Introductie

Een dagboek bijhouden is de laatste tijd ook al te moeilijk geworden. Ondanks dat het mij zo oplucht om te schrijven, vind ik er gewoon de tijd of zin niet voor. Misschien dat ik dan maar gewoon een blog moet bijhouden. Je moet je niet echt houden aan een tijdschema of alleen maar de gebeurtenissen van die dag, je schrijft gewoon alles op wat in je opkomt of wat je dwarszit.
Zal ik dan ook maar beginnen met het eerste dat me dwarszit en mij zelfs pijn doet?
Ik begin er dan maar gewoon ineens aan. Het zit namelijk zo dat ik problemen op school heb, en deze keer heeft het niets met de leerstof te maken.
Ik heb namelijk problemen met de meisjes van mijn klas. Als het van mij afhing, waren wij jaren bevriend gebleven, maar dat mocht niet zijn. En dat allemaal omdat er één persoon er niets beter op had gevonden als bezigheidstherapie om mijn leven te verpesten en mij bij iedereen zwart te maken. En nee, ik overdrijf niet als ik zeg dat ze mijn leven heeft verpest. Ondanks dat ik nog wel vrienden heb buiten de klas, voel ik mij wel opeens weer eenzaam, vernederd, gekwetst, onzeker, gebruikt en alle andere negatieve dingen die je maar kunt bedenken. Het voelt net zoals vroeger, toen ik gepest werd vanaf het 4de leerjaar tot en met het 1ste middelbaar. Toen werd ik ook gebruikt en telkens als ze mij niet meer nodig hadden, ze bevredigd waren, als de eerste beste slet weer aan de kant gedropt. Dat is de beste beschrijving die me nu te binnen schiet. Gebruikt voor mijn liefde, hulp en affectie op momenten dat ze niemand hebben, uit hun leven gebannen wanneer ze dat wel hebben. Volledig naakt, geen bescherming, beroofd van de liefde, het vertrouwen in anderen. Je hebt niets meer want je hebt het allemaal weggeschonken en niets in de plaats gekregen.
Soms wil ik gewoon de makkelijkste weg nemen, er volledig tussenuit knijpen. Op reis naar een plaats waar je voor eeuwig kunt rusten, waar er geen misbruik van het goede in een mens kan gemaakt worden. Gewoon je ogen sluiten om ze voor altijd te laten rusten. En weet je, dat aanbod wordt steeds aanlokkelijker. Maar dat beetje trots ga ik ook niet opgeven. Mijn beslissing tussen leven en dood, mijn gevecht tegen de pijn is het enige waar ik nog zelf controle over heb.
Als je deze tekst hebt gelezen moet je waarschijnlijk denken dat ik enkel het slachtoffer ben, maar versta mij alsjeblieft niet verkeerd, ik ben ook geen heilige. Ik maakt ook elke dag fouten, ik kwets soms ook mensen. Maar is het niet logisch dat een gekrente ziel, een persoon die niets anders heeft gekend, zijn gevoelens er soms ook moet uitlaten? Ik denk dat een verschil wel is dat ik mij achteraf altijd schuldig zal voelen, dat ik de persoon altijd weer zal vergeven en zal helpen, in de hoop op een beetje affectie als dank. En dan zijn we weer bij af. Je stelt jezelf weer, tegen beter weten in, open voor de mensen die je achteraf alleen maar weer zullen breken.

Ondanks dat ik nog steeds die mensen help, zie ik nu wel wat voor karakter ze hebben. Zo heb je de wolf in schapenkleren. Zij ziet er op het eerste zicht dan wel lief en onschuldig uit, maar als je goed kijkt, zie je al de arrogantie en sluwheid op haar gezicht. Ze zegt niet veel, maar wanneer ze haar mond opent, brengt ze met haar scherpe tong en tanden woorden uit die diepe wonden maken die nooit meer volledig zullen verdwijnen, littekens voor het leven. Dan heb je nog de slangen. Ja, er zijn meerdere slangen, twee om precies te zijn. Je kunt zo zien hoe listig ze zijn, maar je geraakt gehypnotiseerd door hun ogen, hun taal, en voor je het weet, zit je in hun sterke wurggreep. Maar er is een verschil tussen iemand laten stikken of verstrikken. Mijn slangen laten mij stikken en verstrikken de andere in hun leugen, beloftes, omkoperijen,… . Dat zijn zowat de voornaamste. Laten we zeggen dat de andere grotendeels muggen zijn. Ze nemen van jou wat ze nodig hebben om te kunnen overleven, en laten jou achter met jeukende, irritante plekken.