.’ ‘Waarom ben je eigenlijk verhuisd?’ Vraagt Jasmine. ‘Mijn vader kreeg een andere baan aangeboden.’ Calum knikt. ‘Rot voor je.’ ‘Waarom zou dat nou weer rot zijn?’ Vraagt Michael. ‘Gewoon dan moet je al je vrienden achterlaten enzo.’ ‘Dus,’ zegt Michael, ‘hier kan je dan toch weer nieuwe vrienden maken en dan heb je opeens dubbel zoveel vrienden.’ Al snel ontstaat er een discussie tussen Ashton, Calum en Michael. Luke houdt zich afzijdig en speelt een beetje met zijn telefoon. Jasmine schudt haar hoofd. ‘Zo gaat het altijd.’ Fluistert ze. ‘Trek je er maar niet teveel van aan.’ Ik zucht. Ik ga ze maar niet vertellen dat ik in Engeland eigenlijk niet echt vrienden had, op Lucy na dan.’


#CalumFact Calum is niet Aziatisch! Hij is half Schots en half Kiwi. (Nieuw Zeelands)


What do you think? Let me know!
Love ya!
X