Hoofdstuk 117

Yuna

Ik word wakker omdat ik denk dat ik iets hoor. Als het stil is schiet er door me heen dat Ben terug is gekomen. Hij heeft de moeder van Alana gevonden, ze is niet hier in huis maar we gaan er naar toe rond de middag. Ik heb Alana nog niks vertelt maar besluit het als ik beneden ben meteen te doen.
Jack heeft meteen gezegd wat er hier allemaal is gebeurd. Ik heb hem dan ook meteen gesmeekt om niet boos te worden op Aiden. Hoewel hij heeft gezegd dat hij dat niet zou doen had ik het gevoel dat het niet helemaal eerlijk geantwoord was.
Ineens hoor ik verschillende stemmen beneden en zit ik recht op in bed.
‘Nee zo bedoel ik het niet!’ hoor ik Aiden zeggen.
‘Wat dan wel Aiden! Wat wil je dan zeggen!’ zeg Ben.
Aan zijn stem te horen kan hij volgens mij wel iemand vermoorden. Ik stap snel het bed uit en ren de trap af de keuken in waar niemand is.
‘Laat me los!’ hoor ik Aiden grommen vanuit de woonkamer.
Ik schiet de keuken uit en bots bijna tegen Jack op die net als ik de woonkamer in wil stormen. Hij schiet me snel voorbij en gaat tussen Aiden en Ben instaan.
Aiden is zo boos dat zijn ogen rood zijn en ook die van Ben zijn zo rood en kun je kunt hun scherpe hoektanden zien. Jack duwt de twee uit elkaar en ik kan alleen maar kijken.
Ben gaat zitten maar laat zijn ogen niet van Aiden afglijden. Aiden gaat tegen de muur staan en sluit zijn ogen.
Als Ben een opmerking maakt die ik niet heb verstaan schieten ze allebei weer naar elkaar toe. Zonder erbij na te denken schiet ik tussen de twee in en ineens staan ze allebei stil en zeggen ze niks.
‘Laat elkaar met rust’ roep ik door het hele huis heen. Er staan drie paar ogen meteen op me gericht en ineens is de angst weer terug.
‘Maar hij begon’ komt er van allebei de kanten. Ik schud mijn hoofd en zet de angst weg.
‘Het maakt me niet uit wie er begon’ zeg ik terwijl ik ze allebei aankijk.
‘Maar…’
‘Niks maar! Ben laat hem met rust en Aiden laat hem met rust. Is dat zo moeilijk?’ vraag ik.
‘Jullie lijken wel een stel kinderen. We hebben dit uitgepraat toch?’ zeg ik tegen Ben die meteen knikt.
‘Jullie hebben allebei een reden om boos te zijn, maar praat het dan uit zonder iemand pijn te doen’ zeg ik voorzichtig zodat ze niet meteen weer beginnen te vloeken en te schreeuwen.
Jack loopt na een tijdje te hebben gestaan de kamer uit en Ben laat zich in een stoel zakken.

‘Ben en de jagers hebben de moeder van Alana gevonden’ zeg ik na een tijdje.
Aiden knikt een keer en Ben reageert nauwelijks.
‘Ook goed! Dan zeg ik het haar zelf wel’ mompel ik en loop weg de kamer uit.
Gelukkig is Alana niet komen kijken, hoewel ze heeft het gehoord en dat is al erg genoeg.
Ik doe haar slaapkamer deur open en zie dat ze net als ik vanmorgen stijl overeind in bed zit en me vragend aankijkt. Ik ga naast haar op het bed zitten.
‘Ben is terug maar dat had je vast al wel gehoord’ zucht ik.
‘Heeft hij mama gevonden?’ vraagt ze hoopvol.
‘Zeker! En ze is hier in het dorp. We gaan vanmiddag naar haar toe’ zeg ik lachend.
‘Écht?’ roept ze en stapt haar bed uit. Ik sta op en loop achter haar aan terwijl ze haar kamer uitloopt en richting de woonkamer gaat.
Eenmaal daar aangekomen zit Ben nog steeds in dezelfde stoel en kijkt nors voor zich uit.
Alana loopt naar hem toe, geeft hem een knuffel en bedankt hem wel honderd keer. Volgens mij zie ik dat er een grijns op zijn gezicht komt.
Nu moet dat alleen ook nog bij Aiden gebeuren want hij ziet er niet zo vrolijk uit.