De kleur van thuis

Denise liftte haar vingers. Ze wreven over haar nek, kietelden achterhaar oor. 'Wakker worden', fluisterden zij.
Oh, maar ze lag zo heerlijk op het bed. Het kussen was zo zacht. En haar dekens om haar heen waren precies warm genoeg. 'Wakker worden', fluisterde een tinteling die zich over haar rug, naar haar benen, verspreidde. 'Je hebt al zo lang, zo heerlijk, geslapen. Het is tijd om de dag tegemoet te komen'
'Ohw, oké', mompelde Denise tegen zichzelf. Nog heel even uitrekken. Dan kon de dag beginnen.
Haar wimpers persten het laatste slaapzand fijn. Toen openden haar ogen. Alles was anders. Alles.
Voor haar lag niet de bekende wereld, haar hemelsblauwe muren of de scheve houten balken. De wand aan haar voeteneinde was niet volgeplakt met tekeningen; er hing er niet één. Dit kon haar kamer niet zijn.
'Wat is dit voor een droom?', mompelde ze. Want het leek immers verdacht veel op de droom van net. Misschien was het een vervolg. Maar alles voelde zo helder. Alsof het echt was.

'Rune'
'Spreek uw bericht in...'
Juist. Ze was weer te vroeg begonnen met praten.
'Piep!'
'Als jij weet waar Denise is laat het dan alsjeblieft weten. Olivier en Emily zijn naar jouw huis. Ze denken dat Denise het bos in is'
Toen pas bedacht ze dat ze ook Denise zelf kon bellen. Dus probeerde ze dat. Alleen Denise nam natuurlijk niet op. Denise had nooit haar mobiel aan staan.
Hoe ging ze dit aan Falco uitleggen? 'Sorry dat ik het niet heb doorgegeven maar ze is spoorloos verdwenen, misschien wel door aliëns ontvoerd?', dat klonk niet zo overtuigend. Dat laatste kon ze maar beter weglaten. En ze herkende die jongen ergens van, die Falco. Werkte hij niet in die snackbar?
Ze kon het proberen om daar langs te gaan. Wie weet wou hij wel helpen zoeken. Dan kon hij het doorgeven als hij haar ergens in de stad zag.
Daarom besloot Romé om eerst naar huis te gaan om haar fiets te pakken en gelijk daarna weer op zoek te gaan.
Het duurde niet lang voordat Romé thuis kwam. Ze opende de deur naar de woonkamer. Hopelijk had iedereen het te druk om op haar te letten. Ze deed net of er niks aan de hand was. Om wantrouwen of vragen te voorkomen nam ze snel een glas sinaasappelsap en een koekje. Met het koekje in haar mond sloop ze naar de achtertuin. Te laat. Haar moeder legde net de krant weg.
'Hoe was school?'
Romé wees geïrriteerd naar het koekje dat nog half uit haar mond stak.
'Oh', zei haar moeder, en ze pakte de krant weer op.
Dat ging nog maar net goed. Als ze nu gaat vertellen dat ze een zoekactie begint naar een vermiste vriendin, denkt haar moeder dat Romé gek is geworden. En dan kan het nog wel even duren voordat zij zelfstandig de deur uit mag. En als zij het al gelooft, dan houdt zij haar alleen maar op. Of blijkt er zo niks aan de hand te zijn geweest terwijl de politie al voor de deur staat.
Nee, het is het best als haar moeder er niks vanaf weet. Dus rent ze zo snel mogelijk naar de schuur, nu toch niemand kijkt.
Tussen de stoffige spinnenwebben vindt Romé haar fiets. Net wanneer ze hem heeft gepakt en de schuur weer wilt sluiten, valt haar oog op iets kleins. Een opgerold lapje papier. Er zit een bruine ring omheen. Om de een of andere reden besluit ze hem in haar zak te stoppen en mee te nemen.

Emily en Olivier kwamen aan bij Runes huis. 'Enig idee waar ze heen zou gaan als zij het bos in zou gaan?' Emily zette haar fiets op de standaard.
Olivier dacht lang na. Hij had echt geen idee. Dit hele bos was Denises huis. Er was geen plekje dat zij niet kende. En dat waren er veel. Ze had een stuk of tien, twintig, bomen waar ze het liefst in klom. Een paar afgelegen open plaatsen waar ze graag lag. Maar het liefst wandelde of rende ze. Olivier wist nog niet de helft van de plaatsen te vinden. Hij wist geen eens of ze zochten naar een meisje of een vos op dit moment. Het was hopeloos.