Hypnose

Om 8 uur komt Emma mijn kamer binnen om me wakker te maken. Ik hoor aan binnen komen en draai naar haar toe. ''Opstaan. Het is maandag. Je moet naar school.'' Ik zucht en trek mijn kussen onder mijn hoofd vandaag. Ik gooi die naar haar toe. Lachend gooit ze hem terug en rent de kamer uit. Met een glimlach op mijn gezicht klim ik mijn bed uit. Ik pak de spijkerbroek van mijn stoel en een t-shirt met een vest ui de kast. Ik steek mijn haar en na snel de badkamer ingedoken te zijn, loop ik naar beneden. Ivan is aan het stofzuigen en ik kan net de stang ontwijken. ''Sorry.'' Roept Ivan. Ik steek mijn hand en laat het daarbij. Ik pak een krekker met kaas en laat alvast een emmer met water en sop vollopen. Net voordat ik hem uit de wasbak wil pakken, is Ivan me voor. ''He, ik wilde gaan dwielen.'' Ivan lacht me toe en duwt me opzij. ''Ga jij nou maar zitten. Ik heb dit zo gedaan.'' Zuchtend pak in mijn kop thee en ga aan het eiland zitten. De meiden lopen gillend door het huis. De een is weer hun schoenen kwijt, de andere hun jas. Glimlachend volg ik hun beweging. ''Hee, het is nu wel echt tijd om te gaan, anders komen jullie te laat. Roep ik naar de meiden. Van verschillende kant hoor ik een ja terug. Na 5 minuten gaan ze de eindelijk de deur uit. Als Ivan klaar is met dweilen komt hij naast me zitten. Het wachten is op Leah. ''Tot hoelaat heb jij school vandaag?'' Ik pak mijn telefoon erbij om het te bekijken. ''Oow, das lekker. Engels valt uit. Dus ik hoef pas om kwart voor 11 te beginnen. En dat betekend lekker geen toets.'' Ik scrol omlaag op mijn rooster. ''Ik heb maar tot 1 uur school.'' Ivan knikt. ''Nou dat komt dan goed uit. Nadat de kinderen gegeten hebben kan ik meteen naar jou school rijden. Jij hebt het adres, toch?'' Ik knik. ''Hij staat in mijn telefoon. En weet je zeker dat je mee kan?'' Vraag ik voor de zekerheid. Ik vind het echt heel lief dat hij het aangeboden heeft, maar hij heeft een eigen bedrijf, dus dat is druk. '' Als ik zeg dat ik mee ga, ga ik mee.'' Glimlachend knik ik. Duidelijk. Leah komt beneden. ''Goedemorgen. Zijn de meiden al weg?'' Ik kijk op. ''Ja, ze zijn nu gelukkig optijd weggegaan.'' Ze knikt en pakt haar tas. Mijn school is hier ook niet zo ver vandaag. Normaal gesproken ga ik op de fiets en dan ben ik er. Maar omdat Ivan me vanmiddag van school komt halen, ga ik lopend. Het is droog buiten, gelukkig. ''Wij gaan ervandoor. Ik zie je vanmiddag.'' Ik zwaai naar ze en pak dan een boek ga op de bank liggen. Natuurlijk heb ik geen bladzijde gelezen als ik weg moet. Ik moest alleen maar denken aan wat er vanmiddag gebeuren gaat. In mijn hoofd zie ik voor me wat ik misschien te zien krijg. Natuurlijk zijn ze allemaal anders. Ik ben ook wel bang. Wil ik wel weten wat er gebeurd is? Mijn hersenen hebben het niet voor niets diep weggestop. Nee, Ginny, dit doe je om de mensen van wie jij houd te beschermen. Zuchtend leg ik het boek terug in de kast en pak mijn spullen voor school bij elkaar. Ik heb nog een half uur en loop op mijn gemak naar school. Het is koud, maar gelukkig regent het niet. Ik gooi de boeken die ik nodig heb in mijn kluisje als ik op school aangekomen ben. Ik slenter de aula in en kijk rond naar een bekende. Ik zie Jade verder op staan. Ik loop naar haar toe. Ze staat te praten met een jongen. Bruin haar, vrij lang en een lieve glimlach. ''Hee.'' Zeg ik en ik kom er bij staan. ''Hee, '' Zegt Jade terug. Doet niet de moeite om ons voor te stellen. De jongen denk daar anders over. ''Goedemorgen, ik ben Lesley.'' Hij steekt zijn hand uit. ''Ik ben Ginny.'' We schudden elkaar de hand. Ik krijg een beetje een appart gevoel bij deze jongen. Alsof hij heel veel geheimen heeft. We laten de handen los. Jade pakt het gesprek weer op. Ik probeer het te volgen, maar ze legt me helemaal niks uit. Uiteindelijk gaat de bel en we lopen naar de klas. Lesley neemt afscheid en loopt de andere kant op. ''In welke klas zit hij?'' Vraag ik aan Jade. '' IN de 6e van VWO. En hij word helemaal van mij.'' Ik kijk haar even verbaast aan. Ze praat er over als of het een boek ofz is, die zij wil hebben. Ik haal mijn schouders op. Ik kan er beter ook maar niet naar vragen. Dat gaat eeuwig duren. Maar Jade begint er toch over te vertellen. Ik luister maar met een half oor en op het moment dat ze me aankijkt voor reactie, vraag mevrouw Greet voor stilte. De twee lessen die ik heb, waren zo voorbij. Ik strompel de school weer uit en ga op het bankje zitten. Ivan is natuurlijk weet te laat. ''Het word echt tijd dat het lente gaat worden vind je ook niet?'' Amy komt naast me zitten. ''Hee, Am.'' Ik kijk haar vragend aan. Ze weet op welk antwoord ik wacht. ''Ook leuk om jou te zin hoor, Gin.'' Zegt ze plagerig. ''Mijn moeder wilt weer terug verhuizen.'' Ze komt weer terug. ''En haar nieuwe man dan?'' Daarvoor heb je nou facebook. '' Die ging er uiteindelijk mee akkoord. Maar ik had 1 voorwaarden. Ik wilde terug naar deze school.'' Ik glimlach, maar weet dat het niet overtuigend genoeg is. ''Top.'' Oow, wat kwam dat er belabbert uit, zeg. ''Nou, jij bent blij.'' Zuchtend bied ik mijn excusses aan. ''Het spijt me, heb gewoon veel aan mijn hoofd. En ik vertel je er later wel over. Mijn taxi is er, dus ik met gaan.'' We geven elkaar een knuffel. ''Ik smsje vanvond wel.'' Roept ze me nog na. Ik stap aan de pasagiers kant in. ''Hee meis.'' Zegt Ivan als ik mijn riem om doe. 'Hee.'' Ik pak de navigatie en voer het adres in. De hele weg naar de therapie center praten we over van alles en nog wat. Al snel zijn we er. Het gebouw dat me overschaduwd is wit, te schoon. Ook binnen is het hygienisch wit. Ik loop naar de balie en meld me aan. ''Neem de lift naar de tweede verdieping en wacht daar in de wachtkamer.'' De vrouw kijkt me onaardig aan. Ik bedank haar toch en we lopen naar de lieft. ''Lekker vriendelijk.'' Hoor ik Ivan mompelen. Deze plek geeft me de kriebels. Ik hoop dat het snel voorbij is. We hoeven niet lang te wachten. Er komt een vrouw gekleed in wit en een toch wel vriendelijk gezicht de wachtkamer binnen. ''Ginny Souls.'' Zegt ze en kijkt vragend rond. Ik sta op en Ivan loopt achter me aan. De vrouw gaat een kamer binnen en houd de deur voor me open. ''Neem maar plaats op de sofa.'' Zegt ze als ik langs haar heen loop. Ivan gaat zitten op de stoel het verste weg. Zo is hij er wel, maar niet helemaal aanwezig. ''Ik heb begrepen dat u graag een onderdrukte herrinering naar boven wil halen.'' Ik knik. ''Dat klopt.'' Ze schrijft wat op haar blaadje. ''Ik zal u in het kort vertellen wat we gaan doen. Een onderdrukte herrinering is vaak een traumaische ervaring. Het betekend niet dat de herrinering vergeten, hij is nog wel aanwezig. Wij gaan deze boven halen door hypnose. Hypnose is een kunstmatige gecreerde staat van bewustzijn waarin men ontspannen en geconcentreert is op een onderwerp. Zelfhypnose. Ik begeleid je naar deze staat. Laad u door mij leiden en laat alles om u heen gaan. Maakt het u alstublieft gemakkelijk op de sofa.'' Ik doe wat ze zegt. ''Voordat ik u vraag te vertellen wat u nog van de dag weet, wil ik u vragen of u die dag gedronken heeft of misschien iets gebruikt heeft?'' Ik hoop dat het procedure is, want als ze werkelijk waar denkt dat ik het door door vergeten, dan ... ''Nee.'' Mijn antwoord is kort en koud. Ik hoor gekrabbel. ''Om welke dag gaat het?'' De datum vergeet ik nooit meer. ''13 februari.'' Weer gekrabbel. ''Zou u willen beginnen met vertellen van deze dag.'' Ik sluit mijn ogen. 'De dag zelf ging als alle andere dagen. Ik stond op voor school. Maakte brood klaar en zei mijn moeder gedag. Mijn vader was al aan het werk. Ik had een lange dag school en was pas om half 5 thuis. Ik ben meteen begonnen met het laatste huiswerk voor de volgende dag. Daarna ben ik voor de tv gaan zitten. Mijn vader kwam thuis om half 7 en toen gingen we meteen eten.'' Ik houd op met praten. Verder weet ik het niet. ''Zie het voor u. U zit aan tafel met u ouders. Wat eten jullie?'' Ik zie het beeld voor me. ''Boerenkool.'' Zeg ik, terwijl ik mezelf aan tafel voel zitten. De stem van mijn begeleider valt helemaal weg. Ik schuif mijn bord naar voren. ''Ik heb veel te veel opgeschept.'' Zeg ik zuchtend en ik zak verder onderuit. Mijn ouders lachen zachtjes. ''Zoals altijd.'' Zegt mijn vader. ''Je ogen zijn altijd groter dan je maag.'' Deze uitspraak doet mijn moeder altijd. Ik schep altijd te veel op. Dan vult het duintje van mijn mobiel de kamer. Ik reik er al naar voordat ik vraag: ''Zou ik mogen opnemen?'' Mijn ouders knikken. Het schermpje vertel me dat het nummer mij onbekend is. ''Hallo?'' Het is even stil en ik hoor gehijg. ''Je leven gaat drastisch veranderen vanavond.'' Ik kijk naar mijn vader als ik zeg: ''Wat bedoel je daarmee?'' De man aan de andere kant herhaalt de zin.''Je leven gaat drastisch veranderen vanavond.'' Ik besluit op te hangen. ''Waar sloeg dat op?'' Mijn vader pakt de pan met boerenkool van de tafel. ''Wat zei hij?'' Ik help met afruimen. ''De man bleef maar herhalen dat mijn leven drastisch ging veranderen vanavond.'' Mijn ouders weten er niks op te zeggen. Het is vast een grapjes die dit leuk vind. Na het afruimen van de tafel gaan we met zijn drieen op de bank hangen zoals elke avond. Er gebeurt niks vreemd meer, tenminste. Tot dat we iets horen breken in de keuken. Mijn vader staat op en loopt op het geluid af. Al snel volgt mijn moeder. Ik lig lang uit op de bank als ik mijn moeder hoor gillen. Ik spring op en ren naar de keuken. Het eerste wat ik zie is het bange gezicht van mijn moeder. Er staan twee mannen naast haar. Ze houden haar vast. ''Rennen.'' Gilt ze, voordat een van de mannen een mes in haar buik steekt. Ik volg haar naar beneden en zie dan mijn vader liggen. Misselijk draai ik mijn hoofd weg en doe wat mijn moeder zei. Ik draai me om en krijg een klap in mijn maag. Ik kijk omhoog naar mijn belager. Felle groene ogen staren me boosaardig aan. Ik zak door mijn knieen van de pijn als hij me nog een keer slaat. Hij sleurt me aan mijn haren mee naar de stoel. Hij bind me vast. Samen met zijn maatjes loopt hij naar de gang. Ik probeer niet naar mijn ouders te kijken en staar daarom naar de deur. Ik hoor gemompel op de gang. ''Waarom mogen we haar niet vermoorden?'' Vermoorden? ''We hebben haar nodig. Later. Ze is belangrijk.'' Die stem doet me rillen, ik ken die stem maar al te goed. Ik hoor een grom en de deur vliegt op. De man met de groenen ogen komt binnen en slaat me volop in mijn gezicht. Ik verlies mijn bewustzijn. Ik open mijn ogen en zie de mannen om me heen staan. Ik lig op een bed en mijn armen zijn vast gebonden. Ze glimlachen alle drie naar me, een glimlach waar ik de kriebels van krijg. Dan buigt er een naar voren. Ik begin te gillen en met mijn benen te spartelen. ''Ginny, Ginny. Rustig maar.'' Ik open mijn ogen en kijk in het bezorgde gezicht van Ivan. ''Het is voorbij.'' Zegt hij om me gerust te stellen. Hij helpt me overeind en houd me vast in zijn armen. Zonder iets te zeggen tegen de vrouw verlaten wij de kamer.