Ninth Chapter

Mijn wekker haalde me ruw uit mijn slaap met een luide kreun draaide ik me nog een keer om in bed. “I don’t want to get up” mompelde ik zachtjes tegen mezelf. Toch wist ik dat ik uit bed zou moeten komen of ik zou school missen. Het moment dat mijn wekker opnieuw begon af te gaan besloot ik toch uit bed te komen. Met langzame stappen liep ik naar de badkamer. Ik keek naar mezelf in de spiegel en zuchtte. Mijn haar zag er weer prachtig uit. Niet dus. Ik haalde er snel een borstel door en stak het op in een hoge staart waardoor het iets minder opviel. Mijn haar werkte altijd tegen. Eenmaal terug in mijn kamer zwierde mijn tas over mijn schouder en trippelde de trap af. Ik propte een appel bij in mijn tas en stak er ook een in mijn mond. Ik nam rustig een hap en hoorde mijn zus naar beneden komen toen ik wilde vertrekken. “Hi” mompelde ze slaperig. Ze keek me met een vermoeide blik aan en ik grinnikte. “I’m off to school, tell mom I said hi” “okay, I will” antwoorde ze met een schorre stem. Ik liep de deur uit en huppelde bijna over straat. Ik had enorm veel zin om Zayn te zien. Halverwege de weg naar school bleef ik staan. Aarzelend dacht ik na. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om naar school te gaan. Daar bij kwam nog eens dat het gisteren zo leuk was met Zayn en de jongens natuurlijk. Ik kon gemakkelijk zeggen dat ik nog steeds ziek was. Nadenkend beet ik op mijn lip terwijl ik alle opties overliep in mijn hoofd. De kans dat Zayn op school was was enorm klein dus ging ik misschien beter niet naar school als ik Zayn wou zien. Maar het mocht natuurlijk niet op vallen dat ik spijbelde. Ik wilde alles behalve in de problemen komen. Mijn ouders zouden mij vermoorden als ze hier achter kwamen. Uiteindelijk besloot ik om toch naar Zayn te gaan. Gewoon eens kijken of hij er was en anders alsnog naar school gaan. Onwennig liep ik het steegje in. De plek waar de jongens altijd zaten was leeg en verlaten. Toen ik me omdraaide stond Louis plots vlak voor me. “Oh hi Louis” ik glimlachte kort en Louis keek me aan met een blik die me niet echt beviel. “Hi Amelia” hij grijnsde kort en zo onopvallend mogelijk zette ik enkele passen achteruit. Louis zette deze passen weer vooruit waardoor hij weer vlak voor mijn neus stond. Voorzichtig zette ik nog enkele stappen achteruit maar stond nu tegen de muur. “Hi Louis, hi Amelia’ klonk het opeens droog. Niall was aangekomen en keek ons lachend aan. “Hi Niall” klonk het boos van Louis. Met een dankbare blik keek ik de blonde jongen aan en die laatste gaf ij een korte knipoog. “Do you know anything about Zayn?” “yeah he’ll be here in a minute” Niall bleef glimlachen en Louis leek duidelijk boos omdat Niall hem had onderbroken. Ongeduldig zette ik me neer op een van de tonnen. Bij de gedachten alleen al dat Zayn hier zo meteen zou zijn kreeg ik een warm gevoel in mijn buik. De minuten leken enorm traag voorbij te gaan en toen Zayn eindelijk kwam aangelopen verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Die glimlach verscheen al snel toen ik Zayn’s bebloede gezicht zag. “Oh my god what happend?” ik liep meteen naar hem toe en ondersteunde hem. Een pijnlijke kreun verliet zijn mond en half mankend liep hij mee naar een van de tonnen. “The sharks?” Niall klonk niet eens zo verbaasd en Louis schonk Zayn geen aandacht. Die was duidelijk nog boos. Zayn knikte moeizaam en ging langzaam zitten. Ik scheurde zonder aarzelen een stuk van mijn T-shirt af en depte het bloed van zijn gezicht. “Oh my god babe” ik drukte voorzichtig een kusje op zijn slaap die dik was geworden. Zayn zijn gezicht vertrok van de pijn maar hij glimlachte zachtjes. “I’m fine…I’m used to getting beat up by them” hij probeerde zo stoer mogelijk te kijken maar je kon de pijn duidelijk van zijn gezicht aflezen. “Don’t worry, I’ll take care of you” ik drukte nu een kusje op zijn andere slaap en probeerde zo voorzichtig mogelijk om het bloed van zijn gezicht te deppen. “Why can’t you do something about the sharks?” ik keek de andere jongens aan en ze schonken elkaar de zelfde blik. “Oh we tried. That didn’t end very well” er viel een ongemakkelijke stilte en Louis was de eerste die begon te vertellen.