#08

'Alsjeblieft.' Mijn ogen waren bloeddoorlopen, mijn snikken hard en heel mijn lichaam trilden. Hij had het voor elkaar. Ik smeekten hem op mijn bloten knieën en het enige wat hij deed was bij de deur staan en me emotieloos aankijken. 'Alsjeblieft.' Herhaalde ik zachtjes. Mijn hand die ik zo lang naar hem uit had gestoken liet ik in de lakens vallen. Ik wist dat het geen zin had, maar ik wilde het zo graag. Het kloppen op de deur en de kwade stemmen die er achter vandaan kwamen werden net zoals altijd genegeerd en ik leek ze niet eens meer op te merken. 'Doe het voor mij.' Ik probeerde het wel, maar de laatste keer dat Louis werkelijk iets voor me gedaan had leek opeens een eeuwigheid geleden. En misschien was dat ook wel zo. Ik had de dagen geteld en het waren er veel.
Als een lappenpop kroop ik over het bed. De lakens die vannacht nog zo zacht waren leken nu wel schuurpapier onder mijn blote huid. De grond onder mijn voeten leek wel drijfzand en ik leek maar niet bij Louis te komen. Alsof ik op een loopband stond. 'Je weet dat ik het niet kan.' Emotie. Louis toonden na maanden dan eindelijk weer emotie. Zijn blik stond gebroken en zijn ogen weerspiegelde van het traanvocht wat zich er in schuil hield. Wild schudden ik mijn hoofd en mijn tranen vlogen nog net niet in de rondten. 'Maar.' 'Het kan niet!' Ik kneep mijn ogen dicht van angst door Louis zijn vele stem die door de kamer schoot. Meteen wende ik mijn hoofd af en kromp ik iets in mekaar. Louis zijn houding jaagde me angst aan. Zijn gespannen spieren, samengeknepen vuisten en rode ogen. 'Hazza.' En nu stond hij ook nog eens heel dichtbij. Maar zijn stem was kalm en klonk vreemd genoeg net zo gebroken als die van mij. Ik sloeg mijn ogen op en toen ik ook de tranen over Louis zijn wang zag rollen begon ik alleen maar harde te huilen. Ik wierp me in zijn armen en duwde mijn lichaam zo stevig tegen hem aan, dat ik het gevoel had dat ik elk moment door hem heen kon vallen. 'Ik mis je zo erg.' Het waren zijn worden en een hoge piep kwam uit mijn keel en ik duwde mijn gezicht in de zijne. 'Ik jou ook.' Meer dan iemand ooit zou begrijpen. Hij was zo dichtbij, maar veder weg dan ooit. Louis zijn lippen plakten op mijn gezicht en zogen zich vast tussen de tranen. Heel even had ik hoop. Hoop dat het weer net als vroeger werd. Voordat de fans te dicht bij de waarheid kwamen en ons leven werd omgegooid. Ondanks dat niemand de waarheid wist, buiten ons vijf jongens, waren we toch op onze vingers getikt. Larry Stylinson leek te echt, Louis moest een vriendin zoeken en het was nooit meer hetzelfde geweest. Ons liefdeleven was veranderd in gevoelloze seks en woordeloze gesprekken, terwijl mijn hart schreeuwden om aandacht. 'Ik kan het niet meer aan.' Iets wat al zo lang duidelijk was, kreeg ik nu pas over mijn lippen. Ik wilde hem zeggen dat af en toe een aanraking goed zou zijn. Een lach of een kneepje in mijn been. Maar hij zou het niet doen. 'Maak het niet kapot.' Mijn lippen bewogen wel, maar mijn stem was zo zacht dat ik me afvroeg of Louis het wel gehoord had. En daar ging mijn houvast. Zijn ijsblauwen ogen keken me schuldbewust, maar vastbesloten aan. 'Het is al kapot.' De grond leek onder mijn voeten te verdwijnen en het enige lampje dat nog in mijn duisternis branden werd meedogenloos uitgeblaast. Mijn wereld stopte me draaien en wat deed ik. Ik knikten enkel langzaam, terwijl de zuurstof uit mijn hersenen leken te verdwijnen. Ik wist wel dat Louis me kusten, maar ik voelde het niet. Ik wist wel dat hij me vertelde dat hij me zo wel bij het eten zag, maar ik hoorde hem niet. Mijn lichaam leek verlamt en ik leek niets meer binnen te krijgen. Ik wist dat ik moest gillen en Louis moest smeken om te blijven toen hij langzaam de kamer verliet, maar mijn keel was kurkdroog en mijn lippen leken bevroren. De koude wint die tegen mijn lichaam aansloeg leken op messteken, maar het deed me niets.

'Harry!' In een keer liet ik al mijn adem los en kwam er een hoge piep mijn keel uit. Ik wist niet hoe lang ik was blijven staan, maar mijn lichaam was zo koud, dat het wel uren leek. Zayn zijn warmen handen lieten me ontdooien en het zachte stof van mijn badjas omsloot mijn huid. Pas nu besefte ik wat er net gebeurt was. Louis had het uitgemaakt en ik had hem zonder tegenspraak laten gaan. Mijn wereld leek opnieuw in te storten en zoals altijd was Zayn er om me op te vangen.