• Eyes 042

Lachend zet ik een glas water voor Ibrahim, die diep verzonken is in een aflevering van Spongebob, neer. "Alsjeblieft" ongemakkelijk ga ik naast hem op de bank zitten. Hij werpt me een voorzichtige glimlach toe over zijn schouder, en draait zich dan weer geïnteresseerd terug richting de televisie.
"Ik heb deze aflevering al zo vaak gezien" zucht ik, "deze komt altijd op tv als ik kijk." Een vrolijke glimlach speelt om Ibrahim's lippen als hij zich naar me omdraait, "kijk je dit vaak dan?"
"Gewoon, alleen als ik me verveel, en er niets op tv is." Schouderophalend kijk ik hem aam. "Let even op, dit stuk is grappig." Vrijwel meteen draait hij zich terug en raakt weer compleet verzonken in de onderwaterwereld van spongebob. Als een klein kind lacht hij om de flauwe grappen. "Waarom lach je niet?" Vraagt hij verbaasd als hij merkt dat alleen zijn lach door de kamer klinkt. "Ik heb deze aflevering al te vaak gezien, dan is hij niet grappig meer."
"Jij bent best raar, weet je dat?" Gefascineerd neemt Ibrahim me van top tot teen op. "Waarom dat nu ineens?" Een lichtelijk verbaasde grinnik glijdt over mijn lippen. "Ja, eigenlijk geen idee. Ik vind je gewoon raar." Antwoordt Ibrahim nonchalant.
"Jij doet anders ook niet alsof je op jezelf kan wonen, meneer die zichzelf compleet verliest in een aflevering van spongebob" Grinnikend haal ik een hand door mijn haar, als ik plotseling bedolven wordt onder twee handen die me omver duwen, en een groot gespierd lichaam dat boven me komt hangen.
"Wat zei je?" Een speelse blik huist in zijn ogen, waar ik, als hij in deze positie boven me hangt, perfect uitzicht op heb. Evenals zijn gespierde buik, die een klein stukje zichtbaar wordt door zijn shirt, dat omhoog gekropen is.
Eigenwijs steek ik mijn tong naar hem uit, terwijl ik mezelf lachend probeer te bevrijden. Een hopeloze strijd tegen een voetballer, die bovendien ogen heeft waarmee hij me alles kan laten doen wat hij wil.
"Denk je nu echt dat je me aankan?" Zijn hese stem vlak bij mijn oor laat mijn nekhaartjes overeind staan. "Misschien wel" met een vlugge beweging weet ik mijn armen los te krijgen, en begin hem overal te kietelen.
"Genade!" Gilt Ibrahim meteen, terwijl hij krampachtig mijn handen probeert weg te slaan. "Wat zei je?" Grinnik ik lachend. Zijn bruine ogen haken in de mijne, en mijn handen stoppen voor een moment met waar ze mee bezig waren. Ibrahim maakt hiervan onmiddellijk gebruik, en pakt mijn handen met een simpele beweging vast.
"Gotcha!" Hij klemt me tussen zijn benen in, terwijl hij mijn polsen stevig vasthoudt. "Je bent mooi, had ik je dat al verteld?" Het bloed stijgt naar mijn wangen en in deze positie kan ik mijn blozende hoofd nergens verbergen. Voorzichtig verslapt zijn grip om mijn polsen, als hij met een vinger voorzichtig een plukje haar uit mijn gezicht. "Echt hoor, ik snap niet dat je dat zelf niet ziet in de spiegel." Zijn bruine ogen nemen de mysterieuze stand aan waardoor ik er onmiddellijk in weer in verdwaal.
"Zelfs toen ik je nog niet zo aardig vond, zag ik hoe knap je was." Ik probeer verlegen mijn hoofd weg te draaien, maar tevergeefs, Ibrahim draait mijn hoofd terug zodat zijn ogen me weer kunnen betoveren.
Een lichte aanraking van zijn lippen bij mijn mondhoek laat een brandende plek achter, net als zijn lichaam dat doet op de rest van mijn lichaam, als hij van me af gaat.
"Ik, eh, pak even wat te snaaien." Zodra ik zeker weet dat Ibrahim me niet meer kan zien, laat ik mijn gedachten in vrije loop, en steun met mijn hoofd tegen de muur. De freaking bruine ogen, ze maken me gek. "Eh, lukt het?" Ik schrik op van een hese stem, en ga meteen recht staan "eh, ja hoor. Gewoon beetje hoofdpijn " lieg ik gemakkelijk. Meteen staat zijn gezicht op bezorgd, "wil je een aspirientje ofzo?" "Nee, het gaat alweer. Ik ga even wat chips pakken enzo."
"Luister je ook Ed Sheeran?" Verbaasd houdt Ibrahim mijn favoriete cd omhoog. "Jups, he's my hero." Ik volg zijn bewegingen als hij de cd in de speler doet, en de volume knop flink aandraait.
"Mag ik deze dans?" Vraagt hij lipbijtend, als de eerste klanken van Small Bump door de kamer galmen. Grinnikend pak ik zijn hand aan. Zijn handen verwarmen mijn heupen, en ik kan aan niets anders denken dan aan hoe fijn dit voelt. Ik begraaf mijn hoofd in zijn nek als hij me iets dichter tegen zich aantrekt, en ga volledig op in de muziek. Met mijn handen teken ik figuurtjes op zijn rug, en laat hem onze lichamen leiden.
"Hoor ik een trillende telefoon ofzo?" Mijn hoofd verlaat zijn veel te verleidelijke nek, en ik volg zijn blik door de kamer. "Fuck, fuck, fuck" stuiter ik als ik me realiseer wat hij zojuist zei. "Wat is er?" Verbaasd kijkt hij mij aan, terwijl hij mijn arm vasthoudt. "Leg ik straks uit, help eerst maar mee die telefoon vinden." Braaf doet hij wat ik zeg, en doet zich voor als mijn redder in nood nu ik het allemaal even niet meer zo helder zie. "Gevonden" brult Ibrahim, en ik zuchtend laat ik me op de bank neervallen als hij me mijn telefoon overhandigt.
Meteen bel ik het nummer terug, Ibrahim in zijn verbazing latend. "Hee, ja met mij. Sorry dat ik niet opnam, ik was, eh, bezig." De stem van mijn broertje, aan de andere kant van de lijn, brengt een zekere rust in mij, waardoor ik me kan ontspannen op de bank, maar niet voor lang. "Wat zei je? Het is begonnen, oh fuck, ja, dan kom ik er nu aan."
‘’Ibrahim, kun je me misschien naar het vliegveld brengen?’’ Een verbaasde blik houdt schuil in zijn bruine ogen. ‘’Eh, ja. Maar waarom?’’ ‘’Dat vertel ik je onderweg wel, ik pak nu snel mijn spullen. We moeten zo snel mogelijk weg.’’
Als een razende gris ik al mijn spullen bij elkaar, en prop ze in een grote weekendtas. ‘’Let’s go’’ hijg ik, als ik met de tas over mijn schouder geslingerd, de kamer binnenstrompel.

‘’Nu moet je me eerst uitleggen waarom ik je ineens zo hals over kop naar het vliegveld moet brengen.’’ Zuchtend laat ik me in de comfortabele autostoel vallen. ‘’Start nu eerst de auto maar, er is haast bij.’’ ‘’Rustig maar, het komt allemaal goed. Ik zal je even laten zien hoe snel deze auto wel niet kan rijden.’’ Een kleine glimlach breekt door op mijn gezicht. ‘’Mijn zus is aan het bevallen, dat is er aan de hand.’’ Met open mond draait Ibrahim zijn gezicht richting mij, ‘’oh fuck, dan moeten we echt doorrijden.’’ Lipbijtend beweeg ik mijn hoofd op en neer. ‘’Wil je dat ik met je meevlieg?’’ ‘’Nee, dat hoeft niet. Ik red me wel. Het is alleen de vraag of dat ook geldt voor Caitlin.’’ Afwezig staar ik door het autoraam naar buiten. ‘’Caitlin?’’ Zijn hese stem zorgt ervoor dat er kippenvel over heel mijn lichaam ontstaat. ‘’Zo heet mijn zus’’
Lachend drukt hij het gaspedaal nog iets harder in, ‘’oh logisch.’’