Chapter 38

“Danny.. Ben je hier ergens?” Met harde passen nam ik mijn benen expres wat hoger in de lucht. De grond hier was vol gestrooid met bladeren met daaronder allerlei modderplassen. Ik moest er niet aan denken om met mijn voet in zo’n diepe plas te recht te komen. Een kluns was ik zeker, ik zag het al helemaal voor me.. Ik zou blijven haken met mijn laarzen in de modder waardoor ik voorover zou vallen. Recht met mijn gezicht in de modder. Ik grinnikte, ik was soms echt zo’n kluns. Ik had wel vaker van dat soort acties. Nu begon ik me wel af te vragen hoe Danny het met me kon volhouden. Of niet, want hij was net wel boos weggelopen van me. Anders was ik hier nu niet op zoek geweest. “Danny?” riep ik nog een keer. Terwijl ik om me heen keek hoorde ik wat kraken. Vlug draaide ik me om, straks was het iets.. misschien wel Danny. “Danny?” angst was duidelijk hoorbaar in mijn stem. Niks reageerde en het geluid werd alleen maar erger. Het was duidelijk hoorbaar hoe iemand op een aantal takjes aan het lopen was, waardoor de takjes door midden werden gebroken. Ik voelde mijn bloed koken terwijl ik het doormijn aderen voelde stromen, ik was bang. Écht bang. Ik vond het niet erg om het toe te geven. Stapje voor stapje liep ik op de bosjes aan. Het was een grote bos, vol met bladeren waaraan doornbladeren zaten. Zonder op te letten waar ik liep keek ik voor uit. Ik had beter op moeten letten waar ik liep, daar kwam ik al snel achter. “Waaah..” Een gil ontsnapte uit mijn keel. Ik gleed naar beneden met mijn been en al snel voelde ik mijn been vochtig worden door de modder. “Gadverdamme, dat heb ik weer.” Zuchtend trok ik mijn been eruit, wat moeilijk ging. Voor de tweede keer zakte ik terug. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat er vlak naast mij een klein struikje stond waaraan veel takken zaten. De takken zagen er aardig stevig uit, of ze me zouden kunnen houden zou ik vanzelf merken. Het was of dat proberen, of steeds terug vallen in deze modder. Het was dus het een of het ander, en ik had mijn keuze a l snel gemaakt. De modder drong mijn laarzen binnen. De koude rillingen bleven maar over mijn rug heen schieten. God, wat zou ik blij zijn als ik uit deze troep was. Met mijn linkerhand pakte ik de tak vast zodat ik met mijn rechthand de harde grond voor me kon vastpakken, zodat ik mezelf omhoog kon hijsen. Mijn voeten probeerde ik op een grotere steen te zetten die midden in de modder plas lag. “Hm..” met veel moeite kon ik dit keer ook mijn linkerbeen kwijt. Ik hees nog een keer goed aan de tak en trok mezelf er al iets verder uit. Een opluchtend gevoel kwam meteen opzetten, helaas was dat maar voor even. Al snel viel ik weer terug. Dit keer een stukje verder in de modderplas, een stukje waar het nog dieper was. “Godverdomme.” Mompelde ik boos. Het zag er niet naar uit dat ik hier in mijn eentje ging uitkomen. Het modder stond nu tot mijn heupen. Ook al zat ik niet helemaal in de modder, zo zag het er wel uit. Ondertussen was niks meer schoon gebleven. “Danny.. Help?” ik probeerde Danny te roepen, in de hoop dat hij me zou horen zodat hij me kon helpen. Maar er kwam geen gehoor, waar zou Danny zitten?