10

Robin ? Robin ? Roep ik hard, zonder antwoord terug. Misschien is het slim om in haar kamer te kijken. We hebben allemaal een eigen kamer, in een groot gebouw. Aan de ene kant de jongens en aan de andere kant natuurlijk de meisjes. Snel ren ik door het gebouw heen, Robin en ik zitten bijna achteraan, de oudste zitten ergens achteraan in het gebouw. Eindelijk ben ik bij Robin's kamer aangekomen. Ik klopt op de deur, geen antwoord. Ze is niet binnen. Shit.

Dan niet, ik zie haar vast wel bij het eten. Dan kan ik het vragen of misschien is het een beter idee als het vraag, als we terug lopen, aangezien Jari met ons eet. Langzaam loop ik het gebouw uit. Wanner ik voor de deur sta zie ik Robin en Jari staan. Wat zijn ze aan het doen? Ze zien me niet staan, maar voor de zekerheid stap ik achteruit. Jari is vast aan het vertellen over onze, kus. Ooh nee straks vind Robin me niet meer aardig, of misschien vind ze zelf Jari ook leuk. Nee, nee niet zo denken. Hun zijn al langer bevriend dus ze zullen wel gewoon aan het kletsen zijn.

Toch voelt het raar om je vrienden te bespieden. Pff we moeten er toch een keer over praten, waarom niet nu? ik verzamel wat moed, en loop het gebouw uit. Heey jongens roep ik, meteen kijken ze allebei achterom. Jari's gezicht staat niet echt blij, toen hij me zag. Langzaam loop ik op de af, kom op je kan het, probeer ik mezelf moed bij te praten.

Alles goed ? zeg ik als ik bij ze ben aangekomen. Jari wou weg lopen maar Robin zei net op tijd. Kom op Jari, je moet erover praten en anders het vertellen. Wat me alleen maar nieuwsgieriger maakte. Nee ik wil het niet had Jari bot geantwoord. Dan vertel ik het wel hea had Robin er iets feller als normaal op terug gereageerd. Jari zuchtte diep, waaraan ik kon zien dat hij het echt niet wou of dat hij er gewoon geen zin heeft. Wat deed ik, er maar een beetje stom erbij staan. Uiteindelijk zei ik, laat maar jongens. Met die woorden loop ik weg, weg van hun. Gewoon even tijd voor mezelf.

Achter me hoorde ik Robin en Jari hard roepen, volgens mij hadden ze zelfs ruzie. De laatste woorden van Robin die ik hoorde waren, Je moet het haar vertellen Jari, het kan anders niet. Zelfs had ik niet achterom gekeken. Niet op de woorden, die ik hoorde gereageerd. Het zal allemaal wel dacht ik. Ze zoeken het maar uit. Ik heb gewoon wat tijd nodig, wat tijd voor mezelf. Alles komt vast wel goed.

Ik zit lekker ergens in het bos, het maakt me vrij weinig uit waar precies. Als ik de weg terug maar kon vinden, dan is alles goed. Ik zit op een hele grote omgevallen boom stronk. Ik neuriën een deuntje en de vogeltjes fluiten gezellig mee. De wint blaast op het ritme door de bomen heen. Ik voel mezelf steeds rustiger worden. Zo rustig dat ik zo in slaap kan vallen. Hee hoor ik, ik zucht. Nee niet hij, daar heb ik nu echt geen zin in. hoi, reageer ik toch maar. Ik moet je wat vertellen en het is belangrijk zegt Jari.