87.

Elena Johnson

We hadden besloten het nog niemand te vertellen. Morgen zouden we wel telefoontjes gaan plegen. Vandaag hadden we nog geen zin in medelijden van andere mensen. Toen we op weg waren naar het ziekenhuis, om Nate eindelijk te kunnen zien, ging mijn telefoon over. Het was Niall. Met een lichte tegenzin drukte ik de telefoon tegen mijn oor. 'Elena.' zei ik, terwijl ik met een pluk haar speelde. 'Met Niall,' klonk zijn Ierse accent aan de andere kant. 'Hoe gaat het?' vroeg hij. 'Goed,' antwoordde ik. Niall was even stil. 'Ik zag een foto op internet... Waarom moest je huilen? Is er iets ergs?' vroeg Niall bezorgd. Ik slikte en wist niet precies wat ik moest antwoorden. 'Nate ligt in het ziekenhuis. Hij heeft hersenvliesontsteking,' zei ik en ik hoorde hoe mijn eigen stem brak. 'Wat erg,' fluisterde Niall. 'Zeg het alsjeblieft tegen niemand, we willen niet dat dit als een lopend vuurtjes door iedereen verspreid wordt en dat de hele wereld het dadelijk weet.' 'Natuurlijk Elena, ik vertel zelfs Zayn niks,' beloofde de man me. Louis was ondertussen de parkeerplaats opgereden van het ziekenhuis. 'Maar we zijn nu bij het ziekenhuis. Ik bel je morgen wel weer, goed, Ni?' vroeg ik. 'Ja, sterkte Elena. Ik ben er voor je als je een keer uit wil huilen, of afgeleid wilt worden.' 'Dankjewel. Dag Ni.' 'Dag Elena.' Ik hing op en stapte de auto uit. Louis pakte mijn hand vast en samen liepen we het ziekenhuis in. Louis vroeg naar het kamernummer. Hij lag op de kinderafdeling op de eerste etage. We namen het trappenhuis en liepen de kinderafdeling binnen. Overal hingen vrolijke schilderijen, foto's en andere versiersels, alsof het hier een groot feest was. Ik had in de afgelopen maanden echt een enorme hekel aan ziekenhuizen ontwikkeld. Eerst mijn moeder, toen Harry, nu Nate. Hoe ver zou dit nog doorgaan. Hoeveel geliefden zouden er nog in het ziekenhuis belanden. Hoeveel meer pijn zou ik kunnen verdragen voor het fout gaat? Louis duwde de deur open en we liepen de kamer binnen. Er stond een kinderbed met hekjes. Op de muur was een lachende olifant getekend. Ik liep naar binnen en zag mijn kleine ventje in het bedje liggen. Meteen verschenen de tranen weer in mijn ogen. Hij zag er zo kwetsbaar uit, zo breekbaar. Het liefste wilde ik hem in mijn armen nemen en nooit meer loslaten, maar ik kon mezelf bedwingen. Ik ging naast het bed zitten en wreef met mijn vinger over zijn dunne armpje, zijn huid nog steeds grauw. In zijn andere arm zaten verschillende naalden, die via een buisje naar infusen liepen. Het enige wat me geruststelde is dat hij vredig lag te slapen, zonder pijn. Ze hadden hem eindelijk rustig kunnen krijgen. Louis' stem verbrak de stilte in de kamer. 'Hé ventje van me. Hoe voel je je?' vroeg hij, alsof hij daadwerkelijk een antwoord terug verwachtte van een 5 maanden oude baby. Nate kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Hij herkent je stem, Lou,' glimlachte ik. 'Denk je?' vroeg Louis verbaasd. Ik glimlachte. 'Ik weet het zeker.'