Hoofdstuk 65

*** Jamie's pov ***

"Hier jongen, dat heb je wel verdiend." zeg ik terwijl ik de jongeman snel wat geld in zijn handen stop. "Dat hoeft u toch helemaal niet te doen." glimlacht hij. "Dat weet ik, maar je verdient het." Dankbaar neemt hij het aan en verlaat dan mijn kamer. Meteen begin ik mijn koffers al uit te pakken.
Het eerste dat ik vind zijn de foto's met Jack en de rest van All Time Low. Al gauw krijgt de foto van Jack en mij een ereplaatsje op het nachttafeltje aan mijn bed. De rest zet ik op de vensterbank en de kast.
Als ik opnieuw naar mijn koffers ga vind ik de cd's van All Time Low. Meteen ga ik op zoek naar een radio en zet een cd op. Terwijl ik zachtjes meezing met de cd begin ik mijn kledijin de kast te leggen.

"Goedemorgen." hoor ik plots een vrolijke maar oude stem van achter mij. "Goedemorgen." begroet ik de man vriendelijk terug. "Komt u niet liever mee naar het reftertje op het gelijkvloers. We gaan liedjes spelen." stelt de man voor. "Dan kan u meteen kennis maken met de rest van de bewoners." probeert hij me te overtuigen. "Ik leg de laatste kleding nog in mijn kast en dan kom ik." beloof ik hem. "Zal ik u anders helpen?" stelt hij voor. Dankbaar dat hij dat voorstel doet kijk ik hem aan.... en dan vallen zijn ogen op. Ze komen mij bekend voor. "Scheelt er iets?" vraagt hij voorzichtig, waarschijnlijk stelt hij die vraag door de rimpels die zich nog (extra) vormen door het denken. "Ik bedacht me net iets, maar dat kan bijna niet." vertel ik hem eerlijk. "Ik dacht even dat uw ogen me wel heel bekend voorkwamen, maar ik weet niet meteen van waar." biecht ik verder op. "Kijk er nog eens in, misschien komt het zo wel terug." Een beetje onzeker kijk ik nog eens in zijn ogen. "Ik weet het niet meteen..." mompel ik lichtjes geïrriteerd. "Oh...my... God... Ik weet het... Je hebt diezelfde ogen die zo'n 60 jaar geleden mijn hart op hol deed slaan." schiet me plots te binnen. "Sorry, maar ik ken u niet... Misschien verwart u me met iemand anders." antwoordt hij. Radeloos knik ik en neem wat kledij uit mijn koffer.

"Weet u, ik heb het gevoel alsof ik u al langer ken.... En u doet me aan iemand denken..." bedenkt hij luidop na een half uur praten. "Ik heb hetzelfde gevoel..." Nog steeds breek ik mijn hoofd op zijn ogen, maar het komt maar niet. "Hoe... Hoe komt u aan... Die foto?" Niet begrijpend kijk ik hem aan. "Dat ben ik in de armen van een jongen die mijn hart op hol kon laten slaan... Waarom?" vraag ik verwonderd. "Be... Bent u... Bent u dokter Jamie?" Geschrokken kijk ik van de foto naar hem en terug naar de foto. "Jack Bassam Barakat, ben jij dat echt?" Een grote grijns verschijnt op zijn gezicht. "The one and only." Even vergeet ik dat ik stokoud ben en vlieg hem in de armen. "Ik heb je gemist." fluisteren we beiden tegelijk. "Kom mee, dan kan je de rest ook zien." glimlacht hij. "Hoe gaat het met hen?" vraag ik nieuwsgierig. "Van Vinny hebben we spijtig genoeg afscheid genomen." deelt hij meteen mee waardoor ik verslagen mijn hand voor mijn mond houdt. "We gaan nog één keer per week naar zijn graf. Wil je meegaan als we zondag gaan?" Snel knik ik, ik heb geen afscheid kunnen nemen van hem vijf jaar geleden dus zou ik dat graag nu doen. "Hoe gaat het met de anderen?" vraag ik stil, bang dat er nog iemand overleden is. "Matt stapt niet meer, die rijdt voortaan rond in een rolstoel. Maar verder is iedereen nog in orde." Opgelucht haal ik adem. "Zullen we naar het reftertje gaan?" stelt hij vervolgens voor. "I'd love to go. Ik wil de rest zien."